Śviatłana Aleksijevič vystupaje ŭsiudy, dzie jaje zaprašajuć. Siońnia jana łaskava pahadziłasia pravieści tvorčuju sustreču z žurnalistami, jakija sabralisia ŭ Minsku na kanfierencyju «Miedyja Biełarusi: vykliki j šancy». Voś niekatoryja jaje vykazvańni i afaryzmy.
U subotu 11 lutaha Śviatłana Aleksijevič razdavała aŭtohrafy na minskim knižnym kirmašy. Fota Iryny Arachoŭskaj.
Łukašenka pastareŭ, jaho enierhietyka ŭpała, a narod parazumnieŭ.
My akazalisia zapoźnienaj nacyjaj, a ciapier jašče i paniavolenaj.
U nas niama inšych idej, akramia nacyjanalnaj, ale i jana nie takaja, jak u Polščy i Čechii.
Praśvietlenaja častka — jana mizerna małaja. Jak napisaŭ Akudovič, «ahieńčyki siarod ciemry».
Elita zasiarodziłasia na moŭnaj traŭmie, i heta było niezrazumieła nasielnictvu, i tolki ciapier praz 25 hadoŭ niešta źmianiłasia ŭ moŭnym sensie. Moładź stała havaryć pa-biełarusku, stali modnymi vyšyvanki.
[Apazicyi] treba mieć śvietapohlad, a nie prosta, što «Łukašenka kiepski».
Nie hetyja ludzi [z demakratyčnaj apazicyi] voźmuć uładu, uładu voźmuć zusim inšyja ludzi, jakich my navat nie adroźnivajem u tłumie. I daj boh, kab heta byli ludzi biez Trampa ŭ hałavie.
My ź Białkoŭskim spračalisia pra Abamu. Jon ličyć, što Abama byŭ słaby čałaviek. Ja toje samaje čuła va ŭsim śviecie. Ale dla mianie Abama byŭ typ palityka budučyni. Jaki staić nie na pazicyi siły, a na pazicyi kaštoŭnaści inšaha, kaštoŭnaści čałaviečaha žyćcia.
My, ludzi epochi vojnaŭ i revalucyj, ludziam nastupnych epoch budziem zdavacca varvarami.
Demakraty paŭtarajuć mantry, jak šaman, u jakoha ŭžo niama sił.
Adukacyja — samaje słabaje naša źviano.
Paŭdabra nie isnuje. Jość abo dabro, abo zło.
Ja ŭ maładości najbolš lubiła čytać fiłosafaŭ. Asabliva francuzskich fiłosafaŭ. I relihijnuju litaraturu lubiła čytać — Mienia, Šmiemana.
Čytaju našu žurnalistyku — rasijskaja macniejšaja, čym biełaruskaja — i baču, jak paŭtarajuć tyja samyja dumki, tolki nanizvajuć trochi inšyja fakty.
Ja zaŭsiody prychodziła da čałavieka jak da siabra.
Ja nie narodnik pa pierakanańniach.
U žurnalistycy ja šukaju novuju dumku.
Andrusia Horvata mnie šalona cikava čytać.
Letucieńni na kuchni i byli pryčynaj našaha paražeńnia, bo my nie viedali realnaha stanovišča.
Reč nie tolki ŭ strachu. Ludzi nie bačać u našaj apazicyi punktaŭ apory.
Jak być ščaślivym u tryvožny čas? Zakachacca. A jašče radavać moža dzicia, pryroda.
Abyvaciel — viečnaja fihura, šeraja masa. U vioscy heta sielanin, jaki vielmi ciažka pracuje, i ŭsia enierhija sychodzić na vyžyvańnie. Nastaŭnik, doktar, inžynier — redka sustrenieš čałavieka dumajučaha. Da revalucyi intelihiencyja ŭ vioscy była macniejšaj. Pa-mojmu, u Rasii toje samaje. I vyleźci z hetaha vielmi ciažka. Voś my zaprasili Volhu Siedakovu, i ja siadzieła i dumała, voś jany askiepki sapraŭdnaj rasijskaj intelihiencyi.
Ja ŭ palityku nie pajdu, ja zaŭždy budu piśmieńnicaj. A sapraŭdnaje piśmieńnictva zabiraje ciabie całkam. Być dobrym piśmieńnikam — heta ŭsio žyćcio.
Ja doŭha źbiraju materyjał, i tolki na piaty-šosty hod znachodziacca siłavyja linii.
Ja niadaŭna Čałaha čytała, vielmi spadabałasia mnie.
U nas prablema, što na čale nivodnaj spravy niama mocnych asobaŭ. Byŭ davoli cikavy Milinkievič, ale i jaho złamali.
Vyprabavańnie łahierami vytrymali lepš, čym vyprabavańnie dalaram.
U nas impieratarskaje prezidenctva z damieškam sacyjalizmu.
Ź ludźmi pačynaješ havaryć — u ich kaša ŭ hałavie.
Daj boh sił Ukrainie. Kali vy adarviaciesia ad savieckaha minułaha, to i na nas heta paŭpłyvaje.
Majdan — na antyrasijskim byŭ zamiašany. Kali b nie było antyruskaha, Majdanu b nie było.
Paźniaka nie chapiła, jon akazaŭsia vielmi vuzkim čałaviekam. Jamu tre było być tut, i razam z narodam prajści hety šlach. A [nie] z-za miažy davać parady, va ŭsich bačyć pravakataraŭ…
Moj baćka byŭ kamunist da kanca žyćcia. Prasiŭ partbilet pakłaści ŭ trunu.
My nie viedajem, chto my.
Nianaviść nas nie ŭratuje. Nas uratuje razumieńnie.
Ludzi razumniejšyja i za ŭładu, i apazicyju, bo jany najeździlisia [pa śviecie] i čytajuć.
Čytač, jakomu ja na knižnym kirmašy padpisvała knihu, skazaŭ mnie: «Ja nikoli z takoj radaściu nie stajaŭ u čarzie. Ja sychodžu z pačućciem, što ja nie adzin».
My budziem bačyć efiekt travy. Ludzi, u jakich ułada, mnohaje mohuć zrabić, ale nie mohuć spynić čas.
My — postkałanijalnaja kraina. A achviara — heta niebiaśpiečnaja istota. Ale nacyju nielha pabudavać na kryŭdzie. Jaje treba budavać na samapavazie.
U Biełarusi pakul usio pranizana savieckim.
Pahavary ź lubym ajcišnikam, i robicca jasna. Praz 10 hadoŭ toje, u čym my korpajemsia siońnia, stanie zusim niecikavym. Zanadta paskoryŭsia čas.
Ja zajšła ŭ Maskvie ŭ kramu. U nas u Minsku vybar lepšy. Ja tak i skazała. A mnie rasijskaja žančyna, jakaja pačuła, kaža: «Heta Abama vinavaty».
Davajcie rabić ź siabie sučasnych ludziej.
