U sivy Połacak viarnuŭsia Simiaon Połacki. Skulptura duža ŭtulna siabie adčuvaje siarod pałačan. Až Lenin, jaki staić nasuprać, nia vytrymaŭ, adviarnuŭsia. Mienš vieličny, ale taksama źmiastoŭny pamiatny znak pastaŭleny litary «Ŭ». Zdajecca, prosty, a kolki sensu.
Škada, što ŭ Połacku niama pomnika abaroncam našaj ziamli va ŭsie časy, ad usialakich vorahaŭ. Škada, što Połacak ušanoŭvaje Śviardłova, Saka i Vanceci, Vaładarskaha, a mudrym kniaziam nijakaj pašany.
Ludcy, a moža, skiniemsia pa rubielčyku na ŭšanavańnie tych vajaroŭ? Jakija svajoj kryvioj paliłn połackuju ziamlu.
Było žadańnie Połacak pieradać Rasiei, ale, dziakuj Bohu, hetaha paźbiehli. A to byŭ by kajuk Biełarusi. Była b ziamla z administracyjnym centram Minsk, a serca nie było b. Połacak — miesca spačynu dvuch śviatych, praŭda, śviatyja moščy adnaho jašče na vyhnańni, a miesca ich — u Safii. Srodki, układzienyja ŭ raźvićcio duchoŭnaści, viernucca z prybytkam, bo takim čynam my adrodzim nacyju, jaje śviadomaść. Bo ladovyja pałacy budujucca za košt usiaho narodu, a karystajucca imi abranyja. A kolki laśnie našych hrošykaŭ u budaŭnictva «švajcarskaj hary», štučnych azioraŭ! Nam u pieršuju čarhu patrebny rekordy ŭ duchoŭnaści, u čałaviečnaści.
Uładzimier Traščanka, Maładečna
