Частка інтэрв'ю была агучана раней:
- Лукашэнка распавёў пра яўрэйскія карані Сідорскага і Мясніковіча і пра адносіны Колі з маці
- Лукашэнка: Я ніколі не прыніжаў беларускую мову. Усе пытанні — да Машэрава
Ёфэ: Скажыце, а вось Вы часта з'яўляліся ў розных сітуацыях, уключаючы Ваш вядомы візіт да Папы, разам са сваім сынам.
Лукашэнка: Не, гэта ён разам са мной і Папам.
Ёфэ: Так … Хто яго выхоўвае, акрамя Вас?
Лукашэнка: Ніхто.
Ёфэ: Што ж яго ўласная маці …
Лукашэнка: Яго маці ўласная бачыць яго не часцей, можа быць, чым іншыя па тэлебачанні. Гэта мой сын, які вырас у мяне на руках, я нават не хачу казаць, як гэта мне дасталося - калі не буду прэзідэнтам, раскажу. Ён ніколі не клаўся без мяне спаць і ніколі не прачынаўся.
Цяпер друкуецца працяг гутаркі
Ёфэ: То бок ён пазбаўлены матчынай любові?
Лукашэнка: Чаму, яго маці наведвае яго.
Ёфэ: Яна толькі прыходзіць у госці ці ўсё ж займаецца яго выхаваннем?
Лукашэнка: Яго выхоўваю я, ён за мной як хвост — куды б я ні ішоў, ён за мной. Але сёння ён не прыйшоў, бо рыхтуецца да палёту на верталёце.
Ёфэ: І хто там з ім?
Лукашэнка: Што Вы маеце на ўвазе пад «хто там з ім»? Яму хутка сем.
Вы пытаецеся, хто корміць і апранае яго? Я апрануў яго і дапамог пачысціць зубы, бо ён руку зламаў.
Ёфэ: Руку зламаў?
Лукашэнка: Так, ён зламаў яе нядаўна на гульнявой пляцоўцы. Ён упаў на роўным месцы і на корань дрэва локцем.
Ёфэ: А яго маці хіба не хоча бачыць сына кожны дзень?
Лукашэнка: Чаму? Яна жыве побач. Калі ёсць неабходнасць, яна заўсёды можа прыйсці, калі можа. Але калі ён кладзецца спаць, то яго ўкладваю я, бо ён не хоча бачыць нікога іншага.
Ёфэ: То бок іншыя сваякі могуць …
Лукашэнка: Без праблем. Яна працуе. У восем раніцы ў яе звычайна планёрка. У сем раніцы ён яшчэ спіць.
Таму яна не прыходзіць штодзень, асабліва ўлічваючы, што ў яе ёсць яшчэ іншы сын і сям'я, у тым ліку цяжка хворы бацька. Яна завалена справамі. Але ў нядзелю яна можа правесці з Колем цэлы дзень, калі ў яе на працы не здараецца нічога экстраардынарнага…
Але гэта ўжо не важна для яго. У рэшце рэшт, ён хлопчык. Што для яго важна, так гэта яго зброя: напрыклад, сёння ён трэніруецца ў стральбе з малакалібернай вінтоўкі, заўтра з аўтаматам Калашнікава…
Ёфэ: А як наконт кантактаў з іншымі дзецьмі?
Лукашэнка: Ён ходзіць у дзіцячы сад, ужо скончыў яго, і пойдзе ў школу.
Ёфэ: Гэта значыць са зносінамі з іншымі дзецьмі ўсё ў парадку?
Лукашэнка: Вядома. Хоць гэта маленькі садок — там усяго прыкладна 15 дзяцей.
Ёфэ: Гэта здаецца дастатковым.
Лукашэнка: Так, усё добра. Але самае галоўнае, не думайце, што гэта нейкі піяр.
Ёфэ: Не падобна.
Лукашэнка: Вядома, які ж гэта піяр? Проста, у адрозненне ад некаторых, я свайго сына не хаваў. Калі б я схаваў яго і адмаўляў, што ў мяне ёсць сын ад іншай жанчыны, то гэта б падагравала ваша цікаўнасць.
Ёфэ: Так, СМІ гэта было б цікава.
Лукашэнка: Але ў мяне няма прычын гэтага рабіць, бо дзеці - гэта падарунак ад Бога.
Адзначым, гэта не першы раз, калі кіраўнік дзяржавы распавядаў пра цікавасць свайго малодшага сына да зброі. У Колі, па словах яго бацькі, «шмат аўтаматаў, ужо ў дзіцячы сад, куды хадзіў, палову аднёс, каб не прапала». Аднак пластмасавыя цацкі хлопчыка ўжо не задавальнялі, і на Новы 2012 Мікалай папрасіў у Дзеда Мароза пнеўматычную зброю — «з шарыкамі». «Спецназавец будучы», - казаў Лукашэнка.
Ён таксама распавёў, што аднойчы Колю задавалі пытанне, кім ён хоча быць, і ён адказаў, што салдатам. «А навошта, кажу. —працягнуў Лукашэнка. — «Радзіму абараняць». Я падтрымліваю».
