Cikavuju historyju raspavioŭ u svaim fejsbuku žurnalist Jeŭraradyjo Aleś Pilecki.
Fota Siarhieja Hudzilina
Ab tym, što Statkievič doma, ja daviedaŭsia kala 9-j hadziny ad redaktara, kali jechaŭ na pracu ŭ mietro. Dazvanicca da Maryny Adamovič atrymałasia nie adrazu, tolki z redakcyi. Vyklikaŭ taksoŭku, pryjechała kiroŭca-žančyna:
— Vy pa pracy kudyści jedziecie? Tut pracujecie dzieści?
— Tak, tut. Na Jeŭraradyjo.
— A, žurnalist. Ciapier takija padziei ŭ krainie adbyvajucca. Ale vam ža nielha pra ich raspaviadać.
— Nam možna. My pra ŭsio raskazvajem.
— I pra toje, što Statkievič prapaŭ možacie taksama raskazać? Što jaho vykrali i zusim nieviadoma, što ź im zdaryłasia?
— Možam. Vy mianie zaraz da jaho jakraz vieziacie. Znajšoŭsia Statkievič. Ranicaj pryjechaŭ dadomu da žonki.
— Da Statkieviča??? Vy nie žartujecie?
— Nie. Ja jedu zapisać apovied pra jaho pryhody.
— Słuchajcie, a davajcie ja vas pačakaju kala jaho doma, možna? Vy jak pahavorycie, to siadajcie da mianie i nazad pajedziem u centr. Raspaviedziacie, jak jon.
— Dobra.
Taksoŭka čakała mianie amal hadzinu )
