Viečar, kali ja školnikam hladzieŭ u Kupałaŭskim teatry «Kniazia Vitaŭta», ja zapomniu nazaŭždy.
Nam dastalisia tannyja kvitki treciaha šerahu bałkona, u śpiektakli scena była pasunutaja ŭ zału, i kali artysty vychodzili ŭhłyb, to prychodziłasia hladzieć stojačy. Było niešta asablivaje ŭ tym, kab stojačy ŭhladacca ŭ palityčnyja pierypietyi stasunkaŭ kniazia Vitaŭta i Jahajły, ja prynamsi nie pamiataju, kab my byli niezadavolenyja. Palityčny tryler, «hulni prestołaŭ», padletkaŭ lohka hetym kupić.
Tady mnie, viadoma, byŭ bolš simpatyčny Vitaŭt u vykanańni Hienadzia Davydźki, ale ŭznaŭlajučy śpiektakl pa pamiaci razumieju, što mienavita Mikałaj Kiryčenka, vykonvajučy Jahajłu, zrabiŭ hety śpiektakl nastolki napružanym i cikavym. Nie ciažka syhrać podłaha i chitraha intryhana, składana syhrać mocnaha ŭładara, jaki hatovy da śmierci, kab plon jaho spraŭ nie byŭ razburany… Ci ščyryja my ŭ svaim raskajańni? Maładymi my škadavali, što Vitaŭt zachavaŭ Jahajłu žyćcio. Chiba ciapier ja razumieju, što vybar stajaŭ zusim nie tak… Jahajła (prynamsi ŭ pjesie Dudarava, mienavita tak jaho syhraŭ Kiryčenka) daŭ mahčymaść Vitaŭtu nie zabivać siabie i takim čynam spynić bratazabojnuju vajnu.
Uspaminajučy kalizii hetaha śpiektakla chiba mahčyma zabycca na manieru Mikałaja Michajłaviča, razmaŭlajučy, uvieś čas praniźliva ŭhladacca. Nikoli nielha było być peŭnym, što jon uchvalaje tvaje słovy, ale ŭ niejki čas Kiryčenka adorvaŭ ciabie svajoj italjanskaj uśmieškaj i ŭvieś niedavier nibyta rastavaŭ. Kali heta i byŭ chitryk, to zusim niejki prosty, dvuchchadovy. Pieraadoleŭšy hetuju pieršasnuju pravierku, ty moh pretendavać na jaho poŭny davier. U Biełarusi heta nastolki redki i kaštoŭny resurs, što mała chto ŭmieŭ im karystacca naležnym čynam.
Adzin z samych praniźlivych śpiektaklaŭ kupałaŭcaŭ apošnich dziesiacihodździaŭ - heta «Viečar», taksama tvor Alaksieja Dudarava.
Pjesa hrałasia tak, jak byccam daŭnym-daŭno zrabiłasia kłasikaj, chacia napisana adnosna niadaŭna. Vioska, pryroda, pradmiety pobytu ŭ śpiektakli ŭsprymalisia abstrakcyjaj u vakuumie, byccam u niejkaj kołbie času. I samymi žyvymi ŭ hetym śpiektakli akazvalisia artysty. Cudoŭnaja ideja Valera Rajeŭskaha sparadziła adzin z samych šykoŭnych śpiektaklaŭ «staroha, dobraha Kupałaŭskaha», bo mienavita na artystach jon zaŭsiody trymaŭsia. Kiryčenka vielmi svabodna trymaŭsia na scenie, jon viedaŭ, što jamu nie treba hrać, jaho charaktarnaja źniešnaść adrazu stvarała ŭ hledača praduziataść, i jon nie imknuŭsia hledača naŭmysna pieraŭpeŭnivać. Mikałaj Michajłavič karystaŭsia raskošaj uvažliva słuchać partniora, i časam niezaŭvažna dla ŭsich raskryvaŭ u svaim piersanažy sapraŭdnyja čałaviečyja notki, i hetym vobraz atrymlivaŭsia nasupierak hetaj samaj praduziataści. Hastryt u «Viečary» napisany całkam admoŭnym piersanažam, u Kiryčenki atrymlivaŭsia hieroj, jaki dbaje pra spraviadlivaść i atrymlivaje jaje za skonam. Nad im skazany słovy malitvy, jakoj skančvajecca pjesa:
«Pryjšła jaho noč, pryjšoŭ naš viečar…»
…Ale mienavita praz hetuju malitvu ŭ pjesie na samym jaje kancy prychodzić nadzieja, što čortava koła budzie razarvanaje…
Ja šmat kantaktavaŭ ź Mikałajem Kiryčenkam padčas pracy ŭ dyrekcyi teatralnaha forumu TEART. Jon dbaŭ pra toje, kab jaho vučni byli siarod vałancioraŭ forumu i aktyŭna ŭdzielničali ŭ jaho prajektach. Cikavy prykład, jak Kiryčenka ŭmieŭ davierycca, źviazany z maładym italjanskim režysioram Matea Spjacy. Ja prapanavaŭ, kab toj, nikomu nieviadomy, pryjechaŭ i daŭ majstar-kłas kamiedyi del arte dla studentaŭ. Kiryčenka pavieryŭ na słova, nie paprasiŭ ni reziume, ni videa, daŭ dostup u aŭdytoryju i zahadaŭ studentam słuchacca ceły tydzień. Za tydzień Spjacy zrabiŭ sa studentami takuju śmiešnuju kamiedyju, što adrazu atrymaŭ prapanovu ad Nacyjanalnaha teatra imia M.Horkaha. Chrosnym baćkam cudoŭnych śpiektaklaŭ Matea Spjacy ŭ Minsku zastaniecca Mikałaj Michajłavič Kiryčenka.
Jon byŭ ulubiony ŭ svaju prafiesiju, žyŭ praz mahčymaść vychodzić na scenu, repietavać i hrać śpiektakli, radavaŭsia dobramu słovu pra svaju pracu, cikaviŭsia navinkami, spračaŭsia pra śpiektakli, nie saromieŭsia pry hetym karystacca svajoj akciorskaj abajalnaściu, kab być u hetych sprečkach bolš pierakanaŭčym. Vieryŭ u maładych, u svaich vučniaŭ, kłapaciŭsia pra ich, sačyŭ za ich pośpiechami…
Uzimku ja bačyŭ Kiryčenku ŭ premjery śpiektakla «Ziamla Elzy», dzie jon syhraŭ zakachanaha stareču. Praniźlivuju historyju pieradśmiarotnaha kachańnia jon hraŭ prosta i mužna. U stałym vieku ty kachaješ i ŭ tvajho ščaścia niama budučaha, a jość tolki ciapier.
Niejak tak jon i žyŭ.
