Калі на судзе я і выглядаў стомленым, дык гэта толькі жаль па сыходзячай вясне. Піша Алесь Кіркевіч.
Нарэшце з’явілася мажлівасць напісаць вам ліст. Я на Валадарцы, абжываюся. Калі на судзе я і выглядаў стомленым, дык гэта толькі жаль па сыходзячай вясне:). Тое, што мушу сказаць, дасць Бог, яшчэ скажу. А пакуль…
Новая «хата», новыя людзі, новыя гісторыі. Калі «Амерыканка» прыняла, дык Валадарка заглынула. Сустрэў этап з Жодзіна ў адстойніку. Нахабныя маладыя твары. Драпежныя вочы, змучаныя… проста змучаныя. Але вясёлыя. Скуласты «сіні» хлапец, нейкі занадта малады пацан, які на жаль, не сустрэў Макаранкі на сваім жыццёвым шляху, армянін у паліто, а ля раскольнікаў, азіят з невымоўным прозвішчам і павязкай на твары…
Нехта не ўпершыню, але надоўга. Нехта «першаходам», але запомніць назаўжды. Усе сюды: пацякуць па страваводу Пішчалаўскага замку, вузкімі калідорамі, крутымі лесвіцамі, пад нізкімі брамамі… Праглынула. Не падавілася. Ну дык «smacznego».
Дзякуй за ўсё! Поспехаў, мужнасці, Божай аховы.
Верым! Можам! Пераможам!
- Зажывуць разадраныя рукі
Усміхнецца вясёлкаю неба
Смак салёны мядовай разлукі
Адчуваю ў бохане хлеба.
Берцы бою чакаюць на складзе
Расцвітуць перавулкі сцягамі
Не шукай супакою ў ладзе
Сёння з імі ты, заўтра — з намі!
- Краты рэжуць блакіт небасхілу
Пыл адчаю ў лёгкіх асядзе
Рэшту кіне рука на магілу…
Хто каму?
Пажывем ды паглядзім!
Аляксандр Кіркевіч, турма Валадарка, Мінск
