Знайсці
06.07.2022 / 11:53РусŁacБел

Віталь Кім: Мы прайшлі станы, калі «ўсё прапала» і «мы ўсім надавалі». Цяпер стан «трэба цяжка працаваць дзеля перамогі»

Віталь Кім стаў медыйнай суперзоркай ад пачатку поўнамаштабнага ўварвання, бо ўзяў на сябе нялёгкую функцыю аднаго з адказных за маральна-псіхалагічны стан украінцаў. Пра прэзідэнта Зяленскага, яго палітычную будучыню і перамогу «УП» пагутарыла з кіраўніком Мікалаеўскай абласной вайсковай адміністрацыі ў некалькіх метрах ад разбуранага расійскай ракетай у сакавіку будынка аблдзяржадміністрацыі.

Цяпер інфармацыйная вайна мае вялікі ўплыў на рэальныя падзеі

— Як бы вы ахарактарызавалі цяперашні этап вайны з інфармацыйнага пункту гледжання?

— Цяпер вайна ўвайшла ў фазу актыўнай абароны, але з улікам цяперашняй інфармацыі — гэта больш руцінна. Я разумею, што журналісты пытаюцца, якія поспехі дасягнутыя і дзе прагрэс. Усё гэта можа нашкодзіць нашым поспехам і планам ваенных. Таму мы тут і з вайскоўцамі, і з мясцовым самакіраваннем, і з журналістамі стварылі сістэму, якая не паказвае, што адбываецца насамрэч. 

Інфармацыя падаецца толькі тады і ў такім аб'ёме, які не нанясе шкоды вайскоўцам у іх будучай і цяперашняй аперацыі, якая праводзіцца. 

Інфармацыйная вайна мае вялікі ўплыў на рэальныя падзеі. Гэта першае. 

Па-другое, у сувязі з тым, што цяпер ідзе вайна, у тым ліку артылерыйская, і падыходзіць высокадакладная артылерыя, першасная інфармацыя для разведкі вельмі важная, неабходная для карэкціроўкі. Таму мы перайшлі ў рэжым утойвання аб'ектыўнай інфармацыі пра ваенныя дзеянні. 

Гэта лагічнае эвалюцыйнае рашэнне, таму што былі кропкавыя ўцечкі інфармацыі, што нехта з выданняў першым даведаўся і пачынае пра гэта распавядаць. 

Але мы дамовіліся з усімі выданнямі Мікалаеўскай вобласці і Мікалаева аб прадастаўленні інфармацыі па пэўных правілах і са спазненнем. 

А ўвогуле інфармацыю, якая тычыцца ваеннай сферы, мы падаём пасля яе выдачы Галоўным штабам. Тады мы можам раскрыць гэта больш шырока, калі спатрэбіцца.

Я лічу Расію краінай-тэрарыстам

— Мы ледзь не кожны дзень чуем пра абстрэлы Мікалаева. Як вы лічыце, магчыма, ёсць нейкая аператыўная інфармацыя, гэтыя абстрэлы — гэта спроба пацэліць па нейкім стратэгічным або ваенным аб'екце або проста тэрор?

— Я лічу Расію краінай-тэрарыстам.

Калі браць паслядоўнасць іх дзеянняў за некалькі дзён: быў ТРЦ ў Краменчугу, потым пяціпавярховы будынак у спальным раёне, гэта адзін з такіх густанаселеных старымі хрушчоўкамі раён, там нічога не можа быць. А потым ракета прыляцела ў гандлёвы цэнтр у Адэсе, каля ўзлётнай паласы. Яны страляюць па месцах масавага збору людзей. Я лічу гэта тэрарызмам.

— Цяпер на якой адлегласці лінія фронту ад горада?

— На рознай адлегласці, але прыкладна 30 кіламетраў, што амаль ужо не дазваляе працаваць варожай артылерыі.

— Як гэта наогул — жыць і кіраваць прыфрантавым рэгіёнам пяты месяц?

