Андрэй Хадановіч. Батлейка. Калядны верш
Зорка сняжынкай упала дзяўчынцы на вейкі.
Дзед Мароз паслізнуўся на мандарыне.
Сёння, адзін раз на год, прадстаўленне батлейкі,
што адчыніць вам дзверы чароўнай скрыні!
Наша батлейка вялікая, трохпавярховая,
і на кожным паверсе — усё, што трэба.
На сярэднім — зямля, пастушкі, цар Ірад з аховаю.
На высокім — калядная зорка і неба.
На падземным паверсе — грэшнікі й пекла,
замест катлоў і патэльні — метро, у гадзіну пік…
Рэжысэр хвалюецца — публікі панабегла,
дваццаць вякоў на сцэне, а ўсё не прывык.
Напагатове яслі, анёлы, жывёла.
Смерць рэжа торт касою. Рукі ў чырвоным цесце.
Ірад закручвае гайкі. Сюжэт раскручвае колы.
«У Бэтлееме, убогім доме…» Далей па тэксце.
Зорка, як водзіцца ў зорак, капрызнічае, аднак
потым спускаецца з неба, і гэта знак,
што, насуперак Іраду, перамагае дабро.
Нават у пекле амністыя. Магі выходзяць з метро,
а над зямлёю — анёлы! Звычайны люд
бачыць што бачыць і радуецца: «салют!»
Бог нарадзіўся. Магі нясуць прэзенты.
Тут і батлейкі канец. Хто слухаў, апладысменты!
На паклон выклікаюць мядзведзя з казою.
Дзеткі ўплятаюць слодычы. Вяжа вусны хурма.
Гледачы спахапіліся, клічуць і смерць з касою,
а смерці няма.
