Nina Bahinskaja. Fota Nadziei Bužan
Prosta paražaje, jak śmieła Nina Bahinskaja razmaŭlaje ź siłavikami na akcyjach, sprabujučy abaranić ad ich mirnych demanstrantaŭ. U śpiecvypusku «Toka» my spytali ŭ jaje, ci adčuvaje jana ŭ momanty takoha supraćstajańnia strach.
— Vam byvaje strašna?
— A čaho mnie ich bajacca? Mnie byvaje tolki niepryjemna i žachliva, što jany robiać hadaści, što jany robiać zło ludziam. Jak jany mohuć! To tut źjaŭlajecca nie strach, a takaja aburanaść i žadańnie na ich topnuć nahoju, kryknuć, saromieć, pałajacca na ich: jak vam nie soramna, vy padonki, vy złodziei, vy akupanty. Voś heta jość. Chacia ja liču, što łajacca niadobra, ale heta ŭžo taksama naša abarona. Jak čałaviek moža svoj honar abaranić, kali pry im nachabna pačynajuć hadaści rabić? Tak i skažaš. Voś i ja tak. A čaho mnie ich bajacca? Urešcie ja taksama im padkreślivaju: ja na svajoj ziamli, i ja tut budu panavać, a nie vy, akupanty, jakija siudy prasunulisia sa svajoj movaju, čužynskaju, padkreślivaju heta. Bo ja liču, što ŭsie my, ludzi, pavinny być nacyjanalistami. A nacyjanalizm — heta dobra. Heta kali čałaviek pavažaje svaju movu i kulturu. Ale ja nie nacystka, ja nie pahardžaju i čužoj movaj i kulturaj.
