Dziŭnaja i ščaślivaja historyja kata z Bučy, jakoha znajšli ŭ Biełarusi i viarnuli ŭkrainskaj haspadyni ŭ Čechiju
Vydańnie «Dumskaja» apublikavała historyju pra mejn-kuna Maksa z Bučy, jakoha biełaruskija vałanciory viarnuli haspadaram ‒ siamji adesitki Aleny, jakaja bolš za hod tamu pierabrałasia žyć pad Kijeŭ.
Dom Aleny, jaje muža i paŭtarahadovaha syna znachodziŭsia za try kiłamietry ad Hastomielskaha aeradroma, u Bučy. Kali ŭ kancy lutaha ich pačali bambić, było vyrašana, što muž zaviazie ich u Žytomir, a sam vierniecca nazad za rečami i katom.
«Kali my dajechali da miažy Kijeŭskaj vobłaści, pačali telefanavać susiedzi i kazać, što pasiołak bambujuć i vysadziŭsia desant. My zrazumieli, što viartacca niama kudy», ‒ kaža žančyna.
U pačatku sakavika pasiołak akupavali, a ŭ ich domie pasialilisia rasijskija vajskoŭcy. U kancy sakavika Buču vyzvalili, i akazałasia, što dom razrabavany, u dziciačym pakoi sapiory vyjavili raściažku z hranataj, a kot źnik.
«My pačali šukać Maksa. Ja spadziavałasia, što jon žyvy i jaho vyvieźli vałanciory, jakija ratavali svojskuju žyviołu. 38 dzion ja ŭparta vieryła, što jon žyvy. Biez dokazaŭ, nasupierak tamu, što ŭsio pisali, što ŭ našym pasiołku było piekła. Napeŭna, zadziaŭbli ŭsie fondy i vałanciorskija centry i hrupy padtrymki Hastomiela i Bučy », ‒ raspaviadaje Alena.
Miesiac tamu joj patelefanavali na vajbier ź nieznajomaha biełaruskaha numara.
«Na kułonie byli vašyja kantakty, my nie viedali, telefanavać ci nie i jak vy pastaviciesia da biełarusaŭ, paśla ŭsiaho, što adbyvajecca», — skazała dziaŭčyna, jakaja telefanavała.
«Apynułasia, što Maksa vykrali rasiejcy. Kot prajechaŭ bolš za 300 km na brani rasijskaha BTRa razam sa skradzienaj u žycharoŭ Bučy i Irpienia bytavoj technikaj. U rajonie Homiela mejn-kunu ŭdałosia źbiehčy i prybicca da miascovych žycharoŭ», ‒ piša vydańnie.
Dziaŭčyna ź Biełarusi dasłała fota Maksa i ašyjnika z kułonam, dzie na advarotnym baku byŭ QR-kod z kantaktami Aleny.
Biełaruskija vałanciory dapamahli zrabić Maksu novy vieterynarny pašpart i čyp i pieradali jaho polskim vałancioram na miažy. Ciapier jon uzjadnaŭsia ź siamjoj u Čechii.
«Dziŭna, ale słovy pra toje, što kot z Ukrainy i što my žyli ŭ Bučy, spracoŭvali jak kod: nichto ź mianie nie ŭziaŭ hrošaj, pry pieršym znajomstvie anłajn vybačalisia. Za Łukašenku, za toje, što tak usio», ‒ raspaviała Alena.
