Na małoj radzimie ŭ Asipovičach jany nie karystalisia papularnaściu, a dziakujučy fejsbuku i artykułu «NN» zamovy na rukatvornyja dyvanki chutka pačali pastupać nie tolki ź Biełarusi, ale i z Rasii, Ukrainy, Šviecyi i navat Hałandyi.
Raniej Tamara Paŭłaŭna mieła mahčymaść pradavać svajo rukadzielle na asipovickim kirmašy, ale z uzrostam rabić heta stała ciažka. Siadzieć biez spravy — nie ŭ praviłach žyćcia žančyny, tamu nieŭzabavie doma vyrasła cełaja hruda ź niekalkich dziasiatkaŭ roznakalarovych chodnikaŭ.
Tamara Paŭłaŭna Sidarenka
Treba było niešta z hetym rabić, i tut unučka Nadzia pryjšła na dapamohu razam z sučasnymi technałohijami: «Ja apublikavała abjavu ź mini-rekłamaj chodnikaŭ va ŭkantakcie, instahramie i fejsbuku, raźličvajučy na svaich siabroŭ i znajomych. U pieršych dźviuch sacsietkach na jaje amal što nie adreahavali, a ŭ fejsbuku post niečakana sabraŭ sotni łajkaŭ i pierapostaŭ».
Niekatoryja ludzi zamaŭlali sabie adrazu pa niekalki chodnikaŭ, adznačajučy ich prafiesijny kałaryt i mastacki hust, ź jakim jany zrobleny. Chtości navat znajšoŭ u ich padabienstva z pracami Nadziei, jakaja pracuje mastakom. Cikava, što zaraz šmat u jakich kramach možna znajści vyraby z abrezkaŭ tkaniny pramysłovaha pachodžańnia, ale ludzi padtrymali mienavita ručnuju pracu. Dla kahości heta pavažlivy žest, dla inšych — napamin pra svaich babul, jakich zaraz, na žal, niama pobač.
My patelefanavali Tamary Paŭłaŭnie i raspytali jaje, kolki času sychodzić na takuju pryhažość.
Tamara Sidarenka usio žyćcio pracavała buchhałtaram. Muž Mikałaj, były dyrektar muzyčnaj škoły, užo šmat hadoŭ tamu pamior. Dzieci i ŭnuki raźjechalisia, i paŭzy, jakija źjavilisia na piensii, žančyna zapaŭniaje tvorčaściu.
Viazać i šyć Tamara Paŭłaŭna lubiła i raniej, ale, u asnoŭnym, niešta kłasičnaje: tak, u chatnich zapasach zaŭsiody byli škarpetki dla ŭsich členaŭ siamji. Ideja rabić chodniki pryjšła ŭ hałavu paśla taho, jak u šafach naźbirałasia vialikaja kolkaść starych rečaŭ. Matyvavała dumka «nielha dać im prapaści». I voś užo dziciačyja sukienki režucca na nievialikija abrezki i platucca ŭ dyvanki-soniejki.
«Adzin chodnik robicca dzieści dva dni. Zaraz ja jakraz novy skončyła, razmaŭlaju z vami i hladžu na jaho — nalubavacca nie mahu. Dumajecie, ja ich dla hrošaj rablu? Mnie jany niepatrebnyja, ja čałaviek zabiaśpiečany. Prosta biez spravy siadzieć nie mahu. Voś zaraz nastupny budu ŭžo viazać», — tłumačyć Tamara Paŭłaŭna. Zdarajecca, jana pračynajecca navat nočču, kab chutčej praciahnuć lubimuju spravu.
Aproč rukadziella, žančyna zakachanaja ŭ kvietki: vyroščvaje niezvyčajnyja ružy na ŭłasnym učastku i imkniecca da taho, kab u kožnym pakoi ŭvieś čas stajała pa bukiecie.
Biez spravy žančynie, jak jana i chacieła, bližejšym časam siadzieć nie daviadziecca: u Minsk jana pieradała 53 hatovyja chodniki, patrebna jašče amal stolki ž. Darečy, vykarystoŭvać ich možna nie tolki ŭ jakaści dyvankoŭ na padłozie, ale i jak survetki dla stała ci podścił na kresła.
