1 і 2 верасня на сцэне Тэатра оперы і балета — сусветная класіка: опера Джузэпе Вердзі «Аіда». Дадае гонару тое, што гэта ўласная пастаноўка беларускага тэатра. Ці яна ўдалася?Пра гэта карэспандэнт «НН» запытаўся ў мэтра беларускай опернай сцэны Віктара Скарабагатава.
«Гэта вельмі і вельмі складанная опера, за якую шмат хто не рызыкуе брацца, — адзначае спявак і выкладчык. — Аднак, трэба сказаць шчыра:
нашаму тэатру ўсё ўдалося. Ёсць некалькі новых рашэнняў, якія не псуюць оперу, аднак выглядаюць цікавымі. Напрыклад, вельмі добра праглядаецца лінія ціску сістэмы на чалавека — на яго пачуцці, на яго асобу.Звычайна ўвага на гэта не звяртаецца, а тут атрымалася. Адзінае, што на сцэне трошкі цеснавата — у новай пастаноўцы выкарыстоўваецца больш людзей, чым у класічнай. Напрыклад сцэна судзілішча, якая раней праходзіла
Гэта сучасны погляд на пастаноўку, характэрны хутчэй для Заходняй Еўропы.
Дэкарацыі на сцэне таксама расстаўленыя незвыкла — пячора, у якой адбываецца дзеянне, стаіць не ў цэнтры сцэны, а збоку — чутно не вельмі добра, аднак на сцэне з’яўляецца больш персанажаў.
У музычным плане асабіста мне падаецца, што аркестр грае надта гучна. Аднак пасля прэм’ерных паказаў музыканты і трупа хутчэй за ўсё знойдуць „агульную мову“.
Абавязкова варта ўзгадаць Аксану Якушэвіч (у ролі Амнерыс), а па шчырасці і ўсю трупу — яны значна выраслі, бо паставіць „Аіду“ увогуле цяжка, а зрабіць гэта якасна — проста цуд», — кажа В.Скарабагатаў.
«Аіда» — знакавы твор для нашай Оперы. Паўстагоддзя не сыходзіў з яе сцэны спектакль, пастаўлены ў 1953 годзе Ларысай Александроўскай, дырыжорам Львом Любімавым і мастаком Сяргеем Нікалаевым. Сёлета была прадстаўленая новая пастаноўка, якую ажыццявілі дырыжор Вячаслаў Воліч, рэжысёр Міхаіл Панджавідзэ і хормайстар Ніна Ламановіч.
