Знайсці
26.12.2022 / 14:00РусŁacБел

«Разынка — санвузел з панарамным акном». Як сямʼя перарабіла трухлявую хату каля возера ва ўтульную сядзібу

Юля і Сяргей хоць і жывуць у катэджы, але заўсёды марылі пра невялікую ўтульную хату ў ціхай вёсцы. Свае планы сужэнцы адкладалі ў доўгую скрыню і старанна пошукам не займаліся, пакуль аднойчы Сяргей не ўбачыў участак зямлі на беразе возера. У мясцовыя краявіды яны закахаліся адразу, а вось абзавесціся хаткай удалося толькі праз некалькі гадоў. Цяпер дом выглядае як новы. Пара прадумала ўсё да дробязяў: аж да таго, што маляўнічым відам можна любавацца лежачы на ​​канапе ці прымаючы душ. Сужэнцы расказалі Realt.by сваю гісторыю перабудовы жытла.

У вёсцы Суднікі ўсяго адна вуліца і тры дзясяткі дамоў. Глыбокія беласнежныя гурбы схавалі клумбы і градкі і тым самым звялі карцінку да мінімалізму.

Маленькі дом блакітна-шэрага колеру зліваецца з адценнямі зімы. У адрозненне ад дамоў-суседзяў, гасцей ён прымае часта. Са старой хаты пабудова ператварылася ў сядзібу, дзе адпачываюць не толькі гаспадары, але і іншыя беларусы.

Юля і Сяргей жывуць з дзецьмі ў Стоўбцах, недалёка ад вёскі. У Суднікі яны трапілі выпадкова.

 

— Я неяк праязджаў праз гэтую найпрыгажэйшую вёску і залюбаваўся адным закінутым домам. Першапачаткова мы разглядалі менавіта яго. Але мы так і не змаглі звязацца з уладальнікамі. І толькі праз пяць гадоў знайшлі абʼект у гэтых краях. Аказалася, што цяперашні дом знаходзіцца па суседстве з той самай хатай, што тады прыцягнула маю ўвагу, — распавядае Сяргей.

Каб атрымаць жаданы абʼект, сямʼі прыйшлося паваждацца з дакументамі. Аказалася, што ў дома некалькі спадчыннікаў, але ніхто з іх не ўступіў у правы, а на руках не было ніводнага дакумента.

— Аднаўлялі ўсе праз БРТІ і іншыя дзяржаўныя органы. Нягледзячы на ​​тое, што мы плацілі за паскарэнне, усе неабходныя паперы для здзелкі былі ў нас толькі праз тры месяцы, — працягвае Юля.

 

За ўчастак 25 сотак і хату 87 квадратных метраў сужэнцы заплацілі менш за 5 тысяч долараў, але значна ўклаліся ў рамонт будынка. Сяргей кажа, што па выніку лягчэй было ўсё знесці і пабудаваць наноў, але ў той момант ім хацелася захаваць вясковы дух і не прыносіць у хату сучасны гарадскі інтэрʼер: «Вёска павінна заставацца вёскай».

 

— Усе тэхнічныя працы былі на мне, — адзначае мужчына. — Па дакументах дом 1975 года, але папярэдняя ўласніца сказала, што яго ў гэтую вёску перавозілі з Нясвіжскага раёна, таму ніхто не ведае, колькі дакладна хаце гадоў. Папраўдзе, яна нам ужо дасталася спарахнелай. Прыйшлося зрабіць шмат працы, пачынаючы з падлогі, заканчваючы сценамі і дахам. Усё шліфавалася ўручную і ў асноўным саматугам. Дзесьці жонка дапамагала, нават нашым блізнятам знайшоўся занятак.

 

У доме была зроблена невялікая перапланіроўка. На месцы кухні зʼявіліся спальня і дзіцячы пакой. Да гаспадарскай спальні прыбудавалі невялікую веранду (яна яшчэ ў працэсе ператварэння з мары ў рэальнасць). Прыйшлося пазбавіцца ад печкі: яна была ў дрэнным стане. На яе месца прыйшоў сучасны камін. У сенцах сумясцілі тры зоны: месца для гатавання ежы, сталовую і пярэдні пакой. Уваход у старым доме быў на месцы санвузла, зараз з гэтага пакоя адкрываецца від на ўчастак. Па сутнасці, героі дабудавалі толькі веранду, тэрасу і пашырылі сенцы для санвузла.

