U Biełaruskim dziaržaŭnym maładziožnym teatry ŭvasobili pjesu Uha Beci. Pahladzieŭšy jakuju, prychodziš da vysnovy, što dla panavańnia nad ludźmi nie patrebna ni charyzma, ni indyvidualnaść.
Na pustynnym vostravie adzinoka žyvuć try žančyny: udava prafiesara Ahata (Natalla Aniščanka), jaje dačka Silvija (Taćciana Haračkina) i Pia (Taćciana Novik), załvica ŭdavy. Ich raźmieranaje isnavańnie parušajecca sa źjaŭleńniem Andžeła (Jaŭhien Iŭkovič). Jon prychodzić, kab pieradać Ahacie kolki słoŭ ad pamierłaha muža. A potym zastajecca na stałaje žycharstva. Pačynaje manipulavać tryma žančynami i šukać asałodu ad stasunkaŭ z kožnaj.
Heta zaviazka pjesy «Kaziny vostraŭ», jakuju napisaŭ Uha Beci. Adzin z vybitnych italjanskich dramaturhaŭ XX stahodździa, jon amal nie pierakładaŭsia na ruskuju movu (nie kažučy ŭžo pra biełaruskuju).
Adno z vyklučeńniaŭ — tvor «Kaziny vostraŭ», jaki źviedaŭ niekalki pastanovak u Rasii. Adnu ź ich u 2012 hodzie ažyćciaviŭ u Nižaharodskim teatry dramy režysior Iskander Sakajeŭ. Tamu pastavić u Minsku pjesu Beci kiraŭnictva Maładziožnaha teatra zaprasiła mienavita jaho.
Sakajeŭ śćviardžaje, što ŭ novaj viersii rasstaŭlaje akcenty zusim inačaj. Daviadziecca vieryć jamu na słova. Choć nievialiki frahmient videa, znojdzieny ŭ internecie, śviedčyć pra peŭnaje padabienstva kaściumaŭ, elemientaŭ scenahrafii i vyrašeńnia niekatorych mizanscen, a ŭbačanyja fotazdymki — pra ahulnaść typažoŭ hieraiń u Nižnim i ŭ Minsku.
Zrešty, cikavaść da novaj pastanoŭki Maładziožnaha tłumačycca nie tolki pjesaj, ale i situacyjaj, u jakoj znachodzicca kalektyŭ. Apošni čas dla jaho vielmi ciažki.
Voś užo piać hadoŭ, z krasavika 2009-ha, asnoŭnaja scena znachodzicca na ramoncie. Tamu śpiektakli adbyvajucca na inšych placoŭkach (naprykład, pastanoŭka, pra jakuju havorka, išła na scenie Pałaca kultury imia Šarko na vulicy Uralskaja). Apošnim časam u Maładziožnym niama mastackaha kiraŭnika (Vital Katavicki letaś u druhi raz uznačaliŭ kalektyŭ, ale niadoŭha zatrymaŭsia na pasadzie). Tamu nie dziŭna, što apošnija śpiektakli teatra ciažka nazvać mastackimi padziejami.
Uličvajučy taki stan rečaŭ, było b nie karektna čakać ad novaj pastanoŭki Maładziožnaha šedeŭra. Ale «Kaziny vostraŭ» moh abo pahłybić kryzis, abo stać pieršym krokam dla vychadu ź jaho. Na maju dumku, u vyniku atrymaŭsia pramiežkavy varyjant.
U adroźnieńni ad papiarednich pastanovak, «Kaziny vostraŭ» maje ŭsie šansy, kab karystacca hladackaj uvahaj.
Dynamizm, źniešniaja efiektnaść, vysoki hradus emocyj, jaki demanstrujuć akciory, zaŭsiody patrebnyja aŭdytoryi. Jašče adzin arhumient datyčyć aktualnaści śpiektakla. Situacyja, kali adzin mužčyna žyvie adrazu ź niekalkimi žančynami, — nie takaja redkaja źjava ŭ naš čas. Darečy, svoj tvor Uha Beci napisaŭ u 1946-m, kali pra budučuju seksualnuju revalucyju jašče nichto nie zdahadvaŭsia. Takim čynam, pry naležnaj rekłamie i raskrutcy naviedvalnaść «Vostrava koz» zabiaśpiečana.
Krychu składaniej hledačam, jakija pryjšli ŭ Maładziožny nie tolki adpačyć, ale i kab atrymać asałodu ad akciorskaj ihry.
Apošnija hady trupa amal nie mieła vopytu supracoŭnictva z surjoznymi režysiorami, a tamu znachodzicca nie ŭ lepšaj formie. U vyniku ŭ «Kazinym vostravie» ciažka kazać pra stvareńnie surjoznych vobrazaŭ. Peŭnym vyklučeńniem źjaŭlajecca Ahata, u charaktary jakoj daminuje prastavataść. Takaja rysa abhruntavanaja, bo častka žyćcia ŭ hieraini Natalli Aniščanki prajšła ŭ hłybokaj pravincyi. Charaktaru Ahaty ŭłaścivy i ŭnutrany choład — sychod muža pieratvaryŭ jaje ŭ kamiennuju statuju.
Na žal, taja ž prastavataść ułaściva i astatnim hierainiam. Ale kali ŭ Silvii takuju rysu charaktaru jašče možna patłumačyć maładościu, dyk Pia, navat źniešnie, zdajecca ledź nie jaje siastroj (choć musić być starejšaj, bo źjaŭlajecca ciotkaj dziaŭčyny). Da taho ž z abličča i pavodzin hieraiń nijak nie vynikaje, što pieršaja vučycca va ŭniviersitecie, a druhaja kolki času žyła ŭ Vienie. Pamiž tryma žančynami ciažka znajści pryncypovyja adroźnieńni. Ale ŭ takim vypadku nie zaŭsiody ŭźnikaje matyŭ supiernictva, a emocyi, što časam litaralna vylivajucca praz kraj, vyhladajuć nie zaŭždy abhruntavanyja. Bo napał śpiektakla zvodzicca da vyśviatleńnia momantaŭ asabistaha žyćcia i pakidaje pa-za ŭvahaj inšyja, kudy bolš hłybokija prablemy, jakija ŭźnikajuć na staronkach pjesy.
Ale, jak ni dziŭna, takija akaličnaści ŭskosna iduć na karyść ahulnaj zadumie. Pryčyna — vobraz hieroja. Charaktar Andžeła ŭjaŭlaje saboj dziŭnuju sumieś rys błatnoha, złodzieja i błazna. U niekatorych epizodach jaho kryŭlańni (časam pierakanaŭčyja, časam nie) nahadvajuć pavodziny… hornaha kazła. Tut varta nahadać, što ahulnaje dziejańnie časam pierapyniajecca ŭstaŭnymi epizodami. U ich dziejničajuć Duchi Vostrava, čyje kaściumy nahadvajuć skuru koz. Jany źjaŭlajucca padčas abo paśla intymnych scen, paŭtarajučy ruchi hierojaŭ. Sa źjaŭleńniem Andžeła ŭ troch hierainiach pačynajuć daminavać instynkty i žyviolny pačatak. «My, usie try; maleńki taki statak», — kaža Silvija.
Pahladzieŭšy «Vostraŭ koz», prychodziš da vysnovy, što dla panavańnia nad ludźmi nie patrebna ni charyzma, ni indyvidualnaść.
Jany zaŭždy hatovyja padparadkavacca. Dla čałavieka, jaki imkniecca kiravać i manipulavać inšymi, hałoŭnaje — apynucca ŭ patrebnym miescy ŭ patrebny čas.
