Toj samy askiepak ad bomby, ź jakim dziaŭčynka hulałasia jak z kamianiom
Anžalina Džali napisała:
«Kali ja była ŭ Lvovie niekalki dzion tamu, mnie pakazali «asablivy kamień», znojdzieny maleńkaj dziaŭčynkaj.
Dziaŭčynka, jakaja jaho znajšła, nie zrazumieła, što kamień, ź jakim jana hulała, na samaj spravie byŭ askiepkam bomby.
Jon niaroŭny i ciažejšy, čym možna było b čakać. Jahony blask i niezvyčajny vonkavy vyhlad musili pryciahnuć uvahu dziciaci. Pry vybuchu bomby ci snarada vostryja askiepki ciažkaha mietału ŭpivajucca ŭ cieła tych, chto znachodzicca pobač z kropkaj ŭdaru.
Šmat kamu ź dziaciej, ź jakimi ja sustrakałasia i jakija pieražyli ŭdar pa kramatorskamu vakzału, niadaŭna vydalili askiepki — heta ciažki i balučy praces.
Frahmienty, blizkija da žyćciova važnych orhanaŭ, było zanadta niebiaśpiečna vydalać, i ŭ niekatorych vypadkach jany zastalisia ŭsiaredzinie. <…>
Zmahańnie za spynieńnie vajny, padobnaj na tuju, jakaja ŭsčałasia va Ukrainie, — heta honka ŭ sprobie abmiežavać kolkaść zabitych, paranienych, pieramieščanych i traŭmavanych kožny dzień».
