Narod buntuje, patrabuje chleba.
Mima ludziej pad achovaj litaralna biažyć car Barys u raskošnym futry.
Bažavolny vychvalajecca pierad dziećmi svajoj kapieječkaj. Zaraz jaje adbiaruć. Bažavołak, pabačyŭšy cara, pačynaje prasić jaho pakarać kryŭdzicielaŭ: «Chłapčuki adabrali kapieječku, zahadaj zarezać ich, jak ty zarezaŭ maleńkaha careviča…»
Car spyniaje Šujskaha, jaki zahadaŭ schapić jurodzivaha i prosić taho pamalicca za cara. «Nielha malicca za cara-Irada, — adkazvaje Bažavolny, — Maci Božaja nie dazvalaje».
Zaklučnaja scena śpiektakla — bajarskaja duma.
U rasijskim Maryinskim teatry (
U pastanoŭcy
znajšli adlustravańnie sioletnija rasijskija palityčnyja pratesty: narodny bunt na scenie razhaniaje amon, sam bunt nahadvaje pratesty na Bałotnaj płoščy. Takomu ŭražańniu dapamahaje skłaścisia toje, što akciory apranutyja ŭ sučasnyja kaściumy. Hadunoŭ u doŭhim futry i namienkłaturnaj šapcy nahadvaje vysokaha čynoŭnika.Bajarskaja duma zasiadaje na fonie nadpisu «Narod choča pieramien!»
Režysior adčuvaje ŭ «Barysu» duch šekśpiraŭskich chronik, apantanaść idejaj ŭłady, palityčnyja manieŭry.Detali premjery pastanoŭščyki trymali ŭ strohaj tajamnicy.
«Skazać, što ja byŭ u zachapleńni ad ubačanaha — ničoha nie skazać, — piša najpapularniejšy rasijski błohier drugoi, jaki byŭ na hienieralnaj repietycyi. —
Raskošnaje novaje pračytańnie znakamitaj rasiejskaj opiery, vydatnaja scenahrafija, bliskučyja vakalnyja partyi».
Hienijalnaść teatralnaha režysiora ŭ tym, kab pakazać hledaču siońniašni dzień u, zdavałasia b, na pamiać vyvučanym tvory.
Teatr musić być lusterkam sučasnaści, i pra heta nahadaŭ režysior z radzimy Šekśpira.
Lehalny pakaz pastanoŭki takoha kštałtu ŭ Biełarusi niemahčymy.
