Навучы бабулю і дзядулю рабіць сэлфі!

Бабулю клічуць Азбука Марыя Фёдараўна, або MC Azbuka.

Яна годна спраўляецца з роляй маленькага палкаводца нашай невялікай сям'і ўжо 77 і 3/4 гады. Жыве ў вёсцы з цудоўнай назвай Муравейніца, якую я лічу сваёй малой і адзінай радзімай. У бабулі дзве дачкі і адна ўнучка. Яна любіць кветкі, і ёй ёсць што паказаць і расказаць гэтаму свету. Увесь наш двор запоўнены кустоўем, клумбамі і жывой агароджай, а ўсе падаконнікі дома прагінаюцца пад грузам вітамінаў і навінак бабулінай калекцыі на 2018 год. Але калі з жывёльным светам і расліннасцю бабуля на ты, то з тэхнікай усё куды складаней. Калі мы вучыліся рабіць фатаграфіі сябе, бабуля дзівілася, войкала і галасіла, але пагадзілася, і мы гэта зрабілі.

Піша Якуб Трафімовіч:

"У 2012-м баба Лена вярнулася з Берліна са старэнькім НР у руцэ і загадала, каб мы яе навучылі “званіць на Германію”. У той час якраз у вёску праклалі "Байфлай", мы зладзілі караценькі лікбез, і баба пачала суткамі сядзець "у скайпі".

Спачатку было складана, бо ўвесь час вылазілі “табліцы”(так яна называла розныя вокны), не працавалі “пазыўныя” (губляўся інтэрнэт) ды Лілечка была “не зялёная” (была не анлайн). Але баба справілася, і зараз праз скайп тэлефануе ўсім дзецям (іх у яе 3), усім унукам (іх у яе ажно 5) і нават ладзіць агульныя канферэнцыіі з усімі. Баба Лена глядзіць анлайн службы з розных касцёлаў Польшчы, відэазаняткі па вязанні і спрабуе зразумець, як аформіць падпіску, пра якую пытаюцца напрыканцы кожнага выпуску.

Калі дзед сядае глядзець "Панараму", то баба яму расказвае ўсе навіны наперад, бо ўжо прачытала ўсё гэта ў інтэрнэце.

Алене Трафімовіч зараз 79 гадоў. Яна былая бухгалтарка Вастраўскога сельгасу Слонімскага раёна".

Піша Дар'я Пятровіч:

"Знаёмцеся — Аляксандра Дзмітрыеўна Шчэмер, для родных проста Шура.

Па пашпарце гэтай кабеце 78 год, але душа ў яе дваццацігадовай дзяўчыны. Жыве ў Барысаве, і, як сапраўдная барысаўчанка, заўзее за футбольны клуб БАТЭ, шчыра радуецца ўсім перамогам і вельмі перажывае за кожны пройгрыш.

Бабуля ўсё жыццё прысвяціла медыцыне, спачатку была акушэркай у вёсцы, куды яе размеркавалі, а потым больш за 40 гадоў правяла ў траўматалагічным аддзяленні барысаўскага шпіталя.

Прайсці з ёй па вуліцы задача складаная, бо ў горадзе яна вядомая асоба, кожны жадае з ёй павітацца і перакінуцца некалькімі словамі.

Пасля выхаду на пенсію жыццё не спынілася ні на хвіліну — старшыня савета ветэранаў ад бальніцы, удзельніца народнага хору. Пасяджэнні, сустрэчы, рэпетыцыі, канцэрты, конкурсы, гастролі. У вольны час яна змагаецца за чысціню і парадак у сваім двары, пільна сочыць, каб не паркаваліся на зялёнай зоне, высаджвае кветкі каля свайго пад’езда".

Піша Улад Каліта: "Гэта мой дзядуля Толік. Яго зваць Мрачык Анатоль Багдановіч. Нарадзіўся ён у горадзе Дзяржынск 2 студзеня 1957 года. У 20 гадоў пераехаў у Мінск. Працаваў у службе бяспекі прэзідэнта кіроўцам нейкага дэпутата. Вельмі люблю бавіць з ім вольны час на лецішчы: катаемся на ровары, ездзім на рыбу, дапамагаем бабулі па гаспадарцы".

Мы прыйшлі гладзіць котку і разбіваць сэрцы. І як бачыш, котку мы ўжо пагладзілі. Знаёмцеся, гэта мая бабуля — Ларыса Васільеўна Маскалік, якая нарадзілася ў Міры адразу пасля вайны, у 1946-м. Адвучылася на доктарку ў Гродна, а потым пераехала ў Мінск. А цяпер яна амаль 20 год як на пенсіі, бавіць час за гатоўкай і чытаннем. Мне ёсць за што быць ёй удзячнай, але галоўнае з гэтага — пачуццё гумару!

