«Pucin, Haaha čakaje ciabie». Transparant na budynku Vilenskaj meryi
«Čomu, panie, nie na vijni?» — źviartajecca da mianie žančyna ŭ vilenskim aŭtobusie.
— Ja biełarus, a nie ŭkrainiec, — mašynalna adkazvaju.
Žančyna imhnienna zabyvaje na temu vajny, pierachodzić na čyściutkuju biełaruskuju movu. I pačynaje raskazvać historyju svajoj siamji: maci z Astravieckaha rajona, dalokaja svajačka Adama Maldzisa.
Sama jana naradziłasia ŭ Vilni, ciapier žyvie ŭ Koŭnie. Pryjechała na chakiejnuju hulniu ŭnuka, a jany prajhrali. Sama siabie nazyvaje polkaj ź litoŭskim hramadzianstvam, roźnicu miž biełaruskaj i polskaj vydatna adčuvaje.
— Ja vo tolki prylacieła z Łondana ad dački. Jana mnie kupiła tur na čatyry dni ŭ Paryž. Uiaŭlajecie, aŭtobusam pad Ła-Manšam. U Łondanie i Paryžy na ŭvieś horad pa adnym ukrainskim ściahu visić, a ŭ nas paŭsiul jany. Ja ŭžo ŭ meryju zapisvałasia na pryjom z hetym pytańniem, ale mer pabajaŭsia mianie pryniać.
Kaža, što jaje tut ličać «sakratarkaj Pucina». Chacia, maŭlaŭ, jana nie za ruski śviet, a voś jaje spadarožnik — tak. Pakazvaje na patłataha mastaka, ź jakim razam jeduć u muziej na Łukiškach.
— Čym vam Łukašenka tak nie padabajecca ŭsim?
— Bačyli, kolki ludziej pratestavała suprać jaho ŭ 2020?
— Usio bačyła, usio čytała. Viedaju vašych «Niechtaŭ», i nie tolki. Ale ja suprać kalarovych revalucyj. Oj, my tut vychodzim. Znajdzi mianie ŭ Fejsbuku.
I ŭsio na litaraturnaj biełaruskaj movie.
«Heta Vilnia, dzietka», — padsumoŭvaje Źmicier Pankaviec.
