Знайсці
17.06.2016 / 11:0213РусŁacБел

Доктар Ірына Абельская: Я хачу, каб малодшы сын выбраў цікавую прафесію, прыносіў карысць сабе і іншым

Кіраўнік Лечкамісіі — клінікі, у якой абслугоўваюцца першыя асобы краіны, Ірына Абельская ў вялікім інтэрв'ю распавяла TUT.BY пра тое, чым адрозніваюцца VIP-пацыенты, хто можа прайсці абследаванне ў лечкамісіі і пра тое, што не кажуць у яе прысутнасці. Закранутыя ў інтэрв'ю былі і пытанні сям'і.

Фота Аляксандра Васюковіча, Tut.by

— Вы працуеце часам як спецыяліст, а не як галоўны доктар?

— Так, рэгулярна.

— Дзеля практыкі?

— Па любові (смяецца). Гэта раней галоўны ўрач быў гаспадарнікам. Сёння многія мае калегі, якія кіруюць сур'ёзнымі ўстановамі, працуюць як практыкуючыя дактары, ходзяць у аперацыйныя, абследуюць пацыентаў.

Я, напрыклад, ведаю ўсіх сваіх пацыентаў, рэгулярна праводжу абыходы ў аддзяленнях, ведаю, хто ў нас ляжыць і з якімі праблемамі.

(…)

- Спытаю яшчэ пра «вяртушкі». Гэты тэлефон з гербам і без кнопак на вашым стале — для сувязі з міністрам ці з прэзідэнтам?

— З прэзідэнтам.

— Вы можаце падняць слухаўку, і ён адкажа?

— Я не магу. Толькі прэзідэнт можа патэлефанаваць.

— Вы з доктарскай дынастыі — ваша мама Людміла Пастаялка была міністрам аховы здароўя. Старэйшы сын таксама медык?

— Я медык у трэцім пакаленні, мой старэйшы сын — у чацвёртым. Мая бабуля была фельчарам, і ўсе яе родныя былі ў той ці іншай ступені звязаныя з медыцынай. Мая мама і мая цётка — дактары. Мой родны брат — доктар, яго жонка — таксама. Мой старэйшы сын — афтальмолаг, працуе ў афтальмалагічным цэнтры.

— Дактары — строгія бацькі?

— Цяжка сказаць. Сёння, калі я бачу, як мае дзеці кантактуюць са мной, разумею, што я б так ніколі не магла размаўляць са сваімі бацькамі, нягледзячы на тое што ў нас былі вельмі цёплыя, вельмі добрыя ўзаемаадносіны. У мяне было выдатнае дзяцінства, мяне вельмі любілі. Але ўсё роўна я заўсёды вельмі паважліва ставілася да мамы і таты. У сучаснага пакалення павага да бацькоў засталася, але гэта нейкая іншая форма яе выказвання. Я ведаю шмат людзей свайго ўзросту, якія да бацькоў звярталіся на «вы». А сёння мае дзеці гавораць са мной, як з сяброўкай. Але я іх тармажу: «Стоп, хлопцы, я вам не сяброўка».

— Атрымліваецца, вы не строгая мама?

— Строгая. Дзяцей трэба любіць, але ў кожнай сям'і ёсць агульначалавечыя прынцыпы, якімі трэба кіравацца ў выхаванні. І дзеці павінны разумець, што нельга іх парушаць. Любы чалавек, які з'яўляецца на свет, хоча паспрабаваць розныя формы жыццядзейнасці, і вельмі важна правільна настроіць дзяцей на ўспрыманне гэтага свету.

Мая сям'я заўсёды была вельмі працавітай, мы шмат вучыліся, у нас не было бяздзейнага баўлення часу. І мне б вельмі хацелася, каб у маіх дзецях гэта было таксама. Усё роўна ў чым: спорце, вучобе. Я лічу, што правільны чалавек — гэта арганізаваны чалавек.

— Вы б хацелі, каб і малодшы сын працягнуў вашу медыцынскую дынастыю?

— Я не задумваюся пра гэта. Але я не думала пра гэта і ў выпадку са старэйшым сынам. Гэта быў яго выбар, і прыняў ён рашэнне звязаць сваё жыццё з медыцынай у апошнім класе Ліцэя БДУ.

А якую прафесію абярэ мой малодшы сын … Я б проста хацела, каб ён атрымаў добрую адукацыю, выбраў цікавую прафесію, любіў сваю працу, атрымліваў ад яе задавальненне і прыносіў карысць і радасць іншым.

— Ціснуць не будзеце?

— Гэта складана. Ціснуць заўсёды складана.

- Вы робіце ўражанне вельмі энергічнага і актыўнага чалавека. Як вам атрымліваецца трымаць сябе ў форме?

— Я не вельмі актыўны чалавек у плане спорту, не займаюся рэгулярна. Ды і ў мяне не вельмі шмат вольнага часу, каб хадзіць у нейкія залы тры-чатыры разы на тыдзень. Але я разумею, што фізічная актыўнасць патрэбна, праходжу ў дзень не менш за пяць кіламетраў.

— Дзе?

— Я ўстаю а палове на шостую, нават зімой. У мяне ёсць сабака, які мяне натхняе на прагулкі. Так што хаджу абавязкова. Люблю ровар, езджу, калі надвор'е дазваляе. Ну і, як любы чалавек, любая жанчына, я сябе дзесьці абмяжоўваю ў ежы.

— Абмяжоўваеце моцна? Кажуць, што лепш за ўсё выглядаюць тыя, хто есць вельмі мала.

— Я не мала ем, люблю паесці. Але я не люблю салодкае, мучное і бульбу. Напэўна, непатрыятычна, але вось так.

— Цяжка быць кіраўніком такога ўзроўню? Усё ж такі галоўныя дактары ў нас у асноўным мужчыны, нават у радзільнях.

— Напэўна, жанчыны ў добрым сэнсе слова больш ненармальныя кіраўнікі, больш увагі надаюць спагадзе, жаданню зразумець, у іх ёсць імкненне зрабіць калектыў сям'ёй. Але і выгараюць яны больш, не заўсёды прыемныя для мужчын-кіраўнікоў, бо эмацыйныя. Цяжка гэта ці лёгка? Складана сказаць. Нялёгка — гэта дакладна. Але ў нас добры калектыў. І, прапрацаваўшы столькі гадоў, я выразна ведаю, на каго мне можна абаперціся, каму якія паўнамоцтвы дэлегаваць. Калі ўсё па паліцах раскладзена, працаваць вельмі прыемна.

Фота Аляксандра Васюковіча, Tut.by

Ульяна Бабаед, Tut.by

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера