Manahrafija pamieram u 624 staronki składajecca ź dźviuch asnoŭnych častak. Pieršaja — charaktarystyka biełaruskich havorak Litvy ŭ leksičnym aśpiekcie, a druhaja — słoŭnik.
U pieršaj častcy linhvist apisaŭ histaryčnyja mihracyjnyja pracesy słavian i bałtaŭ, jakija paŭpłyvali na ŭźniknieńnie i farmavańnie biełaruskich havorak bałta-słavianskaha pamiežža, praanalizavaŭ dyjalektnuju leksiku ŭ arealnym aśpiekcie, apisaŭ zapazyčańni z bałckich, polskaj, ruskaj dy inšych moŭ. Apošni raździeł pryśviečany tearetyčnym razvažańniam nad leksikaj u kantekście roznych linhvistyčnych teoryj.
Druhaja častka knihi — słoŭnik biełaruskich havorak u Litvie, padzieleny na niekalki mienšych słoŭnikaŭ: a) dyjalektnaja leksika z padziełam na areały i tematyčnyja kruhi; b) zapazyčańni z padziełam na movy i tematyčnyja kruhi.
Manahrafiju dapaŭniajuć roznyja dadatki.
Kniha pra leksiku biełaruskich havorak Litvy — nie pieršaja bujnaja publikacyja polskaha linhvista na biełaruskuju tematyku. Raniej u jaho vyjšła dźvie manahrafii pra sučasnyja biełaruskija havorki ŭ Łatvii, a taksama, sumiesna ź Ninaj Barščeŭskaj — hruntoŭnaje vydańnie «Biełaruskaja dyjalektałohija».
Mirasłaŭ Jankoviak