— Не вельмі весела, шчыра кажучы. Хочацца перамогі, хочацца, каб не гінулі людзі. Гэта асноўныя жаданні. Любую задачу можна выконваць, але тое, як пакутуюць людзі і як пакутуюць людзі на акупаваных тэрыторыях — ну, з гэтым цяжка. Хочацца ўсё хутчэй рабіць, але няма магчымасці.

— Ці ёсць пэўная стомленасць ў вас асабіста? Паспяваеце вы неяк аднаўляцца? Як вы ў такім графіку жывяце?

— Гістарычна я лічу, што я ўмею канцэнтравацца на працы, калі гэта трэба, і потым доўга адпачываць, як вярблюд. Гэта значыць, у мінулым я два гады працаваў і мог потым сем гадоў атрымліваць асалоду ад сваёй працы. Я лічу, што два гады я працягну, а потым буду ныць, што я стаміўся.

— Зяленскі нядаўна прыязджаў у Мікалаеў. Ці змяніліся яго падыходы падчас вайны? Я шмат чуў, што калі нейкія пытанні, напрыклад, прабуксоўваюць, прэзідэнт цяпер часта рэагуе рэзка. 

— Прэзідэнт ваюючай краіны не можа не змяняцца, сапраўдны прэзідэнт. Безумоўна, гэта маё асабістае меркаванне, я ўпэўнены, што цяпер на нашым прэзідэнце ляжыць вялікая адказнасць, і ён вельмі перажывае за тое, што адбываецца ў краіне, і ўспрымае гэта асабіста. 

Ён стаміўся, ён значна больш чулы, у яго добра атрымліваецца з самавытрымкай і сілай. Але зразумела, што ён прэзідэнт краіны, якая ваюе.

 Усё адбудуем і ўсё заменім на сучаснае

— Мікалаеў цяпер у прыярытэце праціўніка?

— Не, я лічу, што Мікалаеў — такі ж горад, як і ўсе астатнія, але з пункту гледжаньня расійскай стратэгіі, гэта адзін з пунктаў, які яны былі б не супраць узяць або перайсці. 

Калі б у іх была магчымасць атакаваць Адэсу, яны б атакавалі там. Мікалаеў цяпер прыфрантавы горад. Такім горадам можа быць Херсон, можа быць Мікалаеў, можа быць Адэса, любы іншы горад.

— Гэта значыць, на цяперашні момант жыхарам Мікалаева не варта чакаць спроб праціўніка захапіць горад?

— Мы не бачым збору войскаў і падрыхтоўкі да наступлення праціўніка на Мікалаеўскім напрамку, таму што яго сілы сканцэнтраваныя на ўсходзе нашай краіны. Але логіку ў дачыненні да дзеянняў акупантаў выкарыстоўваць нельга. 

Ім трэба, каб мы жылі горш, чым яны, каб пуцінскі электарат не казаў: «Вось, ва ўкраінцаў выйшла жыць добра, квітнець. Давайце і мы!» То-бок іх мэта — разбурыць эканоміку Украіны і падняць свой рэйтынг. 

Таму казаць, што Мікалаеў ім патрэбны, нельга. У нас мала што можна забраць і скрасці. Унітазы не самыя новыя. Таму я не думаю, што ў іх Мікалаеў — стратэгічны пункт. Яны могуць абысці яго і пайсці ў бок Адэсы. 

— Якія цяпер разбурэнні ў горадзе і раёне? Вы, здаецца, у красавіку казалі, што каля 2800 аб’ектаў. Наколькі цяпер павялічылася лічба?

— Цяпер іх 6200. З іх амаль 4000 — будынкі, дамы, прыватныя і шматпавярховыя. Гэта не знішчана, гэта пашкоджана або знішчана. І больш за 200 бальніц, дзіцячых садкоў — вельмі шмат інфраструктуры. У тры разы больш, чым было два месяцы таму.

