U śniežni jon niečakana pierajechaŭ u Lvoŭ, dzie raspačaŭ vytvorčaść kaŭbasaŭ. Častku prybytku Azaraŭ pieraličvaje na patreby Antyterarystyčnaj apieracyi na ŭschodzie (ATA).
«Ja ŭ śniežni 2013 byŭ na Majdanie, i mianie heta vielmi ŭzrušyła. Ja ŭbačyŭ, jak hetyja ludzi dy ich nastroj adroźnivajucca ad nas — biełarusaŭ z apuščanymi dołu vačyma», — raskazvaje Azaraŭ.
«Kali pačali rasstrelvać Majdan, ja zrazumieŭ, što heta nie prosta tak adbyvajecca, — kaža kulinar. — Potym Rasija adabrała Krym, pačała vajnu… I ja zrazumieŭ, što lepš ja dapamahu hetaj krainie, budu płacić tut padatki — i hetaja novaja kraina, jakaja mnie padabajecca, budzie padymacca. Tut jość miechanizmy, kali čałaviek moža ŭpłyvać na toje, kab kraina źmianiałasia ŭ lepšy bok».
Pierajazdžać jon vyrašyŭ u Lvoŭ, tym bolš što Andrej daŭno siabravaŭ ź miascovym kulinarnym kłubam. Zaraz pieravioz tudy svaju kuchniu, darabiŭ ramont u kvatery. Chutka płanuje zabrać siamju.
«Lvoŭ vielmi stary, pryhožy. Minsk — heta taki vajenny horad sa stalinskaj architekturaj. Horad bolš dla vajennych paradaŭ, dla dziaržavy, čym dla ludziej. Da taho ž u Lvovie šmat turystaŭ, a ŭ Minsk jašče treba pastaracca, kab ich zavabić. Jany nie pojduć prosta jeści draniki, jakija ŭ biełaruskaj stalicy navat hatavać nie ŭmiejuć», — kaža Azaraŭ.
U Lvovie jon pačaŭ rabić biełaruskuju «palcam pchanuju» kaŭbasu. Tut jaje niama. Pieršyja partyi byli zusim nievialikija, zaraz abjomy pavialičvajucca. I častku hrošaj, što atrymlivaje Azaraŭ, jon pieraličvaje na patreby ŭkrainskaj armii.
«Kali bajavyja dziejańni narešcie skončacca, ja budu addavać, naprykład, sirotam. Mnie 45 hadoŭ, ja čysta «technična» ŭžo nie vielmi dobry sałdat, — tłumačyć Andrej. — Ale, jak čałaviek z hramadzianskaj pazicyjaj, ja mahu niešta zrabić. I voś, ja padtrymlivaju krainu z dapamohaj svajoj kulinaryi. Svaim prykładam ja demanstruju takuju inicyjatyvu, spadziajusia, ludzi buduć padklučacca da hetaha».
Uvohule, vajna nie vielmi pałochaje Azarava.
«U Minsku zastavacca bolš strašna. Bo ŭ Biełarusi ŭžo jość dźvie rasijskija bazy, a tut jašče niama nivodnaj. A ŭ tych apałčencaŭ pupok łopnie, kab dajści da Lvova», — kaža jon. Azaraŭ pryznaje, što siońnia ŭkraincam ciažka. Ale, padkreślivaje jon, u ich jość šansy na budučyniu.
«Pucin nie viečny. A Ukraina zastaniecca. Tamu treba prosta rabić svaju spravu, a što budzie — toje budzie, — kaža Azaraŭ. — Nichto tut nie ličyć, što ŭschod krainy treba addać. Nastroj taki, što terarystaŭ treba hnać da samaj miažy. Heta terytoryja Ukrainy, čamu jaje addavać? Tym bolš Pucin razumieje tolki siłu. Jamu treba dać pa rahach, tady jon spynicca».