Як ён кажа пра сябе: "Старасць мяне дома не застане — я ў дарозе, я на шляху". Гэта мой дзядуля Вова, з якім мы гуляем летам у вёсцы. Я яму дапамагаю даглядаць трусоў, курэй і котку Муську. А ён заўсёды частуе мяне пірагамі з печы.

Знаёмцеся, гэта мой дзядуля – Віктар Паўсцюк, які жыве у горадзе Ашмяны. Усё жыццё ён працаваў доктарам хуткай дапамогі. Цяпер яму 92 гады. Ён перажыў вайну, выхаваў дваіх сыноў, дапамагаў выхоўваць чатырох унукаў. А цяпер цікавіцца новымі тэхналогіямі. Любіць бавіць час на свежым паветры у садзе, любіць агарод і праводзіць час з сям'ёй.

Гэта мая бабуля) Андрэева Клара Гаўрылаўна. Ёй 81 год, і яна навучылася рабіць сэлфі.

Нарадзілася 11 чэрвеня 1936 года ў Мінску. Працавала фельчарам у вайсковым гарадку Масюкоўшчына, паўтара года была ў камандзіроўцы на Сахаліне, а затым працавала лекарам-лабарантам у мінскай дзіцячай паліклініцы. Вельмі любіць вышываць. Ужо сцен не хапае для яе прыгожых твораў)

Бабуля побач са мной ад майго нараджэння. Але гэтай восенню я з'язджаю на стажыроўку ў далёкую Японію. Мы не ўбачымся з бабуляй цэлы год. Але я не хачу губляць з ёй пастаянную сувязь. Хачу бачыць, якія новыя прыгожыя карціны яна вышые. Нават банальна спытаць адвячоркам, як у яе справы. Паслухаць тое, што яна раскажа.

Тэхналогіі дазваляюць і ёсць наша жаданне быць на сувязі, таму навучыцца рабіць сэлфі – гэта толькі пачатак. Самая галоўная мэта – асвоіць вайбер або скайп, каб мы нават на адлегласці былі разам. І я ведаю, што ў яе гэта атрымаецца. Усім бы пажадаў пасля 80 гадоў мець такі здаровы розум і здольнасць да навучання.

Люблю цябе, мая самая лепшая бабуля!

Гэта мая бабуля Галіна Рэзнікава. Але хочацца называць яе "дзяўчынка Галя".

Нарадзілася яна ў Оршы, але хутка пераехала ў Маладзечна і працавала там на радыёзаводзе "Спадарожнік". Была ганаровым ветэранам працы. Цяпер яна ўжо 15 год на пенсіі. Любіць чытаць кнігі, гатаваць (я гатовая многае аддаць за яе пельмені). Але больш за ўсё яна любіць сваіх унукаў.

Піша Яніна Кавалёва: "Гэта мая бабуля Кавалёва Любоў Канстанцінаўна. Нарадзілася ў Гомельскай вобласці 10 красавіка 1943 года, жыла ў вёсцы Рэпішча, якой даўно ўжо няма на карце, цяпер – у Гомелі. Працавала медсястрой у абласной бальніцы, пасля – ахоўніцай на прахадной “Гомсельмаша”. Сёння цалкам пагрузілася ў сельскую гаспадарку: жыўнасць, агарод, расада і яшчэ вельмі шмат чаго. Наша бабуля, хоць і строгі, але вельмі добры чалавек. Герой працы!"

Піша Ганна Грачышкіна: «Маёй бабулі Любе Чубанавой хутка 90. Нарадзілася ў 1928 годзе ў Крычаве. У яе пяцёра дзяцей, 10 унукаў і 24 праўнукі (дваццаць пятага яна чакае самі разумееце ад каго). Раіць есці авакада. Працавала ў асноўным маці, касіркай у цырульні і на заводзе ў Крычаве. Цяпер жыве ў Магілёве. Любіць шыць, вязаць, гатаваць, перасаджваць кветкі, глядзець перадачы пра здароўе і рабіць раніцай зарадку. Шле ўсім прамяні дабрыні».

Піша Дар'я Трухан: «Мае добры і злы паліцэйскі, мае інь і ян, мае бабуля і дзядуля. 53 гады таму яны разышліся, мая маленькая маці толькі-толькі пачала хадзіць. Дзядуля з'ехаў у Краснадарскі край і назаўсёды знік з жыцця бабулі. Усё жыццё прапрацаваў кіроўцам, пабудаваў дом, але так і не завёў другую сям'ю. Бабуля ж выйшла замуж і нарадзіла брата маёй маме. Усё жыццё аддала гандлю. Вядома ж, бабуля пастаянна "добра" адгукалася пра дзядулю. Калі мама скончыла вучыцца, яна з'ездзіла да дзядулі ў госці. Але гэта быў усяго адзін раз. Праз 25 гадоў дзядуля сам знайшоў маю маму, і яны пачалі ліставанне. Так-так, менавіта папяровымі лістамі! Праз столькі гадоў і столькі кіламетраў. Памятаю, як цяжка даўся маме адказ на першы ліст. Яна некалькі месяцаў не магла на яго вырашыцца. Але перапіска ўсё ж пачалася (употай ад бабулі). Потым пайшлі званкі, і мы пра ўсё расказалі бабулі. Вядома, яна была супраць. Але ўжо праз паўгода, летам, я з мамай, тайком (так-так, зноў тайком) ад бабулі, ляцелі ў самалёце ў Краснадарскі край. На сустрэчу да дзядулі, якога я ніколі ў жыцці не бачыла. Мы вярнуліся з велізарным, каштоўным багажом: знаёмства з сваякамі па дзедавай лініі. У маёй сям'і раптам стала ў 10 разоў больш чалавек! І ў тым жа годзе мы чакалі дзядулю на Новы год у нас у гасцях. Роўна 50 гадоў прайшло з таго часу, як мае бабуля і дзядуля не бачыліся. Але яны паладзілі і даравалі адзін аднаму мінулыя крыўды. І вось ужо трэці год запар ён прыязджае да нас зімой і застаецца на некалькі месяцаў».

Дзідзюля Вера Мікалаеўна. Нарадзілася ў 1942 годзе ў Хіславіцкім раёне Смаленскай вобласці. Цяпер ёй 78. Жыве ў Мінску. Паходзіць з роду Рурыкаў. У часы развалу імперыі род раз’ехаўся па Беларусі і ЗША.

Усё жыццё бабуля была і застаецца працавітым чалавекам. Апошнія гады жыцця працавала катралёрам. Цяпер разводзіць прадстаўнікоў расліннага свету, таксама розную жыўнасць.

У бабулі 9 унукаў і дзве дачкі. Яна пастаянна ўжывае беларускія словы і размаўляе з акцэнтам, характэрным для рускіх людзей, якія не жывуць у Маскве і вялікіх гарадах.

У бабулі з дзядулем двое дзяцей і пяцёра ўнукаў. Летась мы адзначылі іх сапфіравае вяселле: яны разам 45 год!

Бабулі Але Мікалаеўне 68 год, два з іх яна на пенсіі. Родам бабуля з Краснаярска, а ў Мінск з сям'ёй пераехала ў 1965-м. Раней працавала інжынеркай ва ўпраўленні культуры. Яна вельмі смачна пячэ пірагі: імі нават яе кот Рычард не грэбуе!

Дзядуля, Піталенка Аляксандр Іванавіч, у красавіку сустрэне свой 72 год. Таксама нядаўна стаў пенсіянерам. А да гэтага працаваў галоўным інжынерам у Белніпіэнергапраме. Па працы аб'ездзіў паўсвету! Я люблю пераглядаць яго здымкі з Індыі і Ірана. А колькі электрастанцый ён пабудаваў – не злічыць! Ён дзівосны апавядальнік, ведае мільён гісторый!

Яшчэ мой дзядуля – зацяты фатограф. Ужо ў пачатку 70-х гадоў мінулага стагоддзя ён сам рабіў каляровыя фотаздымкі! Ад яго я даведалася, што такое фокус, вытрымка, экспазіцыя і гэтак далей.

Піша Сяргей Лукін:

«Лукіна Ірына Мікалаеўна ў мінулым выхавальніца. Вельмі любіць прагулкі, вандроўкі і фота (у яе нават ёсць свой профіль у інстаграме). Менавіта таму мы прэзентавалі ёй сэлфі-палку, з дапамогай якой у стужцы з'явіцца шмат новых цікавых момантаў».

Піша Міхаіл Нарынкевіч:

«Бабуля Зінаіда Уладзіміраўна моцна паўплывала на маю беларускасць, бо ўсё жыццё размаўляе на нашай роднай мове. Амаль 30 год яны вучыла дзяцей беларускай мове ў вясковай школе. Як сапраўдная жанчына, яна любіць парфуму. Бабулі 87 год. Яна мае дваіх дзяцей і чацвярых унукаў, шчыра чакае праўнукаў, і над гэтым мне трэба працаваць».

Бабулю клічуць Азбука Марыя Фёдараўна, або MC Azbuka.

Яна годна спраўляецца з роляй маленькага палкаводца нашай невялікай сям'і ўжо 77 і 3/4 гады. Жыве ў вёсцы з цудоўнай назвай Муравейніца, якую я лічу сваёй малой і адзінай радзімай. У бабулі дзве дачкі і адна ўнучка. Яна любіць кветкі, і ёй ёсць што паказаць і расказаць гэтаму свету. Увесь наш двор запоўнены кустоўем, клумбамі і жывой агароджай, а ўсе падаконнікі дома прагінаюцца пад грузам вітамінаў і навінак бабулінай калекцыі на 2018 год. Але калі з жывёльным светам і расліннасцю бабуля на ты, то з тэхнікай усё куды складаней. Калі мы вучыліся рабіць фатаграфіі сябе, бабуля дзівілася, войкала і галасіла, але пагадзілася, і мы гэта зрабілі.

