Słava — Ajčynie, serca — žančynie, honar — nikomu! Navahodni zvarot da biełarusaŭ piśmieńnika Uładzimira Arłova 41

Darahija siabry j suajčyńniki!

Najpierš chaču źviarnucca da tych, chto nie zmoža sustrecca za navahodnim stołom z rodnymi i blizkimi. Chaču, kab maje słovy dalacieli da Alesia Bialackaha i Mikoły Statkieviča, da Źmitra Daškieviča i Paŭła Sieviarynca, da ŭsich, chto ciapier u źniavoleńni za svaje pierakanańni. Daj Boh vam mužnaści, mudraści i chutkaha viartańnia na volu. Zyču, jak kazali prodki, kab dzieŭka kachała, kula minała i šabla nie brała!

Maja niezabyŭnaja babula Aŭhińnia na Novy hod zaŭsiody žadała dzieciam i ŭnukam, kab byli zdarovyja, jak ildy kaladovyja. Ale dla kožnaha z nas i dla ŭsioj nacyi nie mienš za cialesnaje zdaroŭje važna zdaroŭje dušy, toje, što Francišak Skaryna nazyvaŭ «broniami duchoŭnymi».

Zyču, kab u novym hodie vy bierahli ŭ svaich dušach, u siemjach, u siabroŭskim kole našu movu. Bo mova baronić miežy dziaržavy i jaje niezaležnaść stakroć macniej, čym pamiežniki i cełyja armii. Davajcie zrobim 2013-ty hodam biełaruskaj movy! Niachaj kožny sam vyrašaje, što jon zdolny zrabić dziela budučyni movy, a značyć i dziela zaŭtrašniaha dnia krainy. A najlepiej — prosta zahavaryć pa-biełarusku. Možna pačać u navahodniuju noč.

Mocnaja nacyja niemahčymaja biez žyvoj histaryčnaj pamiaci. Zyču ŭsim nam u 2013-m hodna adznačyć 150-hodździe paŭstańnia Kastusia Kalinoŭskaha. Źjaŭleńnie ŭ XX stahodździ niezaležnaj Biełarusi apłačanaje i kryvioju tych, chto tady ŭziaŭ u ruki zbroju, kinuŭšy vyklik Rasiejskaj impieryi.

Kraina pastaleła jašče na hod. Jana nie zusim takaja, a dakładniej, zusim nie takaja, jakoj ujaŭlałasia nam na pačatku 1990-ch. Adnak jana — jość, i heta napaŭniaje serca spadziavańniami.

Siabar biełarusaŭ Vacłaŭ Havieł kazaŭ, što kanfihuracyja demakratyčnaj Jeŭropy nabudzie zavieršanaść tolki ŭ toj momant, kali ŭ jaje ŭvojdzie Biełaruś. Ja ŭpeŭnieny, što ŭ XXI stahodździ słovy Haŭła stanuć javaju. Zyču vam, kab u novym hodzie my zrabili kroki mienavita na hetym šlachu.

Biełarusy — jeŭrapiejcy nie prosta hieahrahrafična, ale i mientalna, kulturna. U nas jeŭrapiejskaja historyja, jakaja abaviazkova stanie mastom u jeŭrapiejskuju budučyniu, kali na navahodnija śviaty my biez usiakich vizaŭ i pamiežnych čerhaŭ zmožam pajechać u Vilniu, Prahu abo Stakholm.

Niadaŭna na sustrečy z čytačami prapraŭnuk paŭstanca 1863 hoda padaravaŭ mnie familnuju relikviju — voś hetuju šklanačku svajho prodka-kalinoŭca.

Siońnia ja vypju ź jaje za toje, kab u nas zaŭsiody była svaja kraina — Biełaruś i kab my ŭ joj adčuvali siabie haspadarami.

Słava — Ajčynie, serca — žančynie, honar — nikomu!

Z Novym hodam!

Taksama raim:

Kantralor, kucharka, koń — usie śpiavajuć pa-biełarusku «Zvon źvinić» — Jingle Bells!

Ahniu! Viasiołki! Niezaležnaści! — my paprasili minčukoŭ na vulicach pavinšavać usich biełarusaŭ z Novym hodam

Navahodnija vinšavańni ź Jeŭropy ad byłoha pasła Šviecyi ŭ Biełarusi Stefana Eryksana

Navahodniaje vinšavańnie biełaruskamu narodu ad satyryka Jaŭhiena Lipkoviča

Videavinšavańnie ad biełarusaŭ Kanady: «Svoj pieršy tost zaŭždy ja pju Za samych blizkich — za siamju...» — śpiavajem razam

0

0

0

0

0

0

Taćciana Haŭrylčyk

Chočaš padzialicca važnaj infarmacyjaj ananimna i kanfidencyjna? Pišycie redaktaru «Našaj Nivy» ŭ TH