— Spačatku było, kaniešnie, niazvykła — hety pakojčyk, piać kabinak, škło, kraty i telefon, praź jaki tabie z bratam treba razmaŭlać. Ale Paŭła było dobra bačna, i chutka ja ŭžo pierastała źviartać uvahu na toje, u jakich hetaja sustreča prachodzić abstavinach.
Pavieł taki narmalny. Tvar, kaniešnie, šery, bo jon užo amal hod pa kamierach, ale ahułam nie padaŭleny, nie niejki tam pałamany — jon u dobrym, skancentravanym nastroi, vyhladaje macniejšym. Vielmi bačna, što ŭ jaho ŭnutry idzie praca, jon abdumvaŭ usio, što ja kazała. Jon uklučany ŭ infapole, na ŭsio maje svajo mierkavańnie i niekatoryja svaje dumki mnie pieradaŭ. Ja jamu, kaniešnie, raskazała, apošnija naviny, ale da mianie i Volečka ŭ jaho była, niadaŭna jon bačyŭsia z advakatkaj. Da taho ž u ich jość naviny, jak jon kaža, «z taho boku»: u kamieru prychodzić «Savieckaja Biełaruś», pa čatyry razy na dzień im kruciać apošni vystup našaha byłoha kiraŭnika. Karaciej, Pavieł nie siadzić skłaŭšy łapki, u jaho šmat duchoŭnaj pracy, jon joj zajmajecca i ŭsim pieradaje pryvitańnie.
Ja zadavolena tym, što źjeździła i zrabiła toje, što chacieła, — ja chacieła, kab Pavieł paviesialiŭsia. My nie abmiarkoŭvali jahony prysud, nie kazali ničoha kštałtu: «Oj, siem hadoŭ, siem hadoŭ…». Tut usio jasna, što tut abmiarkoŭvać. Dla mianie hałoŭnaje było, kab u jaho byli infarmacyjna nasyčanyja i emacyjna pazityŭnyja dźvie hadziny. Ja imknułasia paraskazvać jamu takija štuki, jakija nichto inšy siarod navin jamu nie raskaža. Raskazvała pra lekcyi, jak ludzi paviarnulisia da biełaruščyny, što tyja, chto raniej zusim nie dumaŭ pra nacyjanalnaje, ciapier ładziać fajnyja inicyjatyvy.
Biezumoŭna, my ź im parazmaŭlali i pra knižki, navat zakranuli «Bratoŭ Karamazavych» Dastajeŭskaha. My vielmi śmiajalisia ź pieradačy «Kožny z nas», dzie naša mama ŭstupiła ŭ bitvu ź Piotram Piatroŭskim. Heta była byccam našaja zvyčajnaja sustreča, kali my i pažartujem, i parahočam, i abmiarkujem niešta kulturnickaje. U niejki momant, praŭda, jon ubačyŭ, što ŭ mianie ŭžo i ślaza pabiehła, i hołas zadryžaŭ, i pačaŭ mianie supakojvać: «Usio budzie dobra! Trymajemsia! Boh usio vyrašyć!». Ja dumaju, što ja maładziec, ale Pavieł, biezumoŭna, maładziec tysiaču razoŭ.
Jon siarod inšych raskazaŭ mnie takuju mietafaryčnuju historyju. Ja nie viedała, što kali Pavieł siadzieŭ na Akreścina, u noč z 9 na 10 žniŭnia jon čuŭ toje, što tam adbyvałasia. Akazvajecca, da jaho ŭ kamieru tady nakidali tych, chto čakaŭ departacyi, — napeŭna, vyzvalali miescy, i jany ŭsiu noč čuli stohny i kryki. Jak Pavieł skazaŭ, «ścieny treślisia». Jon zrazumieŭ, što adbyvajecca, i pačaŭ malicca za tych, kaho bjuć. Maliŭsia, maliŭsia, a ludzi ŭsio kryčać, stohnuć, jenčać. I tady jon pačaŭ malicca za tych, chto bje, — i kryki ścichli.