Піша Елісей Куўшынаў:

Бабулю клічуць Куўшынава Таццяна Мікалаеўна. Яна нарадзілася 10 мая 1953 года. Мой тата – яе старэйшы сын. Усяго ж у нашай сям'і чацвёра дзяцей і пяцёра ўнукаў.

Зараз Таццяна Мікалаеўна не працуе: яна на пенсіі. А рабіла ў Акадэміі навук (у Інстытуце біяарганічнай хіміі). Амаль кожнае лета мы разам з ёй праводзім на лецішчы. Самае вялікае хобі бабулі – гэта яе ўнукі".

Піша Кацярына Макарушка:

"Знаёмцеся, Марыя Паўлаўна.

Нарадзілася ў вёсцы Велямічы, шта на Століншчыне. Скончыла Беларускі гандлёва-эканамічны ўніверсітэт спажывецкай кааперацыі. Пасля пераехала ў Пінск, дзе ўсё жыццё прапрацавала ў сферы гандлю. У нашай бабулі дзве дачкі і адна ўнучка, другую чакаем у бліжэйшыя дні (яна ўжо ёсць на сэлфі, але пакуль схавалася ў маці).

Любімая справа нашай бабулі – гэта даглядаць унучку і гатаваць розныя прысмакі. Акрамя гэтага, яна асвойвае Viber, каб заўсёды быць побач з намі".

Піша Віктар Дубай:

"Мае найлепшыя дзядуля і бабуля, Павел Міхайлавіч і Ніна Аляксандраўна Іванік. У шлюбе яны ўжо 50 год!

Нарадзіліся ў часы нямецкай акупацыі ў простых сялянскіх сем'ях, а цяпер жывуць у Андрэевічах, маленькай вёсачцы на Ваўкавышчыне. Край гэты вельмі жывапісны: тут і рэчка з рыбай ды бабрамі, лес з грыбамі ды дзікамі...

Дзядуля і бабуля працавалі ў школе, а цяпер на заслужаным адпачынку. Яны ў нас – сама энергія: увесь час занятыя чымсьці па гаспадарцы. У іх ёсць і козы, і качкі, і куры, і нават свой пчальнік".

Піша Алена Маслава:

"Маім бабулі і дзядулі па 92. У гэтым годзе яны будуць святкаваць 65-годдзе сумеснага жыцця. У іх нарадзілася 5 дзяцей, 5 унукаў, 9 праўнукаў.

Люблю гэтых людзей бязмерна! Наш прыклад! Наша святло ў акенцы, дзе заўсёды чакаюць і любяць".

Піша Якуб Трафімовіч:

"У 2012-м баба Лена вярнулася з Берліна са старэнькім НР у руцэ і загадала, каб мы яе навучылі “званіць на Германію”. У той час якраз у вёску праклалі "Байфлай", мы зладзілі караценькі лікбез, і баба пачала суткамі сядзець "у скайпі".

Спачатку было складана, бо ўвесь час вылазілі “табліцы”(так яна называла розныя вокны), не працавалі “пазыўныя” (губляўся інтэрнэт) ды Лілечка была “не зялёная” (была не анлайн). Але баба справілася, і зараз праз скайп тэлефануе ўсім дзецям (іх у яе 3), усім унукам (іх у яе ажно 5) і нават ладзіць агульныя канферэнцыіі з усімі. Баба Лена глядзіць анлайн службы з розных касцёлаў Польшчы, відэазаняткі па вязанні і спрабуе зразумець, як аформіць падпіску, пра якую пытаюцца напрыканцы кожнага выпуску.

Калі дзед сядае глядзець "Панараму", то баба яму расказвае ўсе навіны наперад, бо ўжо прачытала ўсё гэта ў інтэрнэце.

Алене Трафімовіч зараз 79 гадоў. Яна былая бухгалтарка Вастраўскога сельгасу Слонімскага раёна".

Піша ўнук Віктар:

"Гэта мой любімы дзядуля. Завуць яго Леанід Васільевіч Сцепаненка, жыве ў Мінску.

Вось наступіў той момант, калі я вучу дзядулю. Вучу рабіць сэлфі. Мой дзеда лёгкі на пад'ём, калі гаворка ідзе пра якія-небудзь новыя веды.

Хачу крыху расказаць пра дзядулю. Розніца ва ўзросце ў нас цэлых 70 год. Цяпер яму 83. У яго двое дзяцей і трое ўнукаў. Мы не спыняемся здзіўляцца яго энергічнасці, лёгкасці і энтузіязму! Гэта рознабаковы і захоплены чалавек, які ўвесь час што-небудзь майструе, любіць свой сад. Пастаянна глядзіць "Нацыянальны хіт-парад. Сто песень для Беларусі".

