Minčanka stamiłasia ad žurnalistyki i stvaryła niezvyčajny paśpiachovy biznes: vyrablaje kapielušy ŠMAT FOTA
Kaliści Valancina Płytkievič kinuła pracu ŭ haziecie, kab zaniacca rukadziellem. Siońnia jaje kapielušy, abadki i karony nosiać biełaruskija modnicy. Dyzajnierka raskazała, jak pačynała svaju spravu, što jaje natchniaje, jakija hałaŭnyja ŭbory ŭ modzie i ci možna nasić elehantnyja kapielušy pad krasoŭki.
Valancina ź siamji žurnalistaŭ. Jaje baćka — viadomy fatohraf dzikaj pryrody Siarhiej Płytkievič.
«Jašče kali tata zdymaŭ na anałahavy fotaaparat, my jeździli ŭ Łošycu, Bataničny sad, jon vučyŭ mianie fatahrafavać. Vyłazki na pryrodu byli pastajanna. Usio dziacinstva vychodnyja — heta Brasłaŭ, Biarezinski zapaviednik, spłavy na płytach z pałatkami», — uspaminaje Valancina.
Jana advučyłasia na žurfaku BDU, paru hod papracavała ŭ haziecie «Turyzm i adpačynak», a potym straciła cikavaść da žurnalistyki i syšła ŭ chend-mejd — zaniałasia valańniem. Z hetaj technikaj dziaŭčyna paznajomiłasia jašče 12 hod tamu, na fiestyvali ŭ Polščy, dzie zvalała svoj pieršy branzalet. Paźniej majsterstvu vyrablać kapielušy jana vučyłasia ŭ madystak Maryny Duchan i Ivy Ksianievič.
«U valańnia vielmi šmat mahčymaściaŭ. Lubuju reč, što ty prydumaŭ, možaš zrabić, ni pa kolery, ni pa formie nie abmiežavany. Niejkija šapki z rahami ŭ mianie byli, u vyhladzie pnioŭ z hrybami.
A pieršyja dźvie šapki ja zrabiła baćkam u padarunak na Novy hod. Jany ciapier u łaźni visiać, — uśmichajecca Valancina. —
Potym siabry zamaŭlali — u formie kołby, ryby. Niekatoryja šapki — z pupyryškami, rahami, — jakija ja rabiła dla zadavalnieńnia, pieršymi ž i sychodzili.
Kali ja pačynała ŭ markietach udzielničać, mnie kazali: a na kaho heta raźličana? A potym jakuju-niebudź šapku ŭ formie žaby mamientalna kuplali, bo nidzie takoha niama. Niechta zamaŭlaŭ u Štaty, Izrail — u padarunak siabram».
Baćki Valanciny nie rasstroilisia, što dačka nie zastałasia ŭ žurnalistycy. Choć i ździvilisia krychu, kali jaje zachapleńnie valańniem i kapielušami pačało prymać surjozny charaktar.
«Muž taksama padtrymaŭ. Kapielušy fizična składana rabić: jość fietravy kaŭpak, i ź jaho vyciahvajucca pali — dla hetaha treba prymianiać narmalnuju siłu. Zaraz ja ŭžo nałaŭčyłasia, a pieršym časam treba było prasić muža dapamahčy».
Pačynała dyzajnierka z fantazijnych kapielušoŭ, a ciapier robić bolš strymanyja i kłasičnyja madeli. Asnoŭny materyjał — fietr. Valancina tłumačyć technałohiju. Daŭhi kaŭpak, padobny da łaźnievaj šapki, namočvajecca, nasyčajecca sastavam, jaki dapamahaje potym trymać formu, i adparvajecca pry vialikaj tempieratury — tak jon stanovicca miakčejšym i ź jaho možna «lapić» roznyja hałaŭnyja ŭbory. Paśla kapialuš sutki sochnie na kałodcy i dapracoŭvajecca — padšyvajucca pali, dadajecca dekor.
«Mnie pašancała: mnie dastałasia šmat kałodak ad majoj ciotački, jakaja była kapialušnicaj. Naohuł, z kałodkami składana, ich nichto nie robić u Biełarusi. Možna zamaŭlać z Rasii, Ukrainy, ale jany ciažkija, tamu dastaŭka dastatkova darahoj atrymlivajecca, i sami jany niatanna kaštujuć».
Valancina zaŭvažaje: maleńkija hałaŭnyja ŭbory, tyja ž tabletki, jakija z vyhladu prostyja, vyrablać składaniej, čym vialikija kapielušy z palami.
