Na zapisie čuvać, jak nastaŭnica źviartajecca da adnaho sa školnikaŭ:
— Viedaješ, za takija vykazvańni ciabie možna pastavić na ŭnutryškolny ŭlik… My tabie patłumačym na kłasnaj hadzinie, što takoje BRSM, što ty žyvieš u našaj dziaržavie! Ty suprać našaj dziaržavy?
— Čamu ja suprać? — čujecca na zadnim fonie hołas chłopca.
Nie zbaŭlajučy ton, nastaŭnik dadaje:
— Tady ja nie razumieju… Ja tabie rastłumaču na kłasnaj hadzinie, da taho času, pakul ty nie zrazumieješ… Navat toje, jak ty siabie pavodziš…
Abryvajučy frazu na paŭsłovie, piedahoh pramaŭlaje «alo», mabyć, pieraklučajučysia na telefonny zvanok, i tłumačyć surazmoŭcu: «Ja pytajusia, čamu jana nie choča ŭstupać u… [nierazborliva]».
Kab prajaśnić situacyju, patelefanavali ŭ škołu, u jakoj, jak miarkujecca, byŭ zrobleny zapis. Namieśnica dyrektara ad kamientaroŭ admoviłasia, dyrektarka nie padniała trubku. Patelefanavali ŭ Centralny kamitet BRSM z pytańniem: jak tut staviacca da padobnaj matyvacyi vučniaŭ? Žurnalistam adkazali, što nie padtrymlivajuć cisk z boku škoły.
