Asnoŭnaje, što było skazana na naradzie.
«Sankcyi jość, i heta dadzienaść. Bolš za toje, jany ŭžo stali častkaj našaha žyćcia. Uviedzieny čarhovy kompleks mier suprać nas. Niahledziačy na toje, što jany buduć mieć peŭny niehatyŭny efiekt, nam treba praciahvać žyć i spakojna pracavać, zachavaŭšy dynamiku pracy halin našaj ekanomiki», — skazaŭ Alaksandr Łukašenka.
«Kalektyŭny Zachad nie pakidaje sprobaŭ źnizić uzrovień intehracyjnaha ŭzajemadziejańnia ŭ Jeŭrazii», — ličyć palityk.
A kali havorka idzie pra cisk na biełaruskuju ekanomiku, udar nakiravany jašče i na dabrabyt samich hramadzian, dadaŭ jon.
Pry hetym adznačyŭ, što Biełaruś «zaŭsiody adkrytaja da kanstruktyŭnaha dyjałohu» biez papiarednich umovaŭ i ŭltymatumaŭ.
«Što da zachadaŭ u adkaz, jakija ŭžo pryniatyja i jašče buduć vypracavanyja: heta nie aktyŭnaja pazycyja našaha naroda, u nas u kryvi niama duchu vajny i, darečy, nie my jaje pačynali. Tamu zaŭsiody adkrytyja da kanstruktyŭnaha dyjałohu na raŭnapraŭnaj asnovie», — zajaviŭ Łukašenka.
«Našy kontrmiery nie nacelenyja na niejkuju drobnuju pomstu. Zadača — vykarystoŭvać isnujučyja ŭmovy nam na karyść».
«Tut pytańnie varta razhladać minimum ź dźviuch pazicyj: nasyčeńnie rynku nieabchodnymi tavarami i niedapuščalnaść rostu cen. Kateharyčna papiaredžvaju ŭsich prysutnych ab nieabchodnaści zachavańnia abodvuch umoŭ», — skazaŭ Łukašenka.
Jon skazaŭ, što ŭradu, Nacbanku, miascovym uładam i parłamientaryjam treba budzie vypracavać kompleks mier pa padtrymcy i raźvićci ŭnutranaha patencyjału, pašyreńni vytvorčaści zapatrabavanych tavaraŭ i pasłuh.
«Havorka idzie navat nie ab dapamozie hrašyma abo admysłovymi ilhotami. Čaściakom varta prosta prybrać zastarełyja barjery, pieraškody, niejkija niepatrebnyja ŭzhadnieńni i inšuju vałtuźniu».
«Kali ajčynny vytvorca hatovy zaniać unutrany rynak, dzie da hetaha haspadaryli zamiežnyja kankurenty, treba dać zialonaje śviatło takim inicyjatyvam i na ŭsich uzroŭniach ułady akazvać im maksimalnaje sadziejničańnie. Dumajcie, jak dapamahać takim inicyjatyvam!»
«Spakojnaha žyćcia za toje, što my zmahajemsia za svaju ziamlu i za prava być haspadarami na joj, nam nichto nie abiacaŭ. Tamu ciapier jak nikoli nam treba mabilizavać usie resursy: vytvorčyja, technałahičnyja, finansavyja, intelektualnyja, dla taho, kab i narod, i vorahi bačyli, što my — dziaržava, jakaja adbyłasia».