— Гледзячы на ​​колькасць разбураных аб'ектаў, гледзячы на ​​тое, што мы бачым, вы часта ўспамінаеце Мікалаеў, якім ён быў да 24 лютага?

— Я гляджу на ўсё гэта і бачу, як прыгожа будзе пасля нашай перамогі, што мы ўсё перабудуем і ўсё заменім на сучаснае. 

Але галоўная праблема для мяне асабіста — не забудова і разбурэнне. Галоўная праблема — гінуць людзі. У нас шмат загінулых, больш за 300 у вобласці, і яшчэ 700 пацярпелі, у тым ліку дзеці, 10 дзяцей загінула.

Асноўная праблема — ахвяры сярод мірнага насельніцтва і вайскоўцаў. 

Некалькі тыдняў таму ў адным з інтэрв'ю вы сказалі, што людзі вяртаюцца ў Мікалаеў. Якія цяперашнія лічбы? Мы чулі інфармацыю, што тут жыве каля паловы жыхароў, якія кожны дзень сутыкаюцца з абстрэламі.

— Па тых параметрах, якія мы можам кантраляваць, па тэлефонах, па смецці, якое вывозім, па вадзе, якую выкарыстоўваем — так, у горадзе Мікалаеве цяпер жыве каля паловы людзей. 

І гэтая частка мігруе. Многія прыязджаюць, умоўна кажучы, на дзень па нейкіх справах і з’язджаюць у найбліжэйшыя вёскі, дзе больш бяспечна. Гэта значыць, цяпер у горадзе каля паловы мікалаеўцаў. Дзяцей менш, прыкладна 20-30%.

— Якія пытанні цяпер часцей абмяркоўваюцца, у прыватнасці, на вашым узроўні: пытанне абароны ці пытанне аднаўлення Мікалаева?

— Калі браць агульную тэндэнцыю, то больш абмяркоўваецца вызваленне Херсона і накірунак, як гэта зрабіць з ваеннага пункту гледжання. Мы не можам аднавіць Мікалаеў, пакуль частка нашай вобласці, а гэта каля 5% насельніцтва, знаходзіцца пад акупацыяй.

Такім чынам, мы фізічна і юрыдычна не можам пачаць аднаўленне. Мы рыхтуемся да аднаўлення, збіраем усю інфармацыю, апрацоўваем як можам, але пра баявыя дзеянні мы гаворым як пра прыярытэт.

Настроі вельмі розныя, але расіян ніхто не любіць 

— А вы, напэўна, ведаеце сітуацыю ў Херсоне, неаднаразова яе каментавалі. Калі можна, скажыце, які там цяпер настрой?

— Час гуляе супраць нас. Многія людзі, якія чакалі, цяпер выязджаюць праз Крым, праз Расію. Ва Украіну яны вяртаюцца па вялікім коле, бо акупанты не пускаюць праз лінію сутыкнення. 

Некаторыя людзі, наадварот, сталі яшчэ больш агрэсіўнымі і далучаюцца да партызанскага руху, які там, у Херсонскай вобласці, вельмі актыўны і развіваецца, і сапраўды дапамагае нашым Узброеным сілам. 

Некаторыя людзі чакаюць і ўжо злуюцца, чаму мы так марудзім. Ёсць аб'ектыўныя і суб'ектыўныя прычыны, чаму мы гэта робім. Не мы, а УСУ. 

Настроі там вельмі розныя, але расіян ніхто не любіць. 

— Наколькі мне вядома, тых, хто пагадзіўся атрымаць і прыехаў па расійскія пашпарты, вельмі мала.

— Дзясятак ёсць, мала.

— Калабаранты і іх сем'і? 

— Як кажуць, ідыётаў у кожнай нацыі прыкладна аднолькавы працэнт, таму нельга быць на 100% упэўненым, што нехта не атрымае пашпарты. Але большасць людзей, якія думаюць і разумеюць, проста параўноўваюць тое, што прапануе Расія, і тое, што было ў нас ва Украіне, і ніхто гэтага не хоча. 

