Alona Čarniaŭskaja — pracavała na Staličnym telebačańni piać hadoŭ, była viadučaj «Minščyny» i «Staličnych padrabiaznaściaŭ».
Jana zvolniłasia z raboty paśla padziej 9-11 žniŭnia, ale adnosiny z kiraŭnictvam nie załadzilisia jašče da taho: Čarniaŭskaja kaža, što admoviłasia začytvać u efiry tekst ab ličbach daterminovaha hałasavańnia, bo nie pavieryła ŭ ich sama.
Televiadučaja raskazała «Našaj Nivie», jak adbyvaŭsia sychod z kanała.
«Ja pisała scenar i redahavała teksty karespandentaŭ pierad tym, jak začytvać tekst u efiry. 6 žniŭnia, kali pačałosia daterminovaje hałasavańnie, treba było ahučvać ličby daterminovaj jaŭki: ci to 10%, ci to 13%. Treba było skazać, što ludzi ź vialikim entuzijazmam iduć hałasavać, śpiašajucca vykazać hramadzianskuju pazicyju, treba było nazvać vysoki pracent.
Hety tekst padaŭsia mnie niepraŭdapadobnym. U mianie byli znajomyja siarod naziralnikaŭ, jany kazali, što jaŭka vielmi zavyšajecca. Tamu tekst ja adredahavała pad siabie: prybrała niepatrebnyja ličby, vielmi hładzieńka atrymałasia — ilustracyja prosta fakta. Redaktaram ja skazała, što ludziej hetyja ličby niervujuć, dastatkova prosta skazać, što idzie kampanija.
Na žal, maich redaktaraŭ heta nie zadavoliła: «Nie, treba ahučyć hetuju kankretnuju ličbu, skazać, što ludzi aktyŭna iduć hałasavać».
Ja admoviłasia heta rabić, daviałosia pisać tłumačalnuju, mnie kazali, što ja «padahravaju atmaśfieru».
U tłumačalnaj ja napisała, što hetyja ličby nie ŭjaŭlajuć infarmacyjnaj kaštoŭnaści. Na słovach mnie za heta pahražali pakarać hrašyma i zanieści vymovu ŭ pracoŭnuju knižku.
U vyniku toj vypusk navin začytaŭ moj niepasredny načalnik, ź ličbami, usio, jak treba», — raskazała Čarniaŭskaja.
Pavodle słovaŭ Alony, jaje adchilili ad efiraŭ, ale prapanavali pracavać žurnalistam. Dziaŭčyna adrazu ž zachacieła zvolnicca, ale vyrašyła pačakać, kab nie prymać rašeńnie na emocyjach.
«Ale ja na ŭłasnyja vočy pabačyła padziei 9-10-11 žniŭnia, a potym hlanuła svoj kanał, jak tam heta padavałasia — było kryŭdna da śloz, paralelnyja suśviety.
Jak potym iści pracavać u naviny, raskazvać, što Biełaruś žyvie ŭboračnaj, dziciačymi łahierami, kali ŭ nas takoje adbyvajecca? Ja prychodziła na rabotu, pad voknami ludzi z płakatami, u mianie ruki treślisia, ja nie mahła pracavać i zrazumieła, što ŭsio, bolš ja asacyjavać siabie z hetym kanałam nie mahu», — kaža Čarniaŭskaja.
Pieršuju zajavu na zvalnieńnie nie padpisali z matyvacyjaj «u ciabie šmat ukłali, a ty tut vyrašyła abialicca». Ale dziaŭčyna adkazała, što «nie ačarniałasia», i pryniesła zajavu i na nastupny dzień — tady jaje zadavolili.
«My abmiarkoŭvali z kalehami, što budzie, kali ŭsio źmienicca i žurnalistyka stanie narmalnaj. I kaleha šakavała: «A jak heta, realna pryjdziecca pakazvać kiepskija darohi?» Karani hetaj niesvabody navat nie ŭ redaktarach, ty sam prychodziš na telebačańnie i padśviadoma razumieješ, jak «pravilna» pracavać, što možna pakazvać, a što nie. My razumiejem, što niama abjektyŭnaści, što prahramu zamaŭlaje abłvykankam», — raskazvaje Čarniaŭskaja.
Ciapier, kaža žurnalistka, u jaje ŭ płanach nabracca dośviedu ŭ adnoj z susiednich krain, kab potym viarnucca i realizavacca: maŭlaŭ, svaju prafiesiju jana lubić i mianiać nie choča, ale nie moža pracavać na biełaruskim telebačańni ŭ ciapierašnim jaho vyhladzie abo parušać zakon, pracujučy nielehalna.
Taksama vielmi niehatyŭna Alona aceńvaje pryjezd rasijskich štrejchbrejchieraŭ na dziaržaŭnaje telebačańnie, jakoje finansujecca ź biudžetu.
«Kali ja pra heta daviedałasia, to padumała, što heta žart taki. Dumała, chutčej, prahramy zakryjuć, čym zamieniać zvolnienych niejkimi rasijskimi žurnalistami. Zrešty, «maje» prahramy vychodziać ciapier bieź viadučaha, prosta z zakadravym hołasam, zdajecca, na STB prybyŭšych niama, ale… Jak takuju praktyku možna aceńvać? Kali zamianiać biełarusaŭ rasijanami, to my ŭ adzin dzień prosta pračniomsia nie ŭ Biełarusi. Heta absalutnaja niepavaha», — reziumuje jana.
