Dniami znakamituju brukavanku pad Stoŭbcami, jaje lepšuju, «fasadnuju» častku biaźlitasna zrezali pad novuju abjaznuju darohu vakoł rajcentra. Hety vyklučna redkasny pa svajoj zachavanaści rarytet raźmiaščaŭsia adrazu ž za Niomanam jedučy na Niaśviž praz Novy Śvieržań. Dahetul jon nikomu nie zaminaŭ.
I voś… Zastaniecca chiba acalełym nievialiki addaleny brukavany kavałak histaryčnaj darohi, jakaja kaliści viała na Mir. Dyj jakaść jaje tut zusim nie taja.
Dva miesiacy tamu 24 śniežnia ja byŭ na pryjomie ŭ novaha rajonnaha načalnika Juryja Horłava. U mianie było šmat pytańniaŭ, u tym liku i zachavańnie brukavanki. Pry vialikim aktyvie ja skazaŭ, što brukavanku nielha čapać. Nie začapili da vas, nie čapajcie i vy. Heta pomnik pad adkrytym niebam. Miascovy skansen. Kali źbirajemsia ruchacca ŭ bok turyzmu, nie rušcie hety bruk, pakińcie jaho całkam, jon budzie vielmi zapatrabavany. A ludzi, miascovyja žychary, skažuć vam dziakuj, nie raz uspomniać dobrym słovam.
Ja bačyŭ, jak maje słovy džalać spadara Horłava. Bo heta byli pałki ŭ koła, jakoje ŭžo nabirała abaroty. Pytańnie zastałosia adkrytym. Ja spadziavaŭsia, što jość čas da viasny. Zavarušyłasia i hramadskaść — dva tydni tamu žychary Stoŭbcaŭ raspačali zbor podpisaŭ na abaronu rodnaj brukavanki. Ale i heta nie spracavała, mahčyma, navat paskoryła, kab pratesty nie paŭpłyvali na razburalny, haniebny prajekt uładaŭ.
Nie vierycca. Nie vierycca, što hetak biazdarna, samavolna, ekspansijna, antynarodna zatuplajucca naša spadčyna, historyja, ślady minuŭščyny.
Naprykancy dazvolu samacytatu. «Mroja-prajekt na tryvałym hruncie acalełaj kaštoŭnaści», hazieta «Biełaviežskaja pušča», 1998 hod:
«Niesumnienna, hetuju darohu možna biez natuhi nazvać rarytetam — redkaj kaštoŭnaściu. Jak nazyvajem rarytetami staradruki, słuckija pajasy, rycarskija daśpiechi. Pierabolšańnie tut kali j jość, dyk heta jak na čyj hust. Darečy, zdajecca, u Letuvie, a moža jašče dzie ŭ śviecie acalełyja brukavanki znachodziacca pad achovaj dziaržavy. Jak pomniki materyjalnaj kultury, jak pomniki «dzion, što ŭ niabyt uciakli…»
