«Ja vam prosta vypadak z žyćcia raskažu, jaki da hłybini dušy mianie ŭzrušyŭ.
Moładź u tuju paru ŭviečary sabrałasia paśpiavać biełaruskija pieśni. Na nastupny dzień, moža być, z hetaj kampanii chtości znajšoŭsia, voś hetaja kampanija była vyklikanaja, pa-našamu, u milicyju.
Što tam, palicyja była? Pastarunak. I tam prosta prykładam aŭtamata vybili zuby. Voś taki voś mietad vychavańnia byŭ», — narakaje śvisłacki viertykalščyk.
I praciahvaje:
«Druhi momant chacieŭ by nazvać, pra jaki nie mahu maŭčać. U 1921 hodzie
56 baćkoŭ śvisłackich sabralisia i napisali list, kab dazvolili dzieciam navučacca na biełaruskaj, na rodnaj biełaruskaj movie. 110 školnikaŭ hetych 56 baćkoŭ. I atrymali aficyjnuju admovu».
A viadomy historyk-prapahandyst z najbližejšaha atačeńnia Łukašenki Ihar Marzaluk heta ŭsio padsumoŭvaje:
«Jak šahrenievaja skura skaračałaś prastora biełaruskaj kultury, źniščalisia biełaruskija škoły».
Kali b hetyja cytaty pryvieści, nie tłumačačy kantekstu i prybraŭšy daty, to naŭrad ci ludzi z chodu zrazumieli b, što jany — nie pra sučasnuju Biełaruś z «biełaruskaj» uładaj, a pra rečaisnaść amal stohadovaj daŭniny ŭ čužoj dziaržavie.