Вось, у прынцыпе, і парадокс, з якім сутыкнуліся расіяне. Таму што чакалі, што Херсоншчына і Мікалаеўшчына сустрэнуць іх кветкамі. Але нават пад акупацыяй ніхто з нашых суайчыннікаў не пагаджаецца на супрацоўніцтва з расіянамі. 

— Якія асноўныя праблемы ў Мікалаеве на цяперашні момант? Гэта пітная вада, як я разумею?

— Не, асноўныя праблемы — гэта высокадакладная артылерыя далёкага дзеяння, ракетныя войскі, якія патрэбныя для таго, каб адбіць акупантаў з нашага рэгіёна і вызваліць усю тэрыторыю Украіны.

Першая задача — вызваліць людзей, якія чакаюць нас у Херсонскай вобласці. А пітная вада — дастаўляем, ёсць і тэхнічная. 

Калі параўноўваць, умоўна, з мірным Кіевам, то гэта праблема. А калі параўноўваць з Севераданецкам, Марыупалем або Херсонам, то гэта зусім не праблема. 

— Ці былі перыяды, калі горад не абстрэльвалі?

— На маёй памяці гэта быў тыдзень — дзесяць дзён, калі было спакойна і ў горадзе не было абстрэлаў. Але кожны дзень адбываліся напады на населеныя пункты і невялікія вёскі. 

Не было ніводнага дня без абстрэлаў Мікалаеўскай вобласці.

— Мы праехалі па горадзе і ўбачылі, што, у прынцыпе, жыццё працягваецца: людзі гуляюць у баскетбол, мамы з каляскамі. Якія цяпер настроі ў горадзе? Людзям, вядома, надакучыла пастаянна знаходзіцца ў гэтым напружанні. Але я разумею, што горад, вобласць працуе?

— Калі можна так сказаць. Таму што ў нас не працуюць парты і асноўныя прадпрыемствы. Там плацяць заробкі, мы спрабуем неяк вырашыць гэтае пытанне адносна бюджэтнай сферы. 

Людзі проста звыкліся з гэтай рэальнасцю, у якой нікому не пажадаеш жыць. І яны часта пад абстрэламі, як на перадавой, саджаюць кветкі, пасвяць жывёлу, вырашаюць бытавыя праблемы. Яны проста звыкліся з гэтай небяспекай, на жаль. 

— У адным са сваіх інтэрв'ю вы сказалі, што Пуцін павінен зразумець мяжу, якую ён не можа перайсці, або яму трэба даць зразумець мяжу, якую ён не можа перайсці. Гэта было месяц-два таму. Як вы лічыце цяпер, з улікам усяго, што адбываецца ў краіне, ці захоўваецца гэтая мяжа?

— Я не сказаў, што яна ў яго ёсць — ён яе шукае. І калі мы ідзём на саступкі ваенным шляхам ці перамовамі, то ў яго ёсць фраза: «Даціснем». Ён цісне, пакуль не скажаш: «Не, усё, стоп! Тут ужо нельга!»

То-бок я сказаў менавіта пра тое, што калі яго жорстка не спыняць па нейкіх пытаннях, па нейкіх пазіцыях — ці то дыпламатычных, ці то фізічных — ён будзе спрабаваць ісці далей.

— Але ён цяпер прасоўваецца?

— Так, але нашы партнёры і прэзідэнт Зяленскі далі зразумець, што мы ніколі не дамовімся. Цяпер самы час праверыць, ці сапраўды гэта канчатковы ліміт.

Эмоцыі скончыліся, трэба працаваць

— Пасля перамогі застаняцеся ў палітыцы? Якія планы? Вядома, казаць пра гэта заўчасна, але, можа быць, у вас была хвіліна падумаць, спланаваць нейкую будучыню, каб мець мэту?