 

Нярэдка ў старых дамах падчас рамонту выяўляюцца нейкія знаходкі. Тут скарб быў крыху незвычайны, можна сказаць, небяспечны. Знайшлі вялікае гняздо шэршняў. Прыйшлося выклікаць МНС. 

Пашанцавала і з тым, што ў вёску ўжо даўно правялі неабходныя камунікацыі — газ і водаправод. Сяргей перарабляў толькі ацяпленне. У кухні і санвузле ён паклаў цёплыя падлогі. Але, як прызнаўся, крыху пашкадаваў, што не зрабіў іх па ўсім доме, а пакінуў батарэі. А ўвогуле, па словах герояў, толькі адзін камін можа зрабіць усю працу за 20 хвілін.

— Разыначкай нашага абноўленага дома зʼяўляецца нават не тэраса, а сумешчаны санвузел. Усе госці сустракаюць яго з фразай «вау», — з усмешкай кажа Юля. — Ідэю прапанаваў Сяргей. Спачатку мы хацелі размясціць ванну, але для яе там, мне падалося, мала месца, таму зʼявілася душавая кабіна. І я не пашкадавала, бо яна больш практычная. Акно паставілі таніраванае, каб з вуліцы нічога не было відаць, у вячэрні час яго можна захінуць.

 

Дарэчы, эфект зліцця з прыродай ёсць і ў кухні. Сужэнцы пакінулі шкляную ўваходную групу і пашырылі акно. Гэта дадае паветра ў памяшканне з нізкімі столямі.

— Нам настолькі было важна захаваць краявід, што мы нават вышыню парэнчаў на тэрасе рэгулявалі, каб, лежачы на ​​канапе, добра бачыць возера і зеляніну. За гэтым было вельмі смешна назіраць збоку, — дадае Юля. — У нашым выпадку адзіны мінус такіх панарамных вокнаў — іх даводзіцца часта мыць ад мошак. Такія ўмовы суседства з возерам.

 

Сяргей спрабуе ўспомніць, у якую суму абышоўся рамонт, але прызнаецца, што вельмі шмат было не ўлічана, бо ў вёску заўсёды нешта трэба, не толькі ў дом, але і на ўчастак. Адзін уласны пірс чаго толькі варты. У цэлым, на пераўвасабленне хаткі ў сядзібу сямʼя выдаткавала наўскідку каля 15 тысяч даляраў. Выйшла б яшчэ даражэй, калі б не залатыя рукі старэйшага ў сям'і і дапамога блізкіх.

 

— Ужо неаднаразова пераконваемся ў тым, што прасцей і, магчыма, танней было б пабудаваць з нуля. Бо мы яшчэ і ўмацоўвалі падмурак — па коле ўзмацнялі. Засталіся некранутыя толькі сцены і столі, — падсумоўвае Сяргей.

Сужэнцы ўзвялі таксама лазню. Праўда, хутчэй гэта атрымаўся дом з лазняй унутры.

 

— Мы аматары папарыцца. А ў такую ​​лакацыю яна прасілася. Першапачаткова мы хацелі проста аднапавярховую лазню. Калі першы ўзровень быў гатовы, Сярожа кажа: «Слухай, там такі від адкрываецца — проста ачмурэць». Я залезла на блокі і проста закахалася ў пейзаж, бачны з вышыні. Што рабіць? Канешне, другі паверх. У нас там дзве спальні і дзве тэрасы. Па адной на кожным узроўні. Мы хоць і будавалі гэты дом з блокаў, але ўнутры ўсё вырашылі адштукаваць дрэвам. І не пралічыліся. Там усё прасякнута неверагодным водарам.

 

Сяргей і Юля адзначаюць, што вялізных грошай іх малады бізнэс яшчэ не прыносіць, ды і разумеюць, што наўрад ці арэнда зможа акупіць усе тыя сілы, якія былі ўкладзены.

 

— Тут сціраецца ўся стомленасць, а фізічная праца толькі ў радасць — не растлумачыць нават словамі. Рады і таму, што дзеці хочуць нешта рабіць рукамі, імкнуцца дапамагчы. У наш час зацікавіць іх дровамі, цвікамі і малаткамі практычна немагчыма. У нас былі госці, якія хацелі паказаць сыну хараство вясковага жыцця: арганізавалі рыбалку, веласіпеды. Цяпер складана спаборнічаць з гаджэтамі, але ў нас гэтую бітву выйграць атрымалася. І дзеці больш часу бавяць на прыродзе, і мы з Юляй сваю мару рэалізавалі. Гэта шчасце.

Nashaniva.com

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера