Былы начальнік чыгуначнай станцыі пад Бабруйскам цяпер пляце кошыкі з лазы
Аляксандр Сойка з вёскі Мірадзіна пад Бабруйскам працаваў начальнікам мясцовай чыгуначнай станцыі. А як выйшаў на пенсію, аддаўся хобі — пляценню з лазы. Аформіўся як рамеснік, плаціць падатак, займаецца любімай справай і нават крыху ёй зарабляе. Мужчына стварае сваімі рукамі кошыкі розных відаў, палукашкі для адзення, домікі для катоў, цукерніцы і іншае, піша «Вячэрні Бабруйск».
Аляксандр Сойка пляце з лазы кораб для адзення
Аляксандру Мікалаевічу 67 гадоў, з іх лозапляценнем ён захапляецца больш за 30.
«Спачатку вучыўся па кнігах, з часам пачалі прыходзіць вопыт і навыкі, што ў любой справе неабходна, — кажа мужчына. — А на 60-годдзе дзеці падарылі мне смартфон, і я стаў у інтэрнэце падглядаць нейкія новыя ідэі. Вядома, не параўнаць узровень маіх першых і цяперашніх работ».
Самы хадавы тавар — кошыкі розных формаў і памераў. Асабліва актыўна замаўляюць іх людзі да Вялікадня — для булак, а таксама ў грыбны сезон.
Апошнім часам сталі замаўляць кошыкі для дроў, якія менш высокія ў параўнанні са звычайнымі і з больш доўгай ручкай. Нярэдка па такія звяртаюцца і жыхары сталіцы, у якіх ёсць свае вялікія дамы.
Прынесці дровы з двара ў спецыяльным кошыку — гэта зручна, ды і паставіць такі ў гасцёўні каля каміна не сорамна.
Часам замаўляюць кошыкі для пікнікоў, для шопінгу, у дарогу.
«Мы самі часам едзем да дзяцей у Мінск з вялікім кошыкам, — кажа жонка Аляксандра Сойкі, Галіна Адамаўна. — У яго зручна паставіць слоікі з закаткамі, каб не пабіліся, пакласці гародніну — не падушыцца і глядзіцца прыгожа.
Замаўляюць Аляксандру Мікалаевічу палукашкі для бялізны, цукерніцы і скрыначкі для падарункаў, вазы на падлогі і кашпо для кветак, хаткі для катоў. Аднойчы рабіў нават двухпавярховы дом для жывёл!
Вырабы Аляксандра Сойкі
Што тычыцца лазы, то майстар нарыхтоўвае яе з верасня і да вясны ўздоўж ракі Ваўчанка, якая працякае недалёка ад іх вёскі. Зразае ўсю да апошняга дубчыка, інакш на наступны год яна будзе не прыдатная для пляцення. Потым з жонкай лазу сартуюць, выварваюць, чысцяць, сушаць.
Лаза бывае розных адценняў — ад жоўтай да карычневай. Яе пакрываюць акрылавым лакам, дзякуючы чаму вырабы атрымліваюцца вельмі трывалымі.
Муж і жонка кажуць, што лозапляценне нельга назваць надта прыбытковым бізнэсам.
«Лак цяпер вельмі дарагі, а цэны ў нас невысокія, — кажа Галіна. — Праца гэта цяжкая, і яе нельга ацаніць. Але майму мужу трэба чымсьці зімой займацца, ён без працы не можа! Летам і так спраў поўна: ён заўзяты грыбнік, рыбак, ягады збіраем і здаём. Усё гэта сумарна — да пенсіі яшчэ адна пенсія атрымліваецца».
Вырабы Аляксандра Сойкі сапраўды не вельмі дарагія. За вазачкі для садавіны і цукерак ён бярэ 15 рублёў, кошыкі на Вялікдзень — ад 20, а вялікія кошыкі — 40 рублёў.
А яшчэ Аляксандр Сойка — заўзяты грыбнік
доўгіх Майстру год