Staršynia Centrvybarkama Biełarusi Lidzija Jarmošyna padzialiłasia padrabiaznaściami śviatkavańnia Novaha hoda.
«Usia maja siamja — heta moj syn. Tradycyjna ŭ apošnija hady my vielmi kansiervatyŭnyja ŭ płanie śviatkavańnia Novaha hoda. Jak i hieroi «Ironii losu», kožny hod 31 śniežnia my idziem u łaźniu, jakaja raźmieščana ŭ padvale našaha doma. Pakul my znachodzimsia ŭ paryłcy, na hryli smažycca miasa, zapiakajecca bulbačka», — raspaviała «Sovietskoj Biełorusii» Lidzija Jarmošyna.
Jana taksama pryznałasia, što ŭ jaje jość tradycyja zapalvać doma Jerusalimskuju śviečku i abychodzić ź joj usio kuty. «Mnie zdajecca, što takim čynam ja adhaniaju złych duchaŭ. U pryncypie, anałahičny abrad ja pravodžu i na Kalady. Naohuł ja čałaviek nierelihijnaj, ale dumaju, što heta dakładna nie pieraškodzić. Tym bolš jakraz u hetym hodzie mnie daviałosia znoŭ pabyvać u Jerusalimie, tak što zapas usiaho nieabchodnaha dla rytuału sa śviečkami ŭ mianie jość», — raspaviała staršynia Centrvybarkama.
Unukaŭ Lidzija Jarmošyna pakul nie čakaje. «Kali ŭ mianie pytajucca, čamu moj syn nie žanaty, ja adkazvaju: «Prynamsi, jon nie zrabiŭ niaščasnaj ni adnu žančynu», — patłumačyła jana svajo staŭleńnie da hetaj temy.
