Найти
03.09.2022 / 13:4818РусŁacБел

«Калі вярнуўся дадому, даведаўся, што таты не стала». Интервью с кадетом, который выступал по-белорусски перед Лукашенко

1 сентября Александр Лукашенко провел открытый урок для старшеклассников и студентов. Одним из самых ярких моментов лекции стало выступление Захара Овчинникова — кадета из Витебского кадетского училища. Молодой человек сам поднял руку, чтобы сказать, чем он гордится в своей стране. Выслушав его, Лукашенко задал ему два вопроса, о Великой Отечественной войне и про СССР. Учащийся волновался, но говорил честно. Блог «Отражение» связался с Захаром, чтобы немного больше узнать о нем, его любви к белорусскому языку и интересе к истории.

Захару 16 лет. Он говорит по-детски искренне, но очень спокойно и сдержанно, словно обдумывает каждое слово. Его семья живет в деревне Дригучи Миорского района. Сейчас парень тоже там. Рассказывает, что приехал домой после открытого урока «по семейным обстоятельствам». Каким, не уточняет. Из двора никуда особо не выходил, поэтому с местными свое выступление не обсуждал. Да и людей, признается, в их краях немного.

Дригучи — маленькая деревня, где есть лишь начальная школа. Здесь парень отучился четыре года, а затем ездил за знаниями в соседний агрогородок. Проблем с учебой у него никогда не было, и ближе к седьмому классу педагоги посоветовали мальчишке попробовать поступить в гимназию. Школьник на тот момент, как и сейчас, увлекался военной тематикой и решил присмотреться к кадетскому училищу.

— Вучылішча створана на базе гімназіі, таму веды тут займаюць значнае месца, дый педагогі моцныя. Першы раз я завітаў сюды яшчэ да паступлення, мне спадабалася, — объясняет Захар, почему после седьмого класса все же выбрал Витебское кадетское училище. — А яшчэ ў Віцебску ў мяне жывуць сваякі, і я мог прыязджаць да іх на выхадныя.

Сейчас Захар в одиннадцатом классе. Его средний балл за десятый — 9,5, а любимые предметы связаны с гуманитарными науками. Один из них — история. Ей парень увлекается давно и успешно. В прошлом году взял диплом 3 степени на областной олимпиаде, тогда же с одной из учениц они получили «серебро» на республиканском конкурсе научных работ. Кадеты собирали имена военных и мирных жителей, которые погибли в Витебском районе в годы Великой Отечественной войны. Захар работал с архивом Минобороны РФ, и это его очень впечатлило.

— Адна справа, калі ты ведаеш лічбы тых, хто загінуў, і зусім іншая, калі бачыш імя, узрост чалавека, чытаеш, дзе і як ён памёр, калі разумеш, што паміралі цэлыя сем'і, — вспоминает собеседник. — У такія моманты па-іншаму ставішся да падзей вайны. Адчуваеш, што гэта было страшней, чым ты мог сабе ўявіць.

— А откуда у вас такая любовь к истории?

— Гістарычныя кнігі і праграмы мяне заўсёды цікавілі. Да таго ж дзяцей у нашай вёсцы няшмат, таму трэба было прыдумваць, як праводзіць час, і я чытаў. Дый у школе па гісторыі ў мяне былі добрыя настаўнікі, заахвочвалі мяне займацца. З гэтага ўсё пачалося. А цяпер я сам часта звяртаюся да мінулага, каб лепш зразумець тое, што адбываецца зараз.

Правда, становиться историком Захар не собирается. В планах быть юристом или адвокатом.

— Спачатку я меркаваў, што звяжу свой лёс з матэматыкай. Напрыклад, буду інжынерам, — вспоминает кадет. — Але два гады таму падумаў, што мне хацелася б рабіць нешта добрае для сваёй краіны. Адна з лепшых магчымасцяў для гэтага — абраць прафесію, якая будзе звязана з грамадствам. Таму я і спыніўся на юрфаку.

С желанием делать что-то хорошее для своей страны пришло и понимание, что нужно искать в себе смелось говорить по-белорусски: «Усё ж такі я беларус». С тех пор кадет стал пробовать переходить на белорусский язык в повседневной жизни. Честно признается: получается не всегда и не со всеми, но он старается.

— Я імкнуся павялічваць ужыванне мовы і мару, што калісьці поўнасцю на яе перайду. Па-першае, гэта прыгожа, па-другое — магчымасць даць людзям вакол зразумець, што ты беларус, — рассуждает Захар. — А яшчэ не хачу, каб мне было сорамна перад будучымі дзецьмі, калі яны раптам спытаюць: «Тата, чаму ты не падтрымліваў мову?». Таму, калі мяне запрасілі на адкрыты ўрок да прэзідэнта, я вырашыў, што тут абавязкова павінна загучаць наша мова.

