Балада Міколы Селешчука 2

(4.08.1947—25.09.1996)

З прыгожай і роднай самотнай краіны

Паехаць да мора і там—патануць...

Праз дождж па дарогах, дзе плачуць рабіны,

Самотныя людзі самоту вязуць.

І дрэвы губляюць апошняе лісце,

І следам лятуць за машынай вятры,

І ты ўжо не можаш спыніць іх і выйсці,

Каб з лесам, каб з рэчкаю пагаварыць.

Ты едзеш не ў хату, ты едзеш пад крыж,

Дзе вечнасць чакае цябе на пагосце,

Таму так балюча і шчыра маўчыш...

Зноў мора чужое далёкае сніцца,

Дзе чорныя хвалі, як чорны пажар.

І раптам на бераг

вады бліскавіца,

І падае неба—

пад хвалямі

хмар...

І ціха ізноўку, і светла, бы ў Храме,

І свечкі, як зоркі ў сусвеце, гараць.

І маці страчае...

І што скажаш маме,

І што тут Айчыне сказаць?..

14—15.12.1996

Віктар Шніп

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