Andrej Raŭkoŭ pry naviedvańni 103-j Viciebskaj asobnaj hvardziejskaj pavietrana-desantnaj bryhady razam z Łukašenkam raskazaŭ, što śviet nie staić na miescy, i heta tyčycca i sposabaŭ viadzieńnia vajny ŭ roznych jaje prajavach. Siužiet byŭ pakazany ŭ efiry BT-1.
Dziaržsakratar Rady biaśpieki padkreśliŭ, što sučasnaja vajna maje roznyja formy, i časta scenar nie paŭtarajecca. Tamu vidy Uzbrojenych Sił krainy nacelenyja na toje, kab być hatovymi da luboha raźvićcia abstanoŭki.
Adnak Andrej Raŭkoŭ źviarnuŭ uvahu, što čaściej za ŭsio sučasnaja vajna i kanflikty pačynalisia nie ź interviencyj zvonku z vykarystańniem vojskaŭ. «Jak praviła, jana pačynałasia z vulicy, płoščy», — skazaŭ jon.
«Nie treba raspuskać sopli i dumać pra toje, što voś niechta skazaŭ, što vojska budzie suprać naroda, armija budzie stralać suprać naroda, — padkreśliŭ dziaržsakratar Savieta biaśpieki. — Ja ŭžo ad dušy skažu. Ale my pavinny vyrazna razumieć, my siłavy instrumient, nie tolki Uzbrojenyja Siły, ale i milicyja, AMAP, unutranyja vojski, pamiežniki, inšyja siłavyja struktury — naša zadača — nie dapuścić hibieli dziaržavy, nie dapuścić krovapralićcia ŭ narodzie. Kali my heta dapuścim, značyć, my prajhrali boj. A kali raptam pačniecca, heta budzie tajemna, cicha: arhanizacyja masavych biesparadkaŭ, što vy zaraz, ja ŭpeŭnieny, bačycie, nazirajecie», — zajaviŭ Raŭkoŭ.