Но обо всем по порядку.

«Мне здаецца, гэта вельмі важна — гаварыць тое, што думаеш»

В Минск на открытый урок Захара пригласили 25 августа. Когда ему позвонили из училища и сказали, что его выбрали для поездки, он удивился. А потом подумал, что это хорошая возможность задать вопрос Александу Лукашенко, и стал думать, о чем важном хотел бы спросить. Решил: узнает о том, как дальше будет развиваться белорусский язык в системе образования.

— Але 31 жніўня я зразумеў, што магчымасць задаць пытанне будзе не ва ўсіх, таму спадзяваўся, што ў мяне проста атрымаецца агучыць свае думкі, — отвечает собеседник. — Адказ дзяўчынкі, якая гаварыла Аляксандру Рыгоравічу, чым у Беларусі яна ганарыцца, мне падаўся няскончаным, таму я падняў руку, каб таксама выказацца. Мне здаецца, сказаць, чым я ганаруся, гэта нават лепш за маё пытанне. Але гэтыя думкі прышлі пасля, а ў той момант я вызваўся аўтаматычна. Першая частка маёй прамовы прайшла больш-менш па плане. Але калі мне задалі дадатковыя пытанні, зразумеў, што становішча робіцца больш складаным. Калі агучваў свае думкі, думаў над кождым словам, каб не зганьбіцца.

— Казалось, вы очень волновались.

— Трохі разгубіўся, але, спадзяюся, усё атрымалася даволі дыпламатычна. Некаторыя пісалі, што я ледзь не расплакаўся, але насамрэч так атрымалася з-за таго, што я быў сканцэнтраваны на адказах. Трэба было шмат чаго перабраць у галаве, а часу было мала.

— Обиделись на слова про слезы?

— Не, навошта. Людзі хвалююцца, так бывае. Канешне, трывога ўнутры мяне таксама была.

— А еще было видно, что для вас важно отстоять свою точку зрения.

— Мне здаецца, гэта вельмі важна — гаварыць тое, што думаеш, бо, калі гэтага не рабіць, не будзе развіцця і самастойнасці. Але, каб агучваць свае думкі, патрэбна смеласць. Падняць руку на адкрытым уроку ў першую чаргу было важна для мяне самога. Гэта як доказ таго, што я маю гэтую смеласць.

— А что было, когда открытый урок закончился?

— Некаторыя рабяты з іншых дэлегацый падыходзілі да мяне, каб паціснуць руку. Цяпер шмат знаёмых і невядомых людзей пішуць мне ў сацсетках. У асноўным дзякуюць за то, што выступіў на мове, што смела адказваў, што ўспомніў Генрыка Дмахоўскага з Міёршчыны. Нехта жартуе, нехта хвалюецца, быццам, могуць быць нейкія наступствы з-за таго, што маё выказванне сталі распаўсюджваць. Гэта крыху мяне накруціла. Але я не лічу, што такія пытанні павінны быць да кагосьці, хто ўчора выказваўся. Па-іншаму я б не паступіў, таму стараюся захоўваць вытрымку.

— А что вам сказали родители, когда вы приехали домой?

— Яны не глядзелі выступ, але потым мама мяне пахваліла, — отвечает Захар, и его голос начинает дрожать: — А таты не стала ў ноч з 31 жніўня на 1 верасня. Але я даведаўся пра гэта, толькі калі вярнуўся. Ён шэсць гадоў змагаўся з анкалогіяй. Калі я быў у Мінску, мама, напэўна, вырашала мне не гаварыць. Ды я і сам не патэлефанаваў… Столькі ўсяго звалілася за гэтыя дні.

Nashaniva.com

Хочешь поделиться важной информацией
анонимно и конфиденциально?

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна
6
нуда/ответить/
04.09.2022
 Фёдор, лайк)
ну. можна падумаць на спецыяльна арганізаваным мерапрыемстве нехта выпадковы можа апынуцца і выпадкова выказацца... пасля МЗКЦ наўрад ці..) 

і ну да - непрыемна глядзець на некаторых заўсягдатаяў нн, не здольных крытычна мысліць, але якія лічаць сябе надта разумнымі і свабоднымі
04.09.2022
 Фёдор, каму патрэбен яшчэ адзін зламаны лёс, тым больш дзіцячы?
05.09.2022
полностью согласен, но еще одна жертва режима нам тоже не нужна

если бы он смог ему башку прострелить, вот это был бы номер, а просто ляпнуть что-то, что вырежут.. зачем?

Показать все комментарии
Чтобы оставить комментарий, пожалуйста, включите JavaScript в настройках вашего браузера
Чтобы воспользоваться календарем, пожалуйста, включите JavaScript в настройках вашего браузера