Калі я быў маленькі, ён шмат чаму мяне навучыў. Дзядуля з малатком на дачы -- і я маленькі быў побач з дзіцячым малаточкам. Разам будавалі, разам гулялі. Ён распавядаў пра сваё жыццё, дзяцінства.

"Калі мне было столькі ж гадоў, як і табе цяпер...". І далей ішла цікавая гісторыя, шмат гісторый, бо жыццё ў яго няпростае. Калі яму не споўнілася яшчэ і 7 гадоў, пачалася Вялікая Айчынная вайна. Шмат распавёў мне дзед пра тое, як складана было ў тыя далёкія часы. Як захапілі немцы іх вёску, як трапілі са старэйшай сястрой у канцлагер і як ім удалося збегчы. Як хаваліся і было вельмі страшна.

Але мой дзядуля вельмі моцны, разумны, з вялікай душой. Пераадолеў усе нягоды, атрымаў дзве вышэйшыя адукацыі: тэхнічную і палітычную. І апошнія 15 год перад выхадам на пенсію працаваў на пасадзе галоўнага інжынера, рамантавў абсталяванне для розных прадпрыемстваў.

Я ганаруся сваім дзядулем, вельмі яго люблю! І мне часта кажуць, што я да яго падобны".

Піша Аўгіня Манцэвіч:

"Уладзіміру Якаўлевічу Ігнатовічу 95 гадоў. З яго калісьці вялікай роднай вёскі Радкоў у Акцябрскім раёне ён застаўся амаль адзін. Цяпер дзядуля жыве ў Вілейцы разам з дачкой, маёй мамай. І хоць скончыў усяго чатыры класы, мае своеасаблівае хобі для свайго ўзросту – піша дзённік: што адбылося за дзень, як сябе адчувае.

Прайшоў вайну ад пачатку да канца – выправіўся на фронт у ліпені 1941 г., вярнуўся восенню 1946 г. Быў кулямётчыкам, адбіваў атакі. І ніводная куля яго не кранула. Толькі адна прабіла навылет шынэль.

Дактары, якія прыходзяць на планавыя агляды, дзівяцца здароўю дзеда – у свае 95 ён сам ходзіць, нават часам маршыруе без кійка, даглядае сябе, дапамагае зграбаць лісце ў двары, а ўвосень збірае яблыкі і грушы. Размаўляе з дзецьмі, унукамі і праўнукамі па скайпе. І новае для сябе ўменне рабіць сэлфі асвоіў без праблем. "Проста глядзіш, як у люстэрка”, – пракаментаваў ён".

Піша Дар'я Пятровіч:

"Знаёмцеся — Аляксандра Дзмітрыеўна Шчэмер, для родных проста Шура.

Па пашпарце гэтай кабеце 78 год, але душа ў яе дваццацігадовай дзяўчыны. Жыве ў Барысаве, і, як сапраўдная барысаўчанка, заўзее за футбольны клуб БАТЭ, шчыра радуецца ўсім перамогам і вельмі перажывае за кожны пройгрыш.

Бабуля ўсё жыццё прысвяціла медыцыне, спачатку была акушэркай у вёсцы, куды яе размеркавалі, а потым больш за 40 гадоў правяла ў траўматалагічным аддзяленні барысаўскага шпіталя.

Прайсці з ёй па вуліцы задача складаная, бо ў горадзе яна вядомая асоба, кожны жадае з ёй павітацца і перакінуцца некалькімі словамі.

Пасля выхаду на пенсію жыццё не спынілася ні на хвіліну — старшыня савета ветэранаў ад бальніцы, удзельніца народнага хору. Пасяджэнні, сустрэчы, рэпетыцыі, канцэрты, конкурсы, гастролі. У вольны час яна змагаецца за чысціню і парадак у сваім двары, пільна сочыць, каб не паркаваліся на зялёнай зоне, высаджвае кветкі каля свайго пад’езда".

Піша Вераніка Герасімава:

"Жыве бабуля з дзядулем у вёсцы Далматаўшчына Гродзенскай вобласці Карэліцкага раёна. Разам ужо 58 гадоў. На вёсцы клічуць іх Янка і Петрык. А ўсіх з нашай радзіны клічуць Янчынымі.

Яніна Іванаўна любіць чытаць. І часам здзіўляе выбарам літаратуры. Мінулым летам сцягнула ў мяне Бахарэвіча і не аддавала, пакуль не скончыла.

