«Na terytoryi našaha sielsavieta čatyry padviasnyja mastki praz raku, — raskazała staršynia Naračanskaha sielsavieta Alena Abramčyk. — Jany znachodziacca ŭ nasielenych punktach Ručyca, Vajdzieni, Nabiarežnaja i Narač. Ludzi pryzvyčailisia pa ich chadzić, u abychod nichto nie choča. Kali kazać pra mastok, jaki złučaje Narač i Papoŭcy, to jon na dva kiłamietry skaračaje šlach z adnaho nasielenaha punkta ŭ inšy, a značyć, i ekanomić čas ludziej. Što i kazać, zručna.
Ale z časam hety mastok struchleŭ, staŭ niebiaśpiečnym dla ludziej. I znajšoŭsia čałaviek, jaki ŭziaŭ na siabie niaprostuju spravu — ramont. Heta žychar Naračy Dzianis Šajuk, nieabyjakavy viaskoviec, jaki šmat u jakich spravach dapamahaje sielsavietu».
U daŭniejšyja časy, kali biełaruskija vioski byli šmatludnyja, kładki i mastki praz rečki, patrebnyja ŭsim, časta rabili tałakoj, i ŭ patrebnych miescach jany zaŭsiody byli. Ciapier ža, kali nie znojdziecca takich miascovych entuzijastaŭ, to vakolica moža zastavacca biez hetaha zručnaha srodku kamunikacyi.
