Pastanoŭkaj, jakaja pryśviečana 200-hodździu słavutaha kampazitara, kalektyŭ pavoli adychodzić ad savieckich tradycyj.
Pieršaja admietnaść sioletniaj premjery – u asobie Vahniera.
Na prastorach SSSR zdaŭna rabiŭsia akcent na tvorach italjanskich kampazitaraŭ (Rasini, Vierdzi, Pučyni). Ton zadavaŭ maskoŭski Bolshoy, repiertuar jakoha ličyŭsia prykładam dla pierajmańnia. Hetaj ža tradycyi naš Opierny zastaŭsia vierny i ŭ časy niezaležnaści.
A voś Vahnier, čyja muzyka vykonvajecca pa ŭsim śviecie, hučaŭ redka.
Ź jaho opier u Minsku stavili tolki «Łaenhryn» (u dalokim 1977-m).
Druhaja admietnaść «Latučaha hałandca» u tym, što pastanoŭku ažyćciaŭlajuć tvorcy z Zachodniaj Jeŭropy: dyryžor Manfred Majerchofier (Aŭstryja) i režysior Chans-Jaachim Fraj (Hiermanija).
Dla Biełarusi heta vielmi redkaja źjava.
U minskich teatrach iduć kala paŭtary sotni śpiektaklaŭ. Bolšaść ź ich – ajčynnaja pradukcyja. Asobnyja naležać režysioram z krain SND (čaściej Rasii) i Bałtyi. I tolki čatyry biełaruskija śpiektakli pastaŭleny režysiorami z astatnich krain śvietu.
«Vostraŭ Sachalin» u Kupałaŭskim (švied ruskaha pachodžańnia Alaksandr Nordštrem), «Dzieva i śmierć» u Ruskim (palak Kšyštaf Zanusi), «Čarnobylskaja malitva» u RTBD (francuz Bruno Busahol) i balet «Marnaja pieraściaroha» u Opiernym (niemiec Dytmar Zajfiert).
Jašče dźvie pastanoŭki ŭ apošnim kalektyvie źjaŭlajucca pieranosam amierykanskaj («Sierenada») i hałandskaj («Šeść tancaŭ») pradukcyi na biełaruskuju scenu.
U čym pryčyna takoj zamknionaści? U kulturnaj palitycy. A jašče ŭ niedachopie hrošaj. Hanarary zamiežnych režysioraŭ teatram nie pa kišeni.
Z ajčynnych teatraŭ tolki Opierny atrymlivaje ad dziaržavy bolš-mienš hodnaje finansavańnie, jakoje dazvalaje jamu rehularna vypuskać premjery i ładzić mižnarodnyja prajekty (naprykład, Minski mižnarodny Kaladny opierny forum, jaki sioleta adkryvajecca opieraj Vahniera).
Ale pakaz «Latučaha hałandca» usio roŭna adbudziecca pry padtrymcy Pasolstva Fiederatyŭnaj Respubliki Hiermanija ŭ Respublicy Biełaruś.