Працавала доўгі час на ферме, даіла кароў, даглядала цялят. З малых гадоў выхоўвала мяне і маіх сясцёр ды братоў. Шмат чаму навучыла нас. Часам была цвёрдая ў выхаванні, і мы за свае свавольствы атрымлівалі бярозавай кашы. Але ніколі за гэта не крыўдавалі. Бо ведалі, што пакаранне справядлівае. Бабуля навучыла нас працаваць, паважаць зямлю і асабліва хлеб. Да гэтага часу не падымаецца рука выкінуць хоць акрайчык у смецце. А яшчэ бабуля — цэнтр нашай сям'і".

Піша Ганна Бабылёва:

"Калі ёй кажуць, што яна выглядае на ўсе 100, бабуля з усмешкай адказвае: ”Не, пакуль што толькі на 94”. Столькі гадоў і жыве на гэтым свеце наша прабабуля Аляксандра Емельянаўна Хохрына.

Гэтыя гады былі насычаныя жыццёвымі падзеямі і выпрабаваннямі. Кожную нашу сустрэчу мы беражліва фіксуем яе ўспаміны на дыктафон і паступова разумеем, што яны могуць стаць падставай для мудрай, павучальнай кнігі.

Былі б у ёй старонкі болю, звязаныя з галадаморам ва Украіне, калі з 7 чалавек у сям'і жывая засталася толькі яна. І старонкі пакут і вандраванняў, калі ў 9-гадовым узросце ёй сказалі: “Ідзі, Шурка, за людзьмі, можа, і выжывеш”. І яна пайшла праз Бабруйск і Саратаў, Душанбэ і Самару, трапіла ў Мінск. Старонкі стойкасці, каб перажыць тыф і малярыю. Старонкі спачування і дапамогі падчас працы ў саратаўскiм ваенным шпіталі з параненымі. Старонкі пачэснай працы ў легендарным мінскім універсаме “Цэнтральны”...

Бабуля Шура - гэта эпіцэнтр цеплыні, любові, пяшчоты і самых смачненькіх пірагоў і ватрушачак. Усё жыццё яе сэрца перажывала за іншых. У рэшце рэшт, яму спратрэбілася падтрымка. Дактары сказалі: “Табе яшчэ жыць і жыць, бабуля”. І паставілі кардыёстымулятар. Так сучасныя тэхналогіі дапамагаюць ёй жыць. Яна жартуе: “Я – мабільная бабуля на пульце кіравання!”

"Бабуля, пражыўшы ўсё дарослае жыццё ў горадзе, захавала прыгожую беларускую гаворку і хрысціянскія традыцыі. Не ўяўляе свайго жыцця без агарода. Нягледзячы на праблемы са здароўем, кожнае лета праводзіць у вёсцы і радуе нас смачнай, свежай гароднінай".

Сёння хачу распавесці пра маіх самых лепшых і дарагіх людзей у сям'і. Вядома ж, гэта бабуленька Сяліцкая Святлана і дзядулечка Сяліцкі Уладзіслаў, якія не могуць адзін без аднаго, без якіх мы не ўяўляем наша жыццё, а яны сваё. Менавіта яны з'яўляюцца асновай нашай вялікай і дружнай сям'і.

Маёй бабулі-модніцы 67 гадоў, нарадзілася яна, як і дзядулечка, у Барысаве, пасля вучобы яны пераехалі ў Мінск, дзе нарадзілася мая самая лепшая мама. У яе самая светлая прафесія з усіх, якія я ведаю. Яна дапамагае новым дзеткам з'явіцца на свет. Захапляецца яна, як і ўсе самыя лепшыя бабулі свету, кулінарыяй (смачней я нідзе не ела), любіць чытаць, не ўяўляе жыццё без агароду.

Мой дзядуля нарадзіўся ў пятніцу 13 мая 1948 года (хутка яму 70 гадоў), але, нягледзячы на ​​гэта, у яго выдатнае і шчаслівае жыццё. Працаваў ён эканамістам, фінансістам, дырэктарам... на больш чым 30 работах, а ўсё таму, што заўсёды імкнецца знайсці яшчэ нешта больш цікавае і ніколі не спыняецца на дасягнутым. Цяпер ён пенсіянер, але нават будучы пенсіянерам, яго жыццё поўнае прыгод і новых адкрыццяў: навучыўся шыць адзежу, вязаць, плесці кошыкі, пісаў сваю ўласную кнігу, катаецца на лыжах, выпальваў па дрэве, вучыўся граць на гітара і баяне, маляваў алеем, і нават вучыў французскую. Таму навучыцца рабіць сэлфі стала новай прыгодай для іх.

У пачатку было цяжкавата, а таму яшчэ цікавей, у канцы не маглі адарвацца, настолькі гэта класна і весела. Нават дзядуля, які не любіць падарункі, папрасіў на юбілей тэлефон з добрай камерай, каб далей скараць неўсвядомлены і загадкавы свет сэлфі.