Jość u dziaŭčyny niekalki aŭtarskich znachodak. Naprykład, žakiejka sa stužkami, jakija možna zaviazać jak šalik. Madel źjaviłasia paru hod tamu i z časam dapracoŭvałasia — kali spačatku stužki byli pryšyty, to ciapier na knopkach, kab ich možna adšpilvać.
Žakiejka sa stužkami.
Inšaja prydumka — hałaŭnyja ŭbory ŭ vyhladzie pryčosak. Heta adsyłka da 20-ch hadoŭ, kali byli modnyja kapielušy-šlemy. Niezvyčajny hałaŭny ŭbor vyhladaje nie asabliva nasibielna, ale kali jaho nadzieć zadam napierad, to možna ŭpisać u štodzionny harderob.
Modnyja ciapier manmuckija šapki maraka z advarotam dyzajnierka vyrabiła ź fietru — taksama novy chod.
Manmuckaja šapka. Fota Taćciany Kupki.
Valancinu natchniaje moda 20-ch i 50-ch hadoŭ minułaha stahodździa.
«Va ŭsich epochach było stolki hałaŭnych uboraŭ, a ŭ naš čas, pa sutnaści, akramia biejsbołak ničoha novaha nie źjaŭlałasia. Kultura našeńnia kapielušoŭ ledź nie źnikła ŭ 90-ja, kali naohuł nie da hetaha było.
Ciapier kultura pakrysie viartajecca, ludzi cikaviacca hałaŭnymi ŭborami. Užo na viasielle nie abaviazkova abirać velum — zamiest jaho moža być kapialušyk».
Bolšaść pakupnic — žančyny. Mužčynskich zamoŭ — pracentaŭ 10—15 ad usich. Čaściej kuplajuć kłasiku, abadki i karony zamaŭlać dla peŭnych mierapryjemstvaŭ, ale fantazijnyja kapielušy, zapeŭnivaje Valancina, zaŭsiody znachodziać svaich haspadaroŭ.
«Jany krychu daŭžej mohuć u mianie zatrymacca, naprykład hod, ale znojdziecca toj, chto pryjdzie i skaža: heta ž kapialuš majoj mary! Ja zrazumieła, što kali mnie padabajecca, to dakładna adšukajecca jašče adzin čałaviek, jaki z zadavalnieńniem budzie heta nasić».
Svaju spravu Valancina raspačała kala šaści hod tamu. Praź jaki čas udałosia vyjści na samaakupnaść?
«Dahetul heta areli, — pryznajecca dyzajnierka. — Byvaje, što zarabiła, hetyja ž hrošy adrazu patraciła na zakupku materyjałaŭ. Vielmi niestabilna. Ale kali siezon (jon uvosień), tady atrymlivajecca zarablać».
Pa słovach dziaŭčyny, vieści prodažy tolki praź instahram niedastatkova — treba abaviazkova ŭdzielničać u afłajn-mierapryjemstvach. Navat vystavy, dzie nielha pradavać vyraby, dajuć plon. Tym bolš kapialuš — čaściej nie spantannaja pakupka, na jaho treba advažycca, prymierać niekalki razoŭ.
Kali kazać pra modu, to ciapier aktualnyja fiadory i madeli z šyrokimi palami. Siarod koleraŭ u trendzie naturalnyja, spakojnyja adcieńni. U płanie dekoru ŭsio strymana — modnicy lubiać kapielušy biez kvietak i inšych praźmiernaściaŭ.
Madel fiadora.
Praviły našeńnia kapielušoŭ? Valancina ŭśmichajecca: ich dobra viedać, kab parušać. Naprykład, jość praviła, što pali nie pavinny być šyrejšyja za plečy, bo možna pieraŭtvarycca ŭ hryb. Ale, byvaje, dziaŭčyna nievysokaha rostu, z vuzkimi plačyma nadziavaje šyrakapoły kapialuš — i jon siadzić na joj byccam ulity, bo čałaviek upeŭnieny ŭ sabie. Vysokim kapielušom možna karektavać rost ci rabić tvar vizualna bolš vyciahnutym. Što da koleru, to kali hałaŭny ŭbor pasuje da koleru tvaru, to pad harderob upišacca biez prablem.
«Bolš zvykła, kali elehantnyja kapielušy spałučajucca z žanockaj sukienkaj, abcasami. Ale mnie padabajecca, kali jość hulnia kantrastaŭ. Kali vielmi žanocki kapialuš — z maskulinnym adździeńniem. Kab nie było zanadta sałodka.
Tyja ž krasoŭki i bajka ŭ spałučeńni z kapielušom mnie vielmi padabajucca. Tady heta maje miesca ŭ štodzionnym žyćci i nie vyhladaje znaročysta».
