Nobieleŭskamu łaŭreatu pa litaratury Śviatłanie Aleksijevič patelefanavali z prezidenckaj administracyi i prapanavali ŭznačalić kamisiju pa vyznačeńni varyjanta pomnika ŭ Kurapatach.
— Ja nie chaču heta abmiarkoŭvać. U nas adbyłasia składanaja razmova, skazała Śviatłana Aleksijevič u intervju Radyjo Svaboda.
— Ale što vy skažacie pra abvieščany konkurs eskizaŭ pamiatnaha znaku ŭ Kurapatach?
— Ja navat nie vielmi dobra była padrychtavanaja da hetaj razmovy, ja nie vielmi dobra viedaju. Tam užo niejkija kanflikty. Mnie sprabavali raspavieści. Ale pakolki ja hetym nie dumała zajmacca, ja adzinaje skazała, što tam pavinny być ludzi, dla jakich Kurapaty byli spravaj žyćcia. I ŭznačalvać takuju kamisiju mieŭ by prava tolki Paźniak. I tam pavinna być bolš ludziej, jakija nasamreč zrabili Kurapaty Kurapatami.
— Zianon Paźniak źviarnuŭsia da mastakoŭ, architektaraŭ i skulptaraŭ, kab jany nie ŭdzielničali ŭ hetym konkursie, u hetaj prafanacyi, jak jon skazaŭ…
— Ja nie viedaju. Mahčyma, jany i šukali takuju prymirenčuju fihuru. Ja nie zusim u kursie hetaj spravy. Ale Paźniak, ja dumaju, taksama nie maje racyi. Tam pavinien stajać pomnik. Škada, što bieź jaho, ale hety pomnik pavinien tam być.
— Značyć, vy admovilisia ad prapanovy prezidenckaj administracyi…
— Nu, zychodziačy z taho, što ja drenna sabie ŭjaŭlała… Ludzi siadziać u turmach, stolki aryštaŭ było na Dni Voli, takaja nianaviść, z takoj nianaviściu bili ludziej. Tamu niejak dziŭna było b mnie ŭdzielničać va ŭsim hetym.