Цяпер яны самыя прасунутыя і маладыя пенсіянеры, якія бягуць наперадзе планеты ўсёй, у тым ліку і тэхналогій: глядзяць фільмы ў Ютубе на тэлевізары, сядзяць у Аднакласніках, як падлеткі, перапісваюцца па Вайберы і стэлефаноўваюцца па Скайпе з сябрамі з Расіі, Францыі, Германіі, Іспаніі, Англіі, Італіі, а цяпер будуць яшчэ і абменьвацца з намі сваімі вясёлымі селфі.

Піша Ганна Буйкевіч:

Мая бабуля. Таццяна Карпаўна, 83 гады. Усё жыццё пражыла ў вёсцы Залужжа Ляхавіцкага раёна. У 83 бабуля мае гарод і поўны пограб закатак, ходзіць у грыбы сама, вяжа шкарпэткі ды шмат іншага. Мае 4 дзяцей, 7 унукаў і 8 праўнукаў. На здымку - самы малодшы з праўнукаў, якому 2 месяцы. Бабуля - той чалавек, які навучыў мяне "Ойча наш", казаць прыгожае беларускае -сся, пячэ самыя смачныя бліны, ведае загаворы і безліч гісторый пра немцаў, палякаў, партызанаў ды й проста вясковых баек.

Добры дзень. Мяне клічуць Даніла, а маю бабулю - Наталля Гуранкова. Ёй 65 гадоў, а мне - 11. Раней яна працавала ў прафсаюзе на чыгунцы. Жывем мы ў Мінску. У яе ёсць сын - мой тата. І двое ўнукаў: я і мой брат.

Яна вельмі вясёлая бабуля, заўсёды прыдумляе цікавыя заняткі для сябе і іншых, каб ніхто не сумаваў. Калі яна стала пенсіянеркай, стала яшчэ больш надаваць увагі нам, сваім унукам. Разам з ёй мы вывучаем англійскую мову, хутка (калі пачнем вывучаць у школе) абяцае дапамагчы разабрацца і з хіміяй.

Яшчэ яна займаецца фатаграфіяй, вырошчвае на дачы прыгожыя кветкі і пасадзіла разам з намі фруктовыя дрэвы. Яшчэ яна робіць розныя прыгожыя ўпрыгажэнні з камянёў: завушніцы, бранзалеты. І хоць яна сама любіць фатаграфаваць і фатаграфіі атрымліваюцца прыгожыя, яна рэдка фатаграфуецца сама і ніколі не рабіла сэлфі.

Гэта сэлфі мы зрабілі на дачы з нашым любімым дачным катом Рычыкам. Вельмі хачу, каб вы размясцілі фота ў сябе на сайце. А яшчэ, калі пашанцуе, спадзяюся выйграть сучасны і хуткі тэлефон, які дапаможа мне вучыць ангельскую мову і рабіць добрыя здымкі.

Піша Алег Парманчук:

Знаёмцеся, мае бабуля і дзядуля. Вучу бабулю рабіць сябешку. Курдупель Алена Сцяпанаўна, 66 гадоў, Вялікая Бераставіца. Працавала аператарам-тэлеграфістам. Мае двое дзяцей і столькі ж унукаў. Любіць вырошчваць агародніну. Унукі заўсёды маюць агуркі, перцы, памідоры, яйкі ды малако. Мае любімую жывёлу - карову Маліну.

А дзед у нас жартаўнік. Сэлфі, кажа, і так рабіць умее. А вось унук са сталіцы рэдка прыязджае, таму за вушы дзед мяне і пацягаў. Адгадайце, хто тут самы задаволены?

Піша Настасся Гаўрылюк:

Знаёмцеся, гэта мая бабуля. Клічуць яе Алена. Сёння ёй споўнілася 65 гадоў. Жыве яна ў Мінску, любіць дзядулю і кветкі.

Добры дзень! Мяне клічуць Насця Скарапад, і я хачу расказаць вам пра свойго дзядулю. Яго клічуць Саша, яму 64 гады. Мой дзядуля жыве за горадам ва сваім доме і вельмі любіць сваю жонку, маю бабулю Люду (яны разам ужо 41 год). Ён не ўяўляе сваё жыццё без жывёл, і таму ў яго на дачы жыве пяць катоў, котак і кацянят, і два выдатныя сабакі: нямецкая аўчарка Бася і лайка Бой (усе яны былі выкінутыя на вуліцу людзьмі і падабраныя дзядулем).

Тры гады таму зімой мой дзядуля ішоў у краму, пачуў нечый піск, пайшоў на гук і ўбачыў старэнькую сабаку-балонку, маленькую і безабаронную, якая лапкамі прымерзла да землі (людзі выкінулі яе на вуліцу з -за таго, што яна была глухая і сляпая). Дзед пайшоў дадому, набраў гарачай вады, каб падтапіць лёд. Ён забраў сабаку і аднёс дадому. Сабака жыла ў нас вельмі доўга, яна пасябравала з жыхарамі дачы, яе ніхто не крыўдзіў, а наадварот, усё яе любілі. У яе быў добра развіты нюх. І кожны раз, калі я прыязджала на дачу, яна ішла да мяне насустрэч і нюхала мае рукі. Дзядуля раніцай, днём і ўвечары выносіў сабаку на вуліцу, каб яна магла пагуляць. Нядаўна сабачкі не стала.

