U praciah viadomaj dyskusii vakoł viadomaha niadaŭna razahnanaha šeścia ŁHBT zachaciełasia šyrej razhledzić pytańnie, što ŭvohule varta zabaraniać, a što — nie.
Praviły narmalnaha sužyćcia ludziej u hramadstvie — heta kab jany nie parušali pravy adno adnaho: nie pakušalisia na majomaść, nie padmanvali, nie pahražali hvałtam. Pa sutnaści, «nie kradzi, nie zabivaj, nie śviedčy iłžyva» i dalej. Zabieśpiačeńniem hetaha, a nie maralnaści, pavinna zajmacca dziaržava, jakaja moža administratyŭna zabaranić ludziam tyja ci inšyja dziejańni.
Jość dastatkova dakładnyja i racyjanalnyja krytery, jakija vyznačajuć paniaćcie pravoŭ čałavieka. U lubym vypadku
nie isnuje prava na pa sutnaści estetyčny kamfort praz adsutnaść na vulicyKali čałavieku ci hrupie ludziej hetyja rečy nie padabajucca, prymalnyja mietady ich paźbiahańnia možna sabie tearetyčna ŭjavić, ale dziaržaŭnaja zabarona da ich jaŭna nie naležyć.hiej-paradaŭ , žančyn u chidžabach ci čarnaskurych.
Kali dziaržava ŭmiešvajecca ŭ žyćcio ludziej bolš, čym u vyhladzie abarony ad hvałtu/padmanu, i pačynaje zajmacca vychavańniem i marallu, heta tolki demanstruje źniavahu palitykaŭ da svaich suhramadzianaŭ.
Dbać pra maral i duchoŭnaje zdaroŭje - rola carkvy. Carkva pavodle našaj Kanstytucyi źjaŭlajecca hramadskaj arhanizacyjaj, a heta značyć, što i maralnaść i duchoŭnaje zdaroŭje źjaŭlajucca pradmietami asabistaha vybara hramadzianina.Jak by vidavočnym ni było dla narmalnych ludziej, što heta nieabchodnyja rečy.
Parazvažaŭ pra heta na «Novaj Jeŭropie»:
«Hrech — heta dziejańnie suprać voli Boha i suprać siabie, svajoj pryrody i svajho nakanavańnia ŭ hetym žyćci jak čałaviečaj istoty.Vieści raspusny ład žyćcia, užyvać narkotyki, ałkahol i tytuń, prajaŭlać nianaviść da inšych ludziej, biezumoŭna, jość hrachom z punktu hledžańnia bolšaści relihij, a taksama spraviadliva asudžajecca pieravažnaj bolšaściu ludziej na pobytavym uzroŭni. [...]
Hrech — katehoryja ź śfiery asabistaha i viadzie da tych ci inšych drennych nastupstvaŭ dla samoha čałavieka. Złačynstva ž — heta zamach na pravy inšych ludziej u formie dziejańnia, jakoje abmiažoŭvaje svabodu inšaha čałavieka. Jano apryjory maje pierachodny charaktar, jaho typovymi prykmietami jość kradziež, padman, hvałt, jakija nie mohuć być ździejśnienyja ŭ dačynieńni da samoha siabie. [...]
Hałoŭnaje adroźnieńnie ŭ tym, što relihijnych dohmaŭ prytrymlivajucca tolki čalcy toj ci inšaj relihijnaj supolnaści, a zakony dziaržavy abaviazkovyja absalutna dla ŭsich.
To bok
nie ŭsio toje, što dazvolena zakonami, jość dobrym. Mahčyma, nie ŭsio toje, što jość drennym, pavinna być zakanadaŭča zabaroniena?
Z tradycyi błytać paniaćci hrachu i złačynstva jaŭna vyciakaje takaja reč, jak «victimless crime», «złačynstva biez achviary». Typovy prykład — niepryšpilvańnie pasa biaśpieki ŭ aŭtamabili, ad jakoha moža paciarpieć vyklučna toj samy čałaviek, što nie pryšpiliŭsia, ale za što tym nie mieniej praduhledžany štraf. [...]
U siekularnym sučasnym hramadstvie carkva pavinna vučycca dasiahać svaich metaŭ va ŭmovach kankurencyi idej i biez apiryšča na dziaržaŭny aparat.Jana pavinna vučycca schilać ludziej da rašeńniaŭ na karyść duchoŭnaha i fizičnaha zdaroŭja va ŭmovach svabodnaha vybaru, kali čałavieku nie zabaroniš praktykavać homasieksualizm ci spažyvać narkotyki.»