— Ведаеце, гэтае пытанне часта задаюць, але я не маю на яго адказу, таму што ў мяне цяпер адна мэта — перамога! І далей за яе я не думаў, таму што, у прынцыпе, веру, што як Бог дасць, планаваць нешта ў ваенны час — гэта нешта такое… 

Я раблю планы на вобласць, так, сапраўды, надоўга, і для сябе асабіста, нават для сваёй сям'і я не прымаю ніякіх рашэнняў да перамогі. Спачатку перамога, потым планы. У мяне нават няма думак, што буду рабіць далей.

— Вы цяпер успрымаеце гэта як нейкі вымушаны працэс, у якім удзельнічаеце, бо так яно і адбылося? Ці разумееце вы, што цяпер вы эфектыўны на гэтай пасадзе?

— Улічваючы мой характар, мне заўсёды было цікавей і лягчэй вырашаць складаныя і адказныя задачы, чым руцінныя. Гэта значыць, у гэтым выпадку я праявіў усе свае якасці для дасягнення выніку. Так што гэта быў выклік, які, я думаю, я пераадолеў. 

— З першых дзён вайны вы ўзялі на сябе такую ​​місію — несці частковую адказнасць за маральна-псіхалагічны стан украінцаў і рэгулярна выступалі са зваротамі. Гэта была ваша асабістая ідэя?

— Так, гэта была больш інтуітыўная ідэя, таму што я разумеў, што людзі больш баяцца таго, чаго не разумеюць. Як кажуць, чаканне смерці страшнейшае за саму смерць. 

Таму, калі іншых каналаў у той час не было, трэба было мець зносіны з людзьмі. І гэта было прасцей за ўсё, калі мы тлумачылі людзям, што адбываецца, што ўсё не так дрэнна, і ў нас ёсць магчымасці.

Гэта тычылася не толькі людзей, гэта тычылася і вайскоўцаў, і валанцёраў, і ўсіх падраздзяленняў унутраных спраў, спецпадраздзяленняў, якія пачалі працаваць як адзіны механізм. І гэта нам дапамагло.

— То-бок гэта не была нейкая задача, якую перад вамі нехта паставіў — вы самі адчувалі, што вам трэба гэта зрабіць?

— У той час гэта было вельмі патрэбна нашаму рэгіёну, таму я гэтым займаўся.

— Вы доўга запісвалі відэазвароты. Потымвывырашылі, каліўжобылопэўнаеразуменнесытуацыі, штогэтыявідэазваротыўжосталінепатрэбнымі

— Пакуль тонкая мяжа, толькі сёння былі пацярпелыя. І калі казаць пра дзеянні расіян, то ў іх шмат лухты, шмат што пайшло не так, мы разумеем іх сітуацыю адносна маральнага духу вайскоўцаў, адносна людзей, якія выконваюць загады, некаторыя хочуць нарабаваць і пайсці па сваёй сацыяльнай лесвіцы, што нічога лепш за асфальт яны ў жыцці не бачылі. Мне цяжка сёння пра гэта казаць, гэта таксама настрой, гэта таксама разуменне. 

Здзекавацца з расіян не вельмі цяжка, бо яны даюць для гэтага падставы. Але наконт звароту да ўкраінцаў… ну, скажам так: я так разумею, што мы перажылі стан, калі «ўсё страчана», потым стан «усім далі, усіх перамаглі». Цяпер сітуацыя такая, што кожны дзень трэба шмат, цяжка прагнуць сваёй перамогі. 

Эмоцыі скончыліся, трэба працаваць. 

Цяпер мы знаходзімся ў такім стане, калі ўсе сілы кідаем на тое, каб крок за крокам набліжацца да перамогі. Гэта цяжкая праца, не як раней, калі наскокам можна было вызваліць 20-30 кіламетраў. 

Гэта ўжо пазыцыйная вайна, і ваенная сытуацыя склалася ў больш спакойным накірунку: трэба працаваць для нашай дзяржавы і дзеля нашай перамогі.

Nashaniva.com

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
ПНАЎСРЧЦПТСБНД
123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031