Zatrymańnie Viktara Fienčuka papała na fota.
Učora zatrymali dobraha siabra. I ja sam adčuŭ, što heta takoje, stajać nočču kala RUUSa. Siońnia znoŭ sudy. Supakojvaješ svajakoŭ i žartuješ, što siadzieć nie składana.
Nijakaj ramantyki, viadoma, u hetych adsiedkach niama. Ale za čas siadzieńnia z amal tryccaćciu ludźmi i źmienu troch papraŭčych ustanoŭ, ja nie ŭbačyŭ nivodnaha čałavieka, jaki b nie daŭ rady svaim sutkam, piša Viktar Fiančuk u siabie ŭ fejsbuku.
U niejkaj miery, siadzielcam navat praściej, čym ich svajakam i siabram. Žyćcio vyznačana i ciače mierna.
Dla mianie ŭsio pačałosia na Stele, kali ja razharnuŭ ściah i ŭklučyŭ «režym Niny Bahinskaj», jak potym skazaŭ adzin moj tavaryš.
Ściah u rukach nakładvaje svoj adbitak, i ty pierastaješ bajacca i ŭciakać. Łancuh UVšnikaŭ prahłynuŭ mianie vielmi chutka. I ja ŭbačyŭ šyroka raspluščanyja vočy maładoha chłopca, jaki schapiŭ mianie za ruku i ŭ vačach jakoha była piakielnaja sumieś adrenalinu i strachu.
«Ja nie supraciŭlajusia. Ty tolki dychaj!» — ciapier heta zdajecca mnie dziŭnym, ale mienavita tak ja razy try jamu skazaŭ, pakul jon vioŭ mianie, niaŭmieła sprabujučy załamać mnie ruku, da svajho kamandzira, u jakoha na šlemie zzadu była nalepka «psich».
U aŭtazaku ja trapiŭ u šklanku z Ženiem z Wargaming i Sašam, vykładčykam muzyčnaj škoły. Kali Sašu zatrymali, jaho žonka pajšła za im da aŭtazaka i jaje taksama pasadzili kudyści nasuprać, i jana kryčała «Sania, ja tut». A Sania prasiŭ amapaŭcaŭ prahnać jaje z aŭtazaka dadomu da dziaciej. Tady ja jašče nie viedaŭ, što z Ženiem i Sašam ja apynusia ŭ adnoj kamiery ŭ Žodzinie, a z Sašam 4 nočy budu spać valetam na adnoj škoncy i pryciskacca da jaho paščylniej śpinaj, kab sahrecca.
Tam ža ŭ aŭtazaku student-juryst Jahor z tarcovaha stakana z, mabyć, złamanym halonkastupam i ŭ stanie posttraŭmatyčnaha šoku, niaspynna sprabavaŭ «nastavić na darohu praŭdzivuju» amapaŭcaŭ, jakija supravadžali nas i jakija nie pramovili ni słova na jaho sproby ich razhavaryć.
U Savieckim RUUSie Jahora pastaviać tvaram da ścienki razam z usimi nami. I kožny raz, kali jon, nie ŭ siłach stajać na złamanaj nazie, budzie stanavicca na kaleni, jaho buduć padymać nazad. Potym jon budzie kulhać praz uvieś dvor na dopyt. I tolki ŭviečary jamu vykličuć chutkuju dapamohu.
Na Akreścina mianie źmiaścili adnaho ŭ karcary. I heta było dziŭna, bo astatnija siadzieli 20 čałaviek u 8-miascovaj kamiery.
Vitańnie soncu na adkinutaj škoncy karcara (moj joha-tyčar mnoj by hanaryŭsia), miedytacyja i siłavyja praktykavańni z adkidnym łožkam. Uvohule, usio pačynałasia dla mianie jak kruty maŭklivy retryt.
I navat toje, što sudździa pa proźviščy Voŭk daŭ adrazu 15 sutak, nie sapsavała mnie adčuvańniaŭ. Pakul u aŭtorak viečaram nas nie vyvieli ŭ dvor i nie adpravili ŭ Žodzina.
Pa darozie ŭ Žodzina chłopcy radavalisia ŭ aŭtazaku, bo ŭ Žodzinie, pa vodhukach, było kłasna. Nas ža sustreli ludzi z realna sadysckimi schilnaściami — maciukami, siadzieńniem na vydumanym stulčyku i piendalami za pavolnaje raspranańnie.
«Słužyŭ?» — «Nie» — « Słabak!»
Kali my, narešcie, apynulisia ŭ kamiery, nichto nie narakaŭ, što nas 16, a łožkaŭ usiaho 8, usie byli rady spakoju.
Bolš strahaču ŭ nas nidzie nie było, ale «ciopłaja» sustreča zapomniłasia nadoŭha.
Inšyja chłopcy potym kazali, što ich prymušali myć u dušy padłohu biełaruskimi ściahami. U Žodzinie my atrymali pieršyja pieradačy i žyćcio naładziłasia. Usie ŭciahnulisia ŭ režym i dni paciakli.
Praz čatyry dni nas pieramiaścili ŭ Mahiloŭ dasiedžvać 9 dzion. Treba było vyzvalać miesca dla mierkavanych zatrymanych na čarhovym niadzielnym maršy. Nievialikaja kamiera na 16 čałaviek z vysokaj vilhotnaściu z-za słabych batarej. Praź niejki čas my pačali chvareć, i da kanca terminu pierachvareła paŭkamiery (niekalki čałaviek potym zrabili analizy i paćvierdzili karanavirus).
Listy, jakija pryjšli aŭtaru za čas źniavoleńnia.
Nie dapamahli štodzionnyja prahułki, jakija ŭładalnik łahistyčnaj kampanii Raman vydatna pieratvaryŭ dla nas va ŭroki fizkultury na śviežym pavietry. Na žal, u Mahiloŭ niekalkim ludziam pieradali cyharety, pačalisia štohadzinnyja pierakury, u vyniku ad niama čaho rabić zakuryli jašče paru niekurcoŭ.
Hałoŭnym pytańniem u Mahilovie było, «jak my budziem adsiul vybiracca» — chtości byŭ biez hrošaj, chtości biez telefona. Nie było i dnia, napeŭna, kab žurnalist Jan, rodam z Mahilova, nie raspaviadaŭ by pra toje, jak chodziać maršrutki na Minsk ci nie malavaŭ by schiemu, «jak ad SIZA dajści da aŭtavakzała». Ale heta akazałasia lišnim:
pieršymi na vychadzie nas sustreli dva chłopcy sa słovami «Nie chvalujciesia, my vałanciory. Nazavicie vaša proźvišča». Usio było arhanizavana i pad kantrolem.