У майго дзядулі была сумная гісторыя дзяцінства. У яго ў сям'і было восем чалавек. Дзядуля быў самы малодшы. У яго быў брат-інвалід. І бацькі былі вымушаныя аддаць дзядулю ў дзіцячы дом. Як сказаў дзеда Саша, ён не трымае зла на сваіх бацькоў, але ўсё адно не разумее, чаму так выйшла.

Многія думаюць, што людзі, якія выраслі ў дзіцячым доме, злыя і некультурныя. Але мой дзядуля не такі! Калі мне спаўнялася пяць гадоў, дзядуля сам зрабіў мне велізарны лялечны домік. Гэта быў самы лепшы падарунак на той час! У гэтым годзе на Новы Год у маім горадзе не было снегу, і мой дзядуля амаль кожны дзень хадзіў па раёне і збіраў снег. Першага студзеня, калі мы прыехалі па падарункі, я ўбачыла двухметровага снегавіка, які трымаў падарункі. Я была ў шоку. Мой дзядуля так моцна мяне любіць, што кожны дзень пераглядае відэа з тэлепраекта, дзе я спяваю.

Шануеце і любіце сваю сям'ю так моцна, як дзядуля любіць мяне, а я яго!

Прашу знаёміцца і шанаваць – гэта мая бабуля Ася Уладзіміраўна Зянькевіч, і ўжо праз паўгода ў яе вялікі юбілей – 70 гадоў! У бабулі адна дачка, двое ўнукаў, а пасля майго шлюбу і яшчэ адна ўнучка – мая жонка Аліса. Ёсць, праўда, яшчэ трэці ўнук, але ён надта пухнаты і ходзіць на чатырох лапах. Бабуля нарадзілася і ўсё жыццё жыве ў Менску. Яна працуе рэдактарам часопіса “Эканамічны веснік” і проста багоміць вандраваць!

Піша Марыя Літвінец:

Нашай бабулі, Алене Краўчук, у гэтым годзе 84. Яна самая старэйшая ў нашай сям'і, наша старэйшына. У бабулі было 6 дзяцей, 8 унукаў і ўжо 7 праўнукаў. Усё жыццё яна пражыла ў Горавіце, не лічачы аднаго года ў Днепрапятроўску, дзе яны з дзядулем спрабавалі будаваць новае жыццё. А цяпер, у залежнасці ад настрою і ўмоў надвор'я, яна жыве то ў Брэсце, то ў Бярозе. Бабуля можа ўсё: яна працавала ў калгасе, пякарні, аптэцы, лякарні ("гамнавозам", як з пяшчотай яна ўспамінае сёння сваю пасаду на кожнай з работ). Бабуля ўмее ўсё: звязаць палавік, змалоць муку, зварыць найлепшую ў свеце кашу. А з сённяшняга дня яна ўмее рабіць сэлфі!

Піша Юра Жук:

Усім добрага часу сутак! Сёння я хачу расказаць вам усім пра сваю любімую бабулю Лілю.

Харэвіч Лілія Паўлаўна! Мая бабуля не прывыкла весці пасіўны лад жыцця, яна актывістка! Працуе ў пральні нумар 17 аб'яднання «Чайка». На сваёй працы з'яўляецца ганаровым працаўніком, таму што аддала сваёй працы поўных 35 гадоў, а тым часам падыходзіць і 36 год. Мае двух выдатных дзяцей, дзвюх унучак і такога ўнука, як я! Вельмі любіць працаваць у агародзе, разгадваць крыжаванкі. Часта наведвае канцэрты і разнастайныя спектаклі.

Для мяне бабуля - гэта ўсё, як і я для яе, мы заўсёды пастаім адзін за аднаго! Цаніце і беражыце сваю сям'ю!

Піша Глеб Хляба:

"Мартынаву Аркадзю Мікалаевічу мінулым летам стукнула 75 гадоў,але ў душы, як я кожны раз упэўніваюся, яму ўсё яшчэ 18. Нарадзіўся дзядуля у вёсцы Ізбішча Пухавіцкага раёна (фота зроблена там жа!). Жыў у Навагрудку, вучыўся ў будаўнічай вучэльні №2 у Мінску, там жа і пазнаёміўся з бабуляй. Выхаваў 2-х дачок, мае 3-х унукаў і ўнучку. Неверагодны майстар будоўлі і нават на пенсіі працягвае майстраваць і дапамагае другім. У вольны час любіць лавіць рыбу, чытаць і штосьці майстраваць".