Ivianiec, Minskaha pavieta. U našym miastečku ŭsio dobra, tolki nie dobra, što inšyja dziaŭčaty nadta razbadzialisia, zabyŭšysia navat, što takoje styd. Tak, niadaŭna try dziaŭčyny pajšli ŭ karčmu pjanstvavać.
Śfinks, Ivianiec
Višnieva Ašmianskaha pavieta. Chłopiec ź vioski Vuhły, spatkaŭšy ŭ Višnievie znajomuju S., zahavaryŭ ź joj pa‑polsku. Ale taja adkazvała jamu pa‑biełarusku. Toj, uzłavaŭšysia. Spytaŭ: «A jak zamuž pojdzieš, pa jakomu budzieš vučyć svaich dziaciej?» — «A ŭžo ž pa‑biełarusku», — adkazała dziaŭčyna. A mnoha, vielmi mnoha mohuć zrabić našy kabiety ŭ spravie adradžeńnia našaha narodu!
Ja.S., Višnieva
Bykaŭ daje padkazku palitykam
U vystupie Vasila Bykava prahučała važnaja padkazka nacyjanalnamu adradžeńniu, prapanova źmianić rakurs z patetyčnaha na prahmatyčny. Maŭlaŭ, my nie nastolki dužyja, kab być nastolki biaschitrasnymi.
«Adrazu paśla abviaščeńnia BNR była dapuščanaja vialikaja pamyłka. Jak viadoma, balšaviki paprakali Urad BNR za telehramu kajzieru Vilhielmu. Maŭlaŭ, hetaja telehrama zhańbiła biełaruskuju ideju — ideju niezaležnaści. A nasamreč što ž adbyłosia? Litoŭcy i łatyšy pasłali takija telehramy raniej, i jany atrymali aficyjnaje jeŭrapiejskaje pryznańnie svajoj niezaležnaści. Biełarusy pasłali sa spaźnieńniem bolš čym na miesiac i, takim čynam, nie atrymali ni adkazu, ni pryznańnia, a tolki zhańbili peŭnym čynam svoj honar. Jak važna kožnuju spravu rabić svoječasova!» — skazaŭ Bykaŭ.
«NN». №13. 2000
