«Калі ты ёсць у нейкіх базах, то памежнікі і мытнікі ладзяць табе маленькае пекла». 69-гадовая актывістка распавяла, як праходзіла мяжу
Пенсіянерка Таццяна Зялко распавяла ў фэйсбуку, як праходзіла памежны кантроль, калі вярталася ў Беларусь праз пункт пропуску «Катлоўка».
Таццяна Зялко. Фота: сацсеткі
Учора ўвечары і я прайшла «фільтрацыю» — ведаеце, гэта такая працэдура на мяжы, калі вяртаешся дадому. Калі ты ёсць у нейкіх базах (фільтрах), то памежнікі і мытнікі ладзяць табе маленькае пекла…
На памежным пераходзе «Катлоўка» спачатку ўсё было як звычайна… Памежнік «у будцы» ўзяў мой пашпарт, але потым кудысьці патэлефанаваў… Затым выйшаў яго начальнік і запрасіў мяне ў свой кабінет. Ужо там сядзеў супрацоўнік незразумелай службы ў цывільным. Прычына «запрашэння» — «выбарачная» праверка.
Перш за ўсё ён «прадставіўся»: сказаў, што яго завуць «Мікалай і з мяне гэтага дастаткова…»
Са знаёмства — гэта ўсё! Гэта значыць, не было прозвішчаў, пасады, арганізацыі, прычыны допыту (гэта быў менавіта допыт па форме і змесце, але без пратакола).
Гэты чалавек прапанаваў мне сесці на крэсла, якое стаяла пасярэдзіне пакоя. Калі я яго ўзяла, каб падсунуць да стала, то пачула прыкладна наступнае: «Я табе сказаў не крэсла рухаць, а садзіцца!» Ужо тады я зразумела, што асабліва размовы не атрымаецца, але сама размова будзе, таму што беларускія рэаліі такія, што нават калі мяне адтуль вынесуць наперад нагамі, гэтаму «супрацоўніку» нічога не будзе…
Далей ён папрасіў у мяне тэлефон. Дарэчы, яго ў мяне з сабой і не было. Выслухаўшы, ён стаў мяне літаральна дапытваць, прычым рабіў ён гэта з супрацоўнікам памежнай службы шляхам перакрыжаванага допыту, часцей падвышаючы голас, «тыкаючы» (а яны абодва падыходзяць мне ва ўнукі) і заяўляючы, што «я хлушу». Хоць сітуацыя збоку сапраўды выглядала дзіўна: я не ведала, ні хто мяне дапытвае, ні чаму мяне дапытваюць, але чамусьці я павінна быць «максімальна» шчырая!
Пытанні таксама былі асабіста для мяне незразумелымі: ці ёсць у мяне ў тэлефоне сігнал і тэлеграм, што я рабіла ва Украіне 2,5 года таму (гэта мая радзіма — я нарадзілася і вырасла ў Роўне), ці павінна я камусьці перадаць грошы ў Беларусі, з кім я сустракалася за мяжой, што я казала пра Беларусь, ці прыцягвалася я паліцыяй за мяжой, ці прыцягвалася я ў Беларусі, дзе я працую (у маім узросце)…
Усяго допыт заняў прыкладна 1,5 гадзіны! Гэта іх злавала, і я думала, што ўжо, напэўна, і не выйду, але ўзрост (мне 69 гадоў) і той факт, што я ў дарозе ўжо 16-ю гадзіну, зрабілі сваю справу: у мяне падскочыў ціск, і я стала літаральна губляць прытомнасць… Лекар, які працуе там, канстатаваў, што далейшыя дзеянні з іх боку проста бессэнсоўныя.
Мікалай заявіў, што допыт перапынены «ў сувязі са станам здароўя» і прапанаваў мне альбо хуткую, альбо ехаць далей ужо на нашай машыне дадому. Натуральна, я абрала другі варыянт…
Ну, а потым была мытня. Трэба аддаць ёй належнае — там усё адбывалася вельмі ветліва і па працэдуры.
Нас аглядала 6 (!) чалавек! Было відаць, што ўсе яны — не маладыя мытнікі, якіх шмат у «Катлоўцы», а менавіта прафесіяналы.
Цалкам натуральна, што яны агледзелі ўсё — знайшлі нават тое, што кіроўца не мог знайсці некалькі месяцаў пад сядзеннем машыны! Больш за тое, яны выбралі ўсе запячатаныя рэчы (напрыклад, каву або пакеты з капсуламі для мыцця), і мы пацягнулі ўсё гэта на рэнтген — як бы я не схавала што і туды…
І толькі потым мы ўжо адправіліся дадому.
Чытайце таксама:
Як падрыхтавацца да пераходу мяжы? Распыталі ў тых, хто яе нядаўна праходзіў
Як пераходзіць расійскую мяжу? Парады даў Стрыжак
На мяжы з Польшчай сілавікі правяраюць тэлефоны ў тых, хто выязджае з Беларусі
няма ніякай срэбнай кулі, глебу для зменаў трэба рыхтаваць загаддзя.
Нават свядомасць асобных людзей выключна рэдка змяняецца ўвадначас, а для вялізных груп гэта можа расцягвацца на пакаленні, асабліва калі скласці рукі ды чакаць.
Можаце паспрабаваць у сваім мікрараёне з суседскімі (прыкладам, бытавымі) чатамі працаваць, папярэдне сабраўшы там звычайных суседзяў - тут не абавязкова ўвесь час знаходзіцца ў краіне, дастаткова быць у курсе мясцовай тэматыкі. Ці калі не можаце без экшэна, арганізуйцеся з аднадумцамі ў які вайскова-спартыўны гурток, або далучайцеся да ўсялякіх рушэнняў з харугвамі
Гаразынтальныя сувязі, узаемавыручка, пачуццё локця з бліжнім - і не будзе асаблівага сэнсу бегчы куды вочы глядзяць пры першай пагрозе (сапраўднай, ці хутчэй уяўнай?)