Haradzienski teatr lalek pradstaviŭ znakamituju i znakavuju trahikamiedyju Janki Kupały ŭ Vilni – horadzie, jaki nasialali tyja samyja «Tutejšyja».
Kali ŭ Minsku pabačyć śpiektakl – redkaja ŭdača, to dla biełaruskich vilenčukoŭ heta nie stałasia vialikaj prablemaj. 16 krasavika ŭ vilenski teatr lalek zavitaŭ anałahičny haradzienski. Teatrały z Horadni prybyli ŭsiaho na adzin viečar, ale z samaj kałarytnaj pastanoŭkaj, jakuju tolki možna abrać.
Arhanizatary — Abjadnany centr biełaruskich inicyjatyŭ (JuBIC) — tak apisvali pjesu ŭ rekłamkach: «Biełaruś — kraina, bolšaść nasielnictva jakoj kaliści siabie zvała prosta «tutejšymi». Na jakoj movie pisać nazvy vulic — pytańnie, aktualnaje i ŭ siońniašniaj Biełarusi, i sto hod tamu, kali byli stvoranyja ciapier lehiendarnyja «Tutejšyja».
Akupacyja źmianiała akupacyju, terytoryja pierachodziła z ruk u ruki, a miascovym, jak praviła, vypadała rola statystaŭ.Prystasoŭvacca ci nie da ŭsio novych umoŭ, supraciŭlacca ci stracić čałaviečuju hodnaść — u hetym dylema tutejšych. Pierakładać užo na inšuju movu tabličku z nazvaj vulicy, ci jašče nie? Heta pa‑raniejšamu — žyvaja historyja. Šmat što svajho ŭ hetaj pjesie — jak i ŭ biełaruskaj historyi ŭvohule — znojdzie dla siabie palak, rasiejec, litoviec. Adčajnyja pošuki svajho «ja» ŭ postmadernym śviecie — nialohkaja zadača, jakaja staić nie tolki pierad narešcie zbudavanaj biełaruskaj dziaržavaj, ale i pierad kožnym čałaviekam śvietu».
I nasamreč, śpiektakl sabraŭ cełuju zalu hledačoŭ roznych nacyj, uzrostaŭ, zaniatkaŭ i navat palityčnych pierakanańniaŭ. Naviedali imprezu siabry Tavarystva biełaruskaj kultury, pradstaŭniki biełaruskaj škoły imia Skaryny razam z dyrektarkaj H.Sivałavaj, studenty EHU, inšyja miascovyja biełarusy, litoŭcy, navat šviedy.
Vobrazy «Tutejšych» razyhryvalisia i z dapamohaj lalek, i žyvoj aktorskaj hulnioj talenavitych haradziencaŭ. Pryjemnaj niespadziavankaj dla hledačoŭ staŭ udzieł u pastanoŭcy Viktara Šałkieviča, jaki pa‑majstersku vykonvaŭ adrazu niekalki rolaŭ (usich piersanažaŭ padzialili ahułam 4 aktory), viesialiŭ prysutnych žartami pa scenaryi i pazapłanavymi impravizacyjami.
Pryjezd «Tutejšych» u siońniašniuju litoŭskuju Vilniu vyklikaŭ mnostva pazityŭnych emocyjaŭ, pakinuŭšy dva rytaryčnyja i niepryjemnyja pytańni. Čamu hety va ŭsich sensach karysny tvor nie dazvalajuć stavić u horadzie padziejaŭ pjesy — Minsku? I što my robim nie tak, čamu hety trahičny siužet stohadovaj daŭniny pra nibyta biazdomnych biełarusaŭ‑prystasavancaŭ taki ž aktualny?..
