Imknieńnie być «jeŭrapiejskim», a nie saboj, nahadvaje mnie maładoha čałavieka ź vioski. Jon staranna vyvučaje etykiet i praviły. U što apranucca i što havaryć, u jakija kaviarni chadzić i z kim siabravać. Zarablaje i kuplaje sabie ŭsio heta, chodzić u elehantnym kaściumie z vytančanaj žonkaj, pracuje ŭ pryhožym kabiniecie, adpačyvaje, «jak jeŭrapiejcy» – prynamsi, jamu zdajecca, što jeŭrapiejcy tak adpačyvajuć.
A potym pačynajucca prablemy.
Niama niešta ščaścia, žonka — durnaja, žadaje tolki adpaviadać farmatu — adpačyvać treba tut, apranacca treba ŭ heta, biez hrošaj padumvaje pra pavyšeńnie da bahaciejšaha muža (dapuścim samy niaŭdały varyjant). Praca nie raduje, bo heta tolki honka za hrašyma, vopratka pierastaje prynosić zadavalnieńnie, na kurortach sustrakajucca adnyja debiły.
A potym raptam čałaviek pryjazdžaje kudy-niebudź pad Vałožyn i razumieje, što durny jon byŭ. Buduje dom, haduje dziaciej i układaje hrošy ŭ maleńkuju vytvorčaść, jakaja stvaraje, a nie pierapradaje zamiežnaje. Daje dzieciam dobruju adukacyju, pavahu i viedy pa historyi. Padarožničaje pa śviecie ščaślivym čałaviekam i vypadkovyja znajomyja kažuć: — My nikoli nie byčyli, kab jeŭrapiejcy byli takimi fajnymi i ščaślivymi.
I voś jon, momant, kali słova «jeŭrapiejskaść» znachodzicca na adpaviednym jamu miescy.
Jeŭrapiejskaść — heta nie meta čałavieka, heta šlejf čałavieka, jaho chvost. Čaplać siabie chvost zamiest hałavy niedarečna.
