Papularnaja biełaruskaja piśmieńnica Natalla Batrakova maje vialiki dośvied u biznesie. U intervju «Hienieralnamu dyrektaru» jana ŭzhadvaje, jak stvarała ŭłasnuju vytvorčaść u «lichija dzievianostyja», a taksama raspaviadaje pra ekanamičnyja aśpiekty knihavydańnia.
myfamily.by
— Jak vy dumajecie, hiendar upłyvaje na efiektyŭnaść kiraŭnictva? Chto lepšy hienieralny dyrektar: mužčyna ci žančyna?
— Och, jak ža mnie chočacca skazać — žančyna! Tak, my adkaznyja, my razumnicy, mnohija pytańni možam vyrašać značna chutčej i lepš za mužčyn. My mocnyja, i ŭ imhnieńnie voka možam stać jašče macniejšymi ŭ krytyčnych, kryzisnych situacyjach. Ale my žančyny, maci, zachavalnicy chatniaha ahmieniu i ŭtulnaści. Heta zakładziena pryrodaj. Tamu ja nie zyču nam doli hienieralnaha dyrektara (uśmichajecca), a zyču mocnaha mužčynskaha plača pobač! Kaliści ja sama była takoj: spaborničała z mužčynami, niešta im davodziła, vyjhravała, hanaryłasia saboj. Ale z časam zrazumieła: hulajučy na mužčynskim poli, ty niezaŭvažna stanovišsia mužčynam. Tak, dasiahaješ pośpiechu, pavyšaješ samaacenku. Ale zvarotny bok hetaha miedala — chałodny łožak i adzinota. Treba ŭmieć svoječasova prytarmazić, mahčyma, śviadoma apuścicca na prystupku nižej. Inakš u kančatkovym vyniku straciš siabie jak žančyna.
Całkam intervju možna pračytać tut.
