Беларусі хелаўіну шырока не адзначаюць. Сьвята нячыстай сілы падмяніла 85-я гадавіна камсамолу.
Шыкам лічыліся куфайкі брыгадзіраў будатрадаў, пыльныя шлемы камісараў і г.д. Дэфіле зацягнутых у скуру сяброў ЛКСМБ да помніка правадыру нагадвала шэсьце ралевікоў з клюбу «Паўночны дракон», вечарына ў Палацы Рэспублікі — карнавал.
Разынкай «хелаўіну» стала спрэчка за спадчыну: ЛКСМБ і БРСМ вызначалі, хто зь іх сапраўдны нашчадак Паўкі Карчагіна. «А ў нас на сьцягу, як у ВЛКСМ, — партрэт Леніна», — казаў камсюк Яненка. «А мы робім больш добрых справаў», — адпасоўваў рэспубліканец Арда.
Калі б мы жылі ў нармальнай капіталістычнай дзяржаве, з спрэчкі выйшаў бы супэрпрацэс, які б не саступаў цяжбе паміж былымі бітламі за аўтарскія правы на песьню «Давай зробім гэта проста зараз». Салямонавым рашэньнем было б падзяліць легенду камсамолу. Няхай Яненка возьме сабе песьню «Бьется в тесной печурке огонь», а Арда — «Мой адрес — Советский Союз». Хоць я б на іх месцы змагаўся за права правайдэра міту аб Сяргею Бярдзюгіну, украінскім камсамольцу, які памёр на тым тыдні ў адэскай турме. На кічу ён трапіў за спробу абрабаваць банк, а пасьля раздаць грыўні галодным докерам Малдаванкі.
Тыя, каго запіхнулі ў камсамол у час перабудовы, таксама маюць свае законныя правы на шматок легенды аб камсамоле. Дайце нам камсамол 80-х з сэксапільнымі сакратаркамі ў ласінах, вярніце камсоргаў, якія трымалі ў інтэрнатах відэакропкі. Хачу паслухаць даклад лектара з райкаму ВЛКСМ аб тым, што захапленьне гуртам «Metalliсa» выклікае ступар у мазгах.
Да наступнага хелаўіну, прабачце, гадавіны камсамолу, абавязкова набуду касьцюм куміра камсамольцаў 80-х — трыко як у Бруса Лі.
Лёлік Ушкін, левы тусоўшчык
