H.Dzisna, Vilensk. Hub. Śmiešna skazać, jak ludzi acenivajuć adzin druhoha. Jak zapytaješsia: chto ŭ nas važniejšy? – dyk i pačynajuć vyličać tych, chto bahaciejšy, u kaho bolš bliskučych huzikaŭ, a nia tych, chto razumniejšy, chto bolš pracuje dziela hramadzkaj karyści i dziela lepšaj doli druhich. Važny čałaviek – heta, pa-mojemu, čałaviek razumny, jaki starajecca, kab jakuju-niebudź zrabić karyść ludziam. Ale, na niaščaście, ludziej razumnych mała ŭ nas, najbolš takich, što hladziać tolki, kab siabie ŭspamahčy, choć by navat i kryŭdaj bližniaha. Šmat u nas jość ludziej «šlachtujučych», katoryja, navučyŭšysia kolki słoŭ pa-polsku i kryŭlajučy ich, jak kryvoje lusterka kryvić ludzki tvar, starajucca pakazać, što jany byccam niešta lepšaje, razumniejšaje, a taho nia viedajuć, što razumny čałaviek budzie tolki śmiajacca ź ich, bo zrazumieje, što heta tolki maska, kab pakazacca nia tym, čym jany jość zapraŭdy.
V.S.
«Naša Niva», №28–29, 1911
