Паўночная Карэя вачыма відавочцы — камуніста Сяргея Вазняка
Сяргей Вазняк пабываў у КНДР і зарабіў значак з выявай Кім Ір Сэна.
Паўночная Карэя застаецца самай ізаляванай краінай свету, турысты туды амаль не ездзяць, а калі і прыязджаюць, то да іх у аэрапорце прыстаўляюць гіда. Ён сочыць, каб турысты бачылі толькі тое, што ўваходзіць у абавязковую праграму. Аднак бываюць выпадкі, калі замежнікі здолелі акунуцца ў сапраўдную атмасферу КНДР. Намеснік старшыні партыі
«Я трапіў у Паўночную Карэю ў канцы ліпеня 1994 года — тады якраз пачалася трохгадовая жалоба па Кім Ір Сэну. — расказвае Сяргей Вазняк. — Мы былі ў мясцовым піянерлагеры «Сандаван», нешта накшталт савецкага «Артэка» — вельмі прыстойны лагер. Я бачыў, як на цэнтральнай плошчы Пхеньяна, дзе стаіць гіганцкі, проста гіганцкі помнік Кім Ір Сэну. Дзясяткі тысяч людзей галасілі ля яго. Я бачыў, як дзеці з нашага лагера а другой гадзіне ночы неслі кветкі за пяць кіламетраў да іншага помніка. Гэта быў сапраўдны культ асобы, у яго завершанай стадыі.
«НН»: Ці людзі насамрэч настолькі любяць кіраўніцтва краіны, як гэта пішуць мясцовыя СМІ?
СВ: Кім Ір Сэну ўдалося стварыць сапраўдную камуністычную манархію, якая трымаецца ўжо 70 гадоў. Людзі жывуць без усялякай інфармацыі пра знешні свет. У каго была такая раскоша, як тэлевізар, маглі глядзець толькі адзін канал — які распачынаў трансляцыю з «Песні пра Вялікага Палкаводца Таварыша Кім Ір Сэна» і сканчаў «Песняй пра Вялікага Палкаводца Таварыша Кім Чэн Іра». І гэта бачаць тыя, у каго ёсць тэлевізар, — людзі вераць у тое, што жывуць у найлепшай краіне, і яны неверагодна шчаслівыя ад гэтага факту.
НН: Кажуць, вы там паспелі атрымаць медаль?
СВ: Гэта быў не медаль, а значок з партрэтам Кім Ір Сэна. Усё дарослае насельніцтва мусіць насіць такія значкі. Я захацеў сабе такі і спытаў у адказнага супрацоўніка ЦК карэйскага камсамола, які з намі быў, дзе можна купіць такі значок. На яго твары я ўбачыў сапраўдны жах, ён ледзь японскім шпіёнам мяне не палічыў — такія значкі не прадаюцца. І я, каб атрымаць значок, да адлёту разам з персаналам нашага лагера кожны дзень а пятай гадзіне раніцы ішоў вышчыпваць траву перад помнікам таварышу Кім Ір Сэну.
НН: На вашу думку, ці можа ў Карэі нешта змяніцца з прыходам да ўлады Кім Чэн Ына?
СВ: У такіх умовах нельга жыць вечна. Карэйцаў вельмі шкада — гэта добрыя, шчырыя людзі, якіх гэтая сям’я прымусіла верыць у кіраўніцтва краіны, як у Бога. Кімы замянілі сабой рэлігію. Напрыклад, я памятаю як мы сядзелі з
НН: То бок там цалкам заідэалагізаваная культура?
СВ: Канешне, мне карэйцы расказвалі, што ў мястэчку каля нашага лагера жыла жанчына, якая ніяк не магла нарадзіць. І вось да яе ў сям’ю прыехаў Кім Ір Сэн, паразмаўляў з ёй, з яе мужам, і ў хуткім часе ў іх нарадзілася дзіця. І карэйцы вераць у праўдзівасць гэтай гісторыі. Ці з іншай карэянкай мы адправіліся паплаваць на лодцы. І вось мы адплылі ад берага, і я папрасіў яе распавесці пра краіну, толькі людскай мовай. Кожна я яе фраза пачыналася так: «Як напісаў Вялікі Кім Ір Сэн» ці «Як сказаў любімы кіраўнік Кім Чэн Ір»…. І яна ведала, што я не шпіён, што я камуніст, але нармальнай чалавечай мовай размаўляць не магла.
