«Ja ŭsich škodnikaŭ Alaksandra Ryhoraviča zabiła b». Žurnalisty pazvanili danosčykam. Ci źmianilisia jany za dva hady?
Što ciapier dumajuć «nieabyjakavyja hramadzianie», što zvanili ŭ milicyju ŭ 2020 hodzie? Niekatoryja ź ich danosili na svaich žonak i dziaciej.
Na kanale «Nastojaŝieje Vriemia. Dok» vyjšaŭ dakumientalny film «Usio cudoŭna. Ja splu». Jaho aŭtary źviazalisia ź ludźmi, jakija ŭ 2020 hodzie źviartalisia ŭ milicyju sa skarhami na pratestoŭcaŭ, i parazmaŭlali ź imi ab minułych padziejach i ciapierašnim stanoviščy ŭ Biełarusi i śviecie.
Pryvodzim najbolš admietnyja razmovy.
«Jany pavodzili siabie cicha, mirna»
— Vy ŭ 2020 hodzie, 26 vieraśnia pakidali zajaŭku ŭ milicyju ab tym, što ŭ vas u dvary pastavili stoł ź bieł-čyrvona-biełym abrusam i razdavali pradukty charčavańnia kala 40 čałaviek. Ci pryjazdžała milicyja? — pytajecca žurnalist.
— Ja nie zvaniŭ.
— Heta značyć, što u vas zusim nie było nijakich akcyj?
— A, byli, chadzili. A što?
— (Žančyna dałučajecca da razmovy) A, heta ŭ nas u dvary stoł pastavili i čaj pili. Pamiataješ, my zvanili.
— A, čaj pili. Nu jany ŭklučyli muzyku. Dziaciej sabrali. Niešta davali. Piačeńnie, zdajecca, cukierki.
— Jany pavodzili siabie jak?
— Mirna, cicha.
— A čamu tady vy ŭ milicyju zvanili?
— Žonka, zdajecca, zvaniła. Muzyka była. Pieraškadžała muzyka.
«Milicyja nikoli nie pracuje žorstka»
— Što vy možacie skazać, jak milicyja pracavała? Karektna ci nie? Moža, zanadta žorstka dzieści? Ci zanadta miahka?
— Milicyja nikoli nie pracuje žorstka. Jany zaŭsiody razmaŭlajuć, prynamsi. Ale inšy raz nie paśpiavajuć.
— A jak dziejničajuć, kali nie paśpiavajuć pahavaryć?
— Ja ź imi [pratestoŭcami] razmaŭlaju. Padychožu z pałkaj svajoj i pačynaju ź imi razmaŭlać. U ich mat-pieramat. Ja havaru: «Jašče adno słova — i hetaj pałkaj budzie pa vušach». Raśpisvali prypynki, raśpivali damy. Ja hetaj farby stolki nabrałasia. Ja ŭ piać hadzin ranku ŭstaju dla taho, kab pendźlem ci ščotkaj ci z pulvieryzatara, z bałončyka zafarbavać, začyścić ichnija «pravapisańni»…
Nu ciapier zusim jany [pratestoŭcy] źnikli. Ciapier u nas abstanoŭka lepšaja. Akramia ałkaholikaŭ.
— A ceny jak?
— Ceny vyraśli, inflacyja. U nas jašče ŭ Biełarusi Boh žyvie. Pahladzicie, što ŭ Jeŭropie dziejecca. Ludzi haładajuć, ludzi biez chleba. Tym bolš hetyja sankcyi nakłali. Raniej ža Biełaruś pastaŭlała pradukty ŭsiudy pa krainach. A ciapier papierakryvała Amieryka heta ŭsio.
— Dumajecie, u Amieryki jość niejki płan pa ŭmiašańni ŭ žyćcio Biełarusi?
— Zrazumieła. Im treba spravakavać, kab była vajna.
— Vy dumajecie, što tady [ŭ 2020 hodzie] atrymałasia praduchilić vajnu?
— Tak, tak, tak.
— A ciapier nie dumajecie, što moža pačacca novaja vajna?
— Usio mahčyma. Navat pa telebačańni (ja zaŭsiody ŭklučaju «Vieści») naviny hladžu, što moža i być zavarucha.
— Vy jakija naviny hledzicie, rasijskija ci biełaruskija?
— Rasijskija. Ja ŭsie hladžu.
Što rabić z palityčnymi viaźniami?
— Biez paniaćcia. Niachaj što chočuć, toje i robiać. Mianie heta pytańnie zusim nie cikavić. I ŭ mianie budzie baleć hałova, što niechta chadziŭ, machaŭ niejkimi ściahami, bukiecikami? Ja budu za ich chvalavacca? Mnie ŭvohule ŭsio roŭna.
«Niepryjemna sustrakać hetych ludziej, jakija suprać ułady»
— Vy ŭ 2020 hodzie 18 vieraśnia pakidali zajaŭku ŭ milicyju ab tym, što na priaciahu troch dzion u vas na dziciačaj placoŭcy źbirałasia hrupa ludziej, śpiavali pieśni suprać ułady, razdavali ściažki, ulotki z tekstami piesień. Možacie ŭdakładnić, u vyniku milicyja razabrałasia?
— Ja nie viedaju, mnie nichto nie zvaniŭ.
— A vy ich z toj pary bačyli?
— Niekatorych sustrakaju.
— I jak jany ciapier siabie pavodziać? U vas ź imi niama nijakaj napružanaści padčas kamunikacyi?
— Pa-pieršaje, jany ž nie viedajuć, chto zvaniŭ i jak zvaniŭ. Nu jak. Chadžu mima. Znaju, što byli na mitynhu. I ŭ našym domie jość ludzi, jakija naviedvali hetyja mitynhi. Nu, ciapier, zdajecca, supakoilisia. Usio cicha, padajecca. Ale ŭsio roŭna niepryjemna sustrakać hetych ludziej, jakija suprać ułady.
— A kali raptam daviadziecca, to vy jašče raz pazvonicie?
— Nu kali ja ŭbaču što-niebudź padobnaje, to, zrazumieła, pazvaniu.
«Žonka zadavolenaja, što ja jaje vypraviŭ»
— Vy ŭ 2020 hodzie pakidali zajaŭku ŭ milicyju, što vaša žonka ŭdzielničaje ŭ niesankcyjanavanych mitynhach. Milicyja adpracavała zajaŭku?
— Tak. Adpracavała.
— Vy ciapier žyviacie z žonkaju? Usio ŭ paradku?
— Tak, usio ŭ paradku. Jana adzin raz schadziła. Jana nie aktyvistka. Jaje vyciahnuła siabroŭka.
— Na vas jana nie ŭ kryŭdzie?
— Nie. Jana, naadvarot, zadavolenaja, što jaje vypraviŭ. I potym na vybarach jana była naziralnikam. I hanarovuju hramatu z podpisam Łukašenki joj dali. Nie chaciełasia b, kab žonka była kasiačnaja. Ja sam kasiačny. U mianie štrafaŭ šmat, administratyvak.
— A jak vy ličycie, u toj čas milicyja narmalna vyrašyła situacyju? Ciapier u krainie dobra?
— Ja dumaju, što narmalna. … Milicyja zaŭsiody siabie karektna pavodzić.
Kali česna, mnie hetyja pieramieny niejkija na chren nie patrebnyja. Mnie chočacca stabilnaści i spakojnaha zarobku. Česna skažu, pad zapis razmovy. Naprykład, ja nie za Rasiju ŭ vajnie z Ukrainaj.
Moža, pryjedziecie, mianie aryštujecie? Heta da taho, kab nie dumali, što ŭ mianie ŭsio dobra, usio zadavalniaje. Mianie zadavalniaje rabota, stabilnaść, zarpłata. Ale ja nie chaču, kab čužyja ludzi prychodzili ŭ naš dom. Ja liču pravilnym, što ŭkraincy vajujuć za svaju ziamlu.
«Jany doma vykazvalisia. A mnie navat i doma nie padabajecca. Dumaj pra siabie»
— Vaš muž u 2020 hodzie pakidaŭ zajaŭku ab tym, što jaho syn u pjanym vyhladzie pryvioŭ u dom nieznajomych ludziej. Jany pavodzili siabie nieadekvatna. Vykrykvali łozunhi suprać dziejnaj ułady. Ci zadavolili zajaŭku?
— Usio abyšłosia. Učastkovy pravioŭ hutarku. Na pieršy raz kab zrazumieli.
Jany raskajalisia. Ciapier jany ŭ adzin hołas havorać: «Za prezidenta. Za baćku». Oj, cudy.
Viadajecie, hałoŭnaje, kab dajšło. A to niekatorym i pad staraść nie dachodzić i tak pamirajuć.
— A kali b syna pasadzili? Što b vy rabili?
— Ja tak i nie dumała. Jany ž prosta doma vykazvalisia, nie vychodzili, nie pratestavali. Nie vychodzili na płošču. Nie kłali nijakich šypoŭ. Jany vykazvalisia doma. A mnie navat i doma nie padabajecca. Dumaj sam sabie. Pišy dziońnik.
«Ja usich škodnikaŭ Alaksandra Ryhoraviča zabiła b, heta dakładna»
— Chto suprać Łukašenki idzie, heta bandyty. Dakładna viedaju. Ja za Łukašenku.
— A čamu, kali nie sakret, tak lubicie, što pahražali zabivać ludziej?
— Nu ja, zrazumieła, usich škodnikaŭ Alaksandra Ryhoraviča zabiła b, heta dakładna. Voś, bačyš, kolki vorahaŭ ciapier paŭstała suprać pravasłaŭja.
— Pravasłaŭje vučyć nas — «nie zabi». Heta ž śmiarotny hrech.
— Nie treba mnie kazak.
Čytajcie jašče:
