Siońniašniaja padzieja ŭ Birminham mnohimi pračytvajecca jak tryumfaliscki akt ryma-katalickaj Carkvy, jakaja, maŭlaŭ, uvachodzić u čarhovuju staduju prazielityzmu. I sapraŭdy: jak traktavać vyniasieńnie na ałtar intelektuała dzieviatnaccataha stahodździa, jaki ŭ stałym uzroście pierajšoŭ z anhlikanstva ŭ katalicyzm?
Vinšuju vas, braty-siostry z katalickaj Carkvy. I vas, darahija kuziny anhlikanskaha vyznańnia, taksama vinšuju. Pavažany prafiesar Doŭkins i vy, jaho adnaviercy — vam taksama naležycca vinšavańnie. Nahoda vialikaja — Džon Hienry Kardynał Ńjuman siońnia abvieščany błahasłaŭlonym. Siońniašniaja padzieja ŭ Birminham — bieatyfikacyja papam Bieniedyktam XVI Džona Ńjumana — mnohimi pračytvajecca jak tryumfaliscki akt ryma-katalickaj Carkvy, jakaja, maŭlaŭ, uvachodzić u čarhovuju staduju prazielityzmu, tolki takoha bolš vytančanaha. I sapraŭdy: jak traktavać vyniasieńnie na ałtar intelektuała dzieviatnaccataha stahodździa, jaki ŭ stałym uzroście pierajšoŭ z anhlikanstva ŭ katalicyzm? Vot taki, skažam, brytanski Jazafat Kuncevič atrymlivaje karonu niabiesnaha zastupnika. Ci nie sihnał heta sučasnym anhlikancam, jakija ciapier pieražyvajuć pieryjad unutranaha padziełu, što voś, šanoŭnyja džentelmieny, voś bačycie, z kaho vam treba brać prykład! Takoje pračytańnie padziei było b žachliva adnabakovym. Bo tut jašče treba razabracca, dla kaho Džon Ńjuman źjaŭlajecca bolšym vyklikam — dla anhlikanskaj ci, moža, dla toj samaj ryma-katalickaj Supolni. Tak, Ńjuman zrabiŭ vybar na karyść katalicyzmu, bo ŭ svaim sumleńni — paśla doŭhich študyjaŭ i razvažańniaŭ — raspaznaŭ u im paŭnatu chryścijanstva. Adnak jon byŭ taksama — budučy ŭžo katalickim śviatarom — krytykam abviaščeńnia dohmy ab niepamylnaści papy, prychilnikam uzmacnieńnia roli śvieckich u Carkvie i raspracoŭnikam idei aŭtanomii sumleńnia. Ńjuman — miakka kažučy — nie byŭ ulubioncam tahačasnaj ijerarchii, a papa Pij ICH (taksama błahasłaŭlony) da kanca svajho žyćcia staviŭsia da hetaha eks-anhlikanca ź niedavieram. Ńjuman — heta katolik, katory nahadvaje subratam-katolikam, što pratestancka-anhlikanskaja reforma «nie pratryvała b trysta hadoŭ, kali b nie mieła ŭ sabie šmat praŭdy». Heta taksama anhlikaniec, katory nahadvaje inšym anhlikancam, što antyrymskaja rytoryka — heta sumnieŭny sposab praktykavańnia Chrystovaha Jevanhiella. A jak my — katoliki i anhlikancy, lutaranie i kalvinisty — siońnia ŭsprymiem hety žyćciovy i piśmieńnicki pasył Džona Ńjumana, zaležyć ad nas. A pa jakoj pryčynie ja źbirajusia vinšavać brytanskich ateistaŭ na čale z prafiesaram Doŭkinsam? Bo Ńjuman — heta dastojny intelektualny apanient, na deficyt jakich tak časta — u ramkach samaŭschvaleńnia — narakajuć ateisty. Ńjuman stavić pad sumnieŭ štyŭnuju alternatyvu «rozum abo absurd» i davodzić, što akty viery, hetaksama jak nadziei i lubovi majuć «treciuju naturu». Jany nie hruntujucca na razumovych dokazach, ale i nie źjaŭlajucca absurdnymi. Ńjuman, nie majučy pad rukoj inšaha lepšaha terminu, nazvaŭ vieru i anałahičnyja joj źjavy «dyktatam serca». Biez hetaha «dyktatu» niemačymy byli b navat navukovyja adkryćci. Ci Ńjutan adkryŭ by zakon pryciahnieńnia, kali b nie «iracyjanalny» impuls, jaki padšturchoŭvaŭ šukać uzajemazaležnaści tam, dzie rozum ich zaŭvažać admaŭlaŭsia: pamiž ciełami, addalenymi miž saboj miljonami kiłamietraŭ! Akty viery, nadziei i lubovi abumoŭlivajuć naša razumovaje, valavoje i pačućciovaje žyćcio. I siarod hetych aktaŭ jość akt viery ŭ asabovaha Boha. Čytajcie Ńjumana, ser Doŭkins, čytajcie biez akularaŭ. Bo jon užo sto hadoŭ nazad napisaŭ recenziju na vašu knihu «Ilijuzija Boha». Błahasłaŭlony Džon Ńjuman — i Ciabie vinšuju. Z nahody tryumfalnaha viartańnia ŭ pilihrymujučuju Supolniu. Pravakuj nas i nadalej, tym bolš što ciapier užo nie musiš aścierahacca ani hnievu papy rymskaha, ani sankcyj z boku brytanskaj karalevy. Kidaj na ziamlu jevanhieličny ahoń.
