Kožny čytaje hazety pa-svojmu. Ja — vačyma nastaŭnika historyi.
Nia raz byvała, što maje vučni daviedvalisia pra niejki fakt z druku i ŭsprymali infarmacyju pra jaho jak praŭdzivuju. Škada, ale i «NN» drukuje nieveryfikavanyja źviestki. U №38 ja znajšoŭ niekalki niedakładanaściaŭ.
Na 11-j staroncy ŭ podpisie pad zdymkam paviedamlajecca, što Alaksandar Milinkievič uskłaŭ kvietki «da mahiłaŭ pieršych prezydentaŭ BNR Piotry Krečaŭskaha i Vasila Zacharki». Pa-pieršaje, nia Krečaŭskaha, a Kračeŭskaha. Nośbit hetaha proźvišča kiravaŭsia etymalahičnym pryncypam i pisaŭ «Krečeŭski», što, darečy, zafiksavana na zdymku. Kali iści za fanetyčnym pryncypam, dyk treba pisać «Kračeŭski», što i zroblena ŭ «Encyklapedyi historyi Biełarusi» i «Biełaruskaj encyklapedyi». I zvali jaho nia Piotram, a Piatrom, što taksama zafiksavana na zdymku. Piotram jon byŭ u pobycie. Pa-treciaje, P.Kračeŭski nia byŭ prezydentam BNR — jon źjaŭlaŭsia staršyniom Rady BNR. Prezydentaŭ BNR nia mieła nikoli. Mikoła Abramčyk byŭ prezydentam Rady BNR. Ale jahonym nastupnikam viarnuli tytuł staršyni. Pa-čaćviortaje, Piotar Kračeŭski i Vasil Zacharka — nie byli jany i pieršymi staršyniami. Pieršy pasadu staršyni Rady BNR zajmaŭ Ivan (Janka) Sierada. U lipieni 1918 h. staršyniom Rady BNR staŭ Jazep Losik. A ŭžo 13 śniežnia 1919 h. pryjšoŭ čas P.Kračeŭskaha…
Źvierniemsia ciapier da historyi kulinaryi i litaratury. Studentka Natałka Charytaniuk paviedamlaje, što ŭ jaje, kali ŭbačyła babulin recept adnaho tortu, «jak u Tarasa Bulby, až ślinki paciakli dy zaburčała ŭ žyvacie». Mnie ž pomnicca, što i ślinki paciakli, i zaburčała ŭ žyvacie nia ŭ hohaleŭskaha Tarasa, a ŭ palasoŭščyka Tarasa, jaki źniačeŭku trapiŭ na Parnas. Tam, jak viadoma, «dzieŭka Hieba» karmiła bahoŭ.
Jak uniasła… na stoł kaŭbasy,
Bliny aŭsiany ŭ rašacie,
Až ślinki paciakli ŭ Tarasa
I zaburčała ŭ žyvacie.
Heta dobra, što moładź čytaje klasyku. Ale nie zaŭsiody treba pakładacca na pamiać. Pamiać — nienadziejny sajuźnik nia tolki aŭtaraŭ histaryčnych tekstaŭ. Kulinarnych — taksama.
Z artykułu pra Valika Hryška («NN» №39) ja daviedaŭsia, što imia Vienia ŭ pierakładzie z łaciny aznačaje «luby syn». Spačatku treba ŭdakładnić: havorka idzie pra Vienijamina (Beńjamina) ci pra Benedykta, jakoha ŭ pravasłaŭnym asiarodździ padčas mianujuć Vieniadziktam? Kali pra Vienijamina, dyk heta imia pierakładajecca jak «syn pravaje ruki». Praŭda, Tomas Man u ramanie «Jazep i jahonyja braty» (kniha «Jakubava byłoje», raździeł siomy «Rachil», navela «Benoni») piša što imia Vienijamin, jakoje Jakub-Izrail daŭ svajmu dvanaccatamu synu, pierakładajecca jak «syn adzina praviednaj» (Beńjamin). Što ž da Benedykta-Vieniadzikta, dyk, zdajecca, jano pachodzić ad słova benedictus – dobrasłaviony, błasłaviony.
Narešcie, cikavy artykuł pra mahčymaha nastaŭnika Paŭluka Bahryma («Dyk chto ž taki Mahnušeŭski?») jašče j paśmiašyŭ mianie, bo Jazepa Januškieviča ŭ im nazyvajuć «Jakuševičam».
